Een gigantische vleesetende garnaal die 500 miljoen jaar geleden over de zeeën zwierf, was misschien toch niet zo’n gemene moordenaar, zo blijkt uit een nieuwe studie. Het onderzoek suggereert dat in plaats van zijn prooi te verpletteren, hij zijn voedsel gomde.
De Anomalocaris was een garnaalachtig schepsel dat tot 3 voet (1 meter) lang kon worden. Gebaseerd op zijn tentakel-omgeven muil, stelden onderzoekers zich het schepsel voor als een schelp-etend monster.
“De populaire mening is dat het een reusachtig roofdier is dat door de zee trekt… en trilobieten en andere ongelukkige prooien eet,” vertelde paleontoloog James “Whitey” Hagadorn van het Denver Museum of Nature and Science aan LiveScience. “Het onderzoek dat ik gisteren (1 november) presenteerde, ontkracht niet het idee dat het een roofdier was, maar het ontkracht wel het idee dat het trilobieten at.”
Hagadorn presenteerde de resultaten op de jaarlijkse bijeenkomst van de Geological Society of America in Denver.
Zachte monddelen
Hagadorn was de monddelen van 400 fossielen van Anomalocaris aan het opmeten toen hij opmerkte dat het schepsel een zachte mond leek te hebben. Hij zag geen sporen van afgebroken tanden of gebroken monddelen, zoals te verwachten zou zijn bij een schelp-etend roofdier. En veel van de fossielen waren vervormd op een manier die suggereerde dat de mond van Anomalocaris, een krans omgeven door snorhaarachtige aanhangsels, buigbaar was.
Deze vermoedens brachten Hagadorn en zijn collega’s ertoe een driedimensionaal model van de mond van het schepsel te ontwikkelen. Met het model konden ze testen hoeveel kracht het schepsel met een beet kon opwekken. Ze maten ook moderne schelpdieren, van garnalen tot kreeften, om te gebruiken als analogen voor oude trilobietenschalen.
Het model toonde aan dat Anomalocaris zich niet regelmatig aan trilobieten kan hebben tegoed gedaan. Hij zou in staat zijn geweest zeer kleine trilobieten in hun geheel door te slikken of zich tegoed te doen aan pas vervelde trilobieten, het antieke equivalent van de soft-shell krab. Maar typische trilobieten waren uit den boze.
“Voor de overgrote meerderheid van de trilobieten, zo’n 95 procent, zou de mond van Anomalocaris zijn gebroken voordat hij de trilobiet had gebroken,” aldus Hagadorn.
Slijtage
Als aanvullend bewijs wijst Hagadorn op het feit dat verbrijzelde schelpen van welke soort dan ook opvallend afwezig zijn in de darmen van fossiele Anomalocaris. Een gebrek aan bewijs kan niet worden gebruikt om een theorie te ondersteunen, zei hij, maar in de context is het verdacht.
“Het zou hetzelfde zijn als het vinden van een plaats delict zonder bloed erin, en geen slachtoffer, en geen moordwapen,” zei hij. “En geen bewijs van een misdaad.”
In plaats van gepelde dieren te eten, kan Anomalocaris de modder hebben uitgekamd voor wormen met zachte botten, zei Hagadorn. Of hij gebruikte zijn tentakelvormige bek om plankton in het water te filteren, zoals veel walvissen tegenwoordig doen.
“Deze dingen zouden niet in zijn maag te zien zijn, omdat ze allemaal een zacht lichaam hebben,” zei Hagadorn.
- Dangers in de diepte: 10 engste zeedieren
- Extremophiles: World’s Weirdest Life
- Amazing Animal Abilities
Recent news