 |
|
| Illustratie van Edward Drinker Cope met Amphicoelias fragillimus wervel. In zijn geheel zou het bot waarschijnlijk meer dan 2 meter lang zijn geweest. Illustratie uit Carpenter (1995). |
Amphicoelias is een geslacht van reusachtige sauropoden waartoe mogelijk het grootste landdier behoort dat ooit is gevonden. Hoewel hij enorm was, was de Amphicoelias ook zeer slank. Hij was slanker gebouwd dan de volumineuzere en veel vaker voorkomende Camarasaurus. Amphicoelias was een herbivoor, hoewel hij waarschijnlijk niet zo’n grof materiaal at als Camarasaurus.
Garden Park is de typelocatie voor alle drie de Amphicoelias-soorten die Cope noemde: Amphicoelias altus, A. latus, en A. fragillimus. Het type-exemplaar van A. altus stond bekend als “A. Ripley’s Fossil” en werd waarschijnlijk gevonden door Aaron Ripley, de echtgenoot van Oramel en Ira Lucas’ zuster Lucy. Volgens Cope’s aantekeningen belandde één A. latus dijbeen op Oberlin College. Oramel Lucas had het waarschijnlijk in 1878 mee terug naar school genomen. Het fossiel schijnt echter sindsdien verloren te zijn gegaan, want recente pogingen om het in Oberlin te lokaliseren zijn mislukt (McIntosh, 1998). Osborn en Mook (1921), samen met elke latere onderzoeker van Amphicoelias, beschouwden A. altus en A. latus als dezelfde soort. Een levende Amphicoelias altus zou ongeveer 98 voet lang zijn geweest, maar was zo slank dat hij “slechts” ongeveer 30 ton of ruwweg 27 metrische ton zou hebben gewogen (Carpenter, 1995). Amphicoelias fragillimus was echter veel groter.
Groottevergelijking tussen Amphicoelias altus (groen), A. fragillimus (oranje), en een gemiddelde mens (blauw). Afbeelding door Matt Martyniuk, opgehaald in 2011. Klik voor grotere afbeelding.
Amphicoelias fragillimus is alleen bekend van één enorme gefragmenteerde wervel (ongeveer 4,9 voet, of 1,5 meter groot) (Cope, 1878), die verloren is gegaan. Als de wervel compleet was, zou hij waarschijnlijk meer dan 2,7 meter lang zijn geweest. Carpenter (2006) schatte de lengte van A. fragillimus op 190 voet (ongeveer 58 meter), wat binnen het door Paul (1994) gesuggereerde bereik ligt van 40-60 meter of 131-196 voet. Zelfs conservatieve schattingen van 40 meter zouden A. fragilimus nog steeds verreweg het langste dier maken dat ooit is gevonden. Hoewel het gewicht nog moeilijker te schatten is, berekende Carpenter (2006) dat A. fragillimus tot 130 ton (118 metrische ton) zou kunnen hebben gewogen. Daarmee zou Amphicoelias fragillimus zwaarder zijn dan alle andere bekende dinosaurussen, met als mogelijke uitzondering Bruhathkayosaurus, een andere sauropode waarvan de fragmentarische resten nog niet goed zijn beschreven.
Groottevergelijking tussen vijf van de langst geschatte dinosaurussen, met een gemiddelde mens linksonder voor de schaal. Amphicoelias fragillimus (rood) wordt hier geschat op een lengte van 58 meter, waarmee hij alle andere sauropoden duidelijk in de schaduw stelt. Afbeelding door Matt Martyniuk, opgehaald 2011. Klik voor grotere afbeelding.
De gigantische afmetingen en de verdwijning van de botten van de A. fragillimus hebben velen doen geloven dat het om een hoax gaat. Sommige argumenten wijzen er echter op dat de vondst echt is. Marsh leek bijvoorbeeld nooit te twijfelen aan het gigantische Amphicoelias bot, en Marsh was een felle en nauwgezette criticus van Cope (Carpenter, 2006). Osborn en Mook (1921) leken niet in twijfel te trekken dat de reusachtige wervel ooit heeft bestaan, ook al is hij nu verloren gegaan.
