Het Amerikaanse productiesysteem heeft zich in de loop van de 19e eeuw ontwikkeld. Het systeem omvatte een reeks fabricagemethoden waarbij halfgeschoolde arbeiders gereedschapswerktuigen en mallen gebruikten om gestandaardiseerde en identieke onderling verwisselbare onderdelen te vervaardigen waarmee beter gespecificeerde toleranties konden worden bereikt. Deze methoden produceerden onderdelen die binnen een beperkte tijd, en met beperkte vaardigheden en arbeidskrachten, konden worden geassembleerd en in elkaar gepast met minimale afwijkingen en die opnieuw konden worden bewerkt. Dit systeem introduceerde het concept van kwaliteitsborging in de fabricage. Omdat het Amerikaanse bedrijven waren die het systeem het eerst met succes toepasten, werd het het Amerikaanse fabricagesysteem genoemd.
De vraag naar de fabricage van onderling verwisselbare identieke onderdelen bracht de ontwikkeling op gang van onderdelenproductie door halfgeschoolde arbeidskrachten met behulp van nauwkeurige precisiemachines en gereedschappen. Als gevolg daarvan werd de vraag naar volledig geschoolde arbeidskrachten minder. Een dergelijke ontwikkeling van het fabricageproces werd de dominante managementstrategie en resulteerde in een arbeidsverdeling met het oog op een hogere productiviteit en hogere kwaliteitsnormen voor de producten.
Het gebruik van machines in bewerkingen en werktuigmachines bracht kwaliteitsvoordelen met zich mee, zoals consistentie in de uitwisselbaarheid van onderdelen en hogere productiviteit. Dit leidde vervolgens tot het concept van een kwaliteitsborgingssysteem. Dergelijke voordelen moedigden fabrikanten aan om met meer ideeën voor innovaties te komen. Dezelfde voordelen leidden ook tot de ontwikkeling van nieuwe gereedschapsmachines, mallen en opspanningen voor de productie van nauwkeuriger en hoogwaardiger producten.