ALBIGENzen, soortnaam, afgeleid van de stad Albi, losjes toegepast op een aantal christelijke ketterse sekten die zich in de 12e eeuw in de Provence en Zuid-Frankrijk ontwikkelden; de term werd vooral gebruikt in verband met de Katharen. De kennis van hun precieze doctrines is vaag en wordt voornamelijk ontleend aan de lasterpraatjes van hun rooms-katholieke tegenstanders, nu gedeeltelijk versterkt door de informatie die is vervat in de processen van de inquisitie. De Rooms Katholieke Kerk vermoedde dat sommige van deze ketterijen opzettelijk door de Joden werden gestimuleerd. Daar is geen sprake van, vooral omdat in de meeste gevallen de sektarische leerstellingen dualistische elementen belichaamden die nog verder van het jodendom af stonden dan die van het normatieve christendom. Anderzijds hadden sommige van de aanverwante lichamen, zoals de “Passagi” en de “Circumcisi”, een oudtestamentische basis en kunnen zij worden gekarakteriseerd als Judaïserende sekten (zie *Judaïsanten ). Sommige van de andere sektariërs studeerden blijkbaar ook Hebreeuws om het Oude Testament beter te begrijpen, en de persoonlijke betrekkingen tussen Albigenzen en Joden schijnen betrekkelijk hartelijk te zijn geweest, hetgeen op zichzelf de verdenkingen en vijandigheden van de kerk nog deed toenemen. De Katharen beschuldigden de Rooms-Katholieke Kerk van corruptie, rituele pracht en praal, en oppervlakkigheid. De kerk beschouwde hen als een uitdaging voor haar macht en veroordeelde hen als manicheeërs en judaïsanten. Hoewel de Katharen beeldverering verwierpen, bepaalde verboden op het eten van vlees handhaafden, en ontkenden dat Jezus God was, bevatten hun theologie en rituelen toch een verscheidenheid aan tegenstrijdige elementen. In feite was hun houding tegenover het Jodendom en het Oude Testament duidelijk vijandig, zoals blijkt uit de verslagen van de inquisitie en de contemporaine kronieken, die niet verdacht kunnen worden van een katharistische vooringenomenheid. De joodse wet werd door de katharen verworpen als het kwaad, omdat de “duivel in de gedaante van een kalf” (diabolus in forma vituli) het hun had gegeven. Het jodendom als geheel werd beschouwd als een emanatie van de materiële, zichtbare, en dus boze God.
De katharistische vijandigheid jegens het jodendom op theologisch niveau werd echter niet weerspiegeld op sociaal en cultureel vlak. Joden stonden in hoog aanzien in het Franse Midi, waar hun status waarschijnlijk de beste van Europa was. Steden als Albi, Béziers, Carcassonne, Toulouse, Lunel, Montpellier, Marseille, Beaucaire en Nîmes, die het zwaarst getroffen waren door de ketterij, hadden ook een grote Joodse bevolking. Tegelijkertijd gaven de heersers van de Midi openlijk de voorkeur aan zowel Albigenzen als Joden, die zij benoemden op belangrijke posten in de belastingadministratie. Roger II van Béziers, waarschijnlijk zelf een Kathaar, benoemde met tussenpozen Joden tot baljuw (bailli), een traditie die kennelijk werd voortgezet door zijn zoon Raymond-Roger. Graaf Raymond VI van Toulouse, beschermheer van de Provençaalse poëzie en tolerant tegenover het katharisme, was over het algemeen een voorstander van de joden en had Abba Mari b. Isaac van St. Gilles in dienst als een van zijn ambtenaren. Bij het verlenen van privileges aan de Joden lieten de vorsten zich leiden door redenen die machtiger waren dan louter sympathie. Door hun commerciële activiteit waren de Joden vaak een aanzienlijke bron van inkomsten en sommige vorsten stonden bij hen in de schuld. Meer in het algemeen worden de mate van onafhankelijkheid van denken in de Provence en de goede wil die christenen en joden jegens elkaar aan de dag legden waarschijnlijk verklaard door het feit dat de hele streek in die tijd blootstond aan allerlei invloeden van buitenaf, waardoor het een eiland van beschaving en tolerantie werd, ver verwijderd van middeleeuws obscurantisme.
De situatie die aldus in de Provence ontstond, joodse welvaart die zich temidden van ketterij uitbreidde, was dubbel zo onverdraaglijk voor de gevestigde kerk. In 1195 werd op het Concilie van Montpellier verordend dat een ieder die joden (of moslims) toestond een openbaar ambt uit te oefenen, geëxcommuniceerd zou worden. In 1209 gaf paus *Innocentius III (1198-1216) de cisterciënzers opdracht een kruistocht te prediken tegen de Albigenzen (januari 1209). Een leger van monniken, fanatici en edelen marcheerde Zuid-Frankrijk binnen. Het werd aangevoerd door Arnold van Citeaux, kardinaal Bertrand en de roofzuchtige Simon de Montfort, terwijl koning Filips II van Frankrijk geweigerd had de onderneming te leiden. De eerste fase van de operatie eindigde met de capitulatie van Raymond VI van Toulouse. In juni 1209 legden hij en zijn edelen in Montélimar de eed af dat zij “de Joden voor altijd uit alle bestuur en ambten zouden verwijderen, hen nooit meer in hun ambt zouden herstellen, noch andere Joden voor enig ambt zouden aanvaarden… noch hun raad tegen christenen zouden gebruiken, noch… hen zouden toestaan christenen, mannen of vrouwen, als bedienden in hun huizen te werk te stellen”. Vervolgens namen de kruisvaarders Béziers en Carcassone in (juli/augustus 1209), verdedigd door de jonge Raymond-Roger. Bij Béziers werden 20.000 christenen en 200 joden afgeslacht. Vele anderen werden als gevangenen weggevoerd. In september 1209 verordonneerde het Concilie van Avignon dat “de joden moest worden verboden woekerrente te innen door de christenen die handelsbetrekkingen met hen aangingen te excommuniceren… en dat de joden moesten worden verplicht af te dragen wat zij door woeker hadden verkregen. Wij verbieden hen ook… om in het openbaar te werken op zon- en feestdagen. Noch zullen zij vlees eten op dagen van onthouding.” Zeven jaar later deed de echtgenote van Simon de Montfort haar echtgenote na door alle Joden van Toulouse te laten arresteren. Kinderen beneden de leeftijd werden prompt gedoopt, maar de volwassenen verzetten zich tegen bekering en werden uiteindelijk vrijgelaten.
De kruistocht tegen de Katharen kwam tot een einde in 1229 met het Verdrag van Parijs, dat de macht van de vorsten in het zuiden vernietigde. De overgebleven aanhangers van het katharisme werden overgelaten aan de zorg van de inquisitie, die hun de genadeslag toebracht door het oprichten van een collectieve brandstapel te Montségur (1245).