“Pas op voor een anti-mannelijke morele paniek” schreef Cathy Young kort na de aankondiging dat de Hollywood-magnaat Harvey Weinstein een schikking had getroffen in ten minste acht zaken van seksuele intimidatie. Zoals zo vaak, had Young volkomen gelijk. Hoewel sommige ideologisch gemotiveerde pogingen zijn gedaan om Weinstein’s politiek of, onverklaarbaar, zijn joods-zijn de schuld te geven van deze onthullingen, terwijl meer en meer verhalen van intimidatie en aanranding zijn binnengestroomd, heeft de vinger van schuld overweldigend gewezen naar… mannen.
“Mijn hele leven is getekend door seksuele intimidatie – net als alle vrouwen” verklaarde Suzanne Moore voor de Guardian in reactie op de verontrustende verhalen. Uit andere bronnen leerden we hoe de verkrachtingscultuur Harvey Weinstein heeft gemaakt, dat Harvey Weinstein aantoont dat de verkrachtingscultuur anno 2017 nog steeds heerst en wat de verkrachtingscultuur zegt over mannelijkheid. Het probleem hierbij is dat Harvey Weinstein noch een cultuur noch mannelijkheid is. Hij is één man die, zo lijkt het duidelijk, bereid was zijn machtspositie te gebruiken om vrouwen uit te buiten en te misbruiken. We kunnen het karakter van Weinstein veroordelen. We kunnen antwoorden eisen en een revisie van een industrie die hem in staat stelde zijn misbruik voor het publiek verborgen te houden. Maar we mogen niet vergeten dat de macht van Weinstein niet lag in het feit dat het Amerikaanse publiek geloofde dat seksueel misbruik aanvaardbaar was. Weinsteins machtspositie stelde hem niet in staat de Amerikaanse samenleving ervan te overtuigen dat seksueel misbruik goed was. Het stelde hem in staat zijn ervan te verbergen. Toen hij dat niet langer kon doen, deed de onmiddellijke uitstorting van verontwaardiging, woede en verdriet die volgde, grote twijfel rijzen over de bewering dat Amerika een verkrachtingscultuur is. Als we een verkrachtingscultuur opvatten als een cultuur waarin verkrachting wordt verheerlijkt, vergoelijkt of verontschuldigd, is er weinig bewijs van zo’n cultuur in de reacties op de onthulling over Harvey Weinstein.
Niettemin is de anti-mannelijke morele paniek zeker aangekomen en er is geen reden om eraan te twijfelen