Anderen beweren dat A. fragilimus heeft bestaan, maar dat Cope’s schets typografische fouten bevatte. Cope stond erom bekend zijn werk te haasten om zo snel mogelijk zo veel mogelijk papieren te publiceren en spelde zelfs “fragillimus” verkeerd in zijn publicatie. Zorgvuldig onderzoek van de schets door Woodruff en Foster (2015) toonde aan dat de verschillende afmetingen niet evenredig waren. Had Cope per abuis “1500” milimeters geschreven in plaats van “1050”, dan zou de totale lengte van het bot overeen zijn gekomen met de schaal van de breedte en diameter die Cope noteerde. Met dit nieuwe getal zou A. fragillimus nog steeds een van de grootste sauropoden zijn die ooit zijn gevonden, maar hij zou niet bijna dubbel zo groot zijn als enige dinosaurus die ooit is gevonden. Woddruff en Foster stelden ook de vraag: als het exemplaar zo groot was, waarom toonde het American Museum of Natural History dan geen belangstelling voor het tentoonstellen van de grootste dinosaurus ooit ontdekt, en waarom heeft Cope het fossiel nooit meer genoemd? Het is mogelijk dat Cope’s fouten door zijn collega’s werden aanvaard en dat pas jaren na zijn dood iemand de schets interpreteerde als 1.500 milimeter.
 |
|
| Tekening door E. D. Cope van een kudde semi-aquatische Amphicoelias. De meeste paleontologen denken tegenwoordig aan sauropoda als landdieren en zouden deze gereconstrueerde scène onwaarschijnlijk achten. Klik op de foto voor een grotere afbeelding. |
Wetenschappers in Cope’s tijd waren verbaasd over de grootte van sauropoda, zelfs zonder de gigantische A. fragillimus mee te tellen. Veel mensen, waaronder Cope, dachten dat ze veel te groot waren om hun gewicht op het land te kunnen dragen en dat ze daarom het grootste deel van hun tijd in het water moesten hebben doorgebracht. Tegenwoordig zijn de meeste paleontologen van mening dat sauropoden voornamelijk landdieren zijn.
Osborn en Mook (1921) en McIntosh (1998) beschouwden A. fragillimus gewoon als een grote A. altus, maar Carpenter (2006) stelde dat het op grond van Cope’s beschrijvingen verschillend genoeg was om een eigen soort te zijn. Bevestiging of het al dan niet dezelfde soort is, is vrijwel onmogelijk zonder de echte botten van A. fragillimus te onderzoeken.
Op grond van hun vele overeenkomsten hebben Foster (2007) en anderen gesuggereerd dat Amphicoelias en Diplodocus tot hetzelfde genus behoren. Als verder onderzoek dit ondersteunt, zou de naam Diplodocus moeten worden verlaten voor Amphicoelias, omdat die naam het eerst werd gepubliceerd. Osborn en Mook (1921) merkten ook de overeenkomsten op tussen Amphiceolias en Diplodocus, hoewel zij ze als afzonderlijke genera handhaafden.
Carpenter, K., 1995, The Dinosaurs of Marsh and Cope: Cañon City, Colorado, Garden Park Paleontology Society, p. 22.
Carpenter, K., 2006, Biggest of the big: a critical re-evaluation of the mega-sauropod Amphicoelias fragillimus, in Foster, J. R., and Lucas, S. G., eds., Paleontology and Geology of the Upper Jurassic Morrison Formation: New Mexico Museum of Natural History and Science Bulletin, no. 36, p. 131-138.
Cope, E. D.,1878, A new species of Amphicoelias: American Naturalist, v. 12, no. 8, p. 563-564.
Foster, J., 2007, Jurassic West: The Dinosaurs of the Morrison Formation and Their World: Bloomington, Indiana University Press, 389 p.
McIntosh, J. S., 1998, New information about the Cope collection of sauropods from Garden Park, Colorado: Modern Geology, v. 23, p. 481-506.
Osborn, H. F., and Mook, C. C., 1921, Camarasaurus, Amphicoelias, and other sauropods of Cope: Memoirs of the American Museum of Natural History, New Series, v. 3, Part 3, p. 247-387.
Paul, G. S., 1994, Big sauropods – really, really big sauropods: The Dinosaur Report, The Dinosaur Society, Fall, p. 12-13.
Woodruff C, Foster JR. (2015) The fragile legacy of Amphicoelias fragillimus (Dinosauria: Sauropoda; Morrison Formation – Latest Jurassic) PeerJ PrePrints 3:e838v1 https://doi.org/10.7287/peerj.preprints.838v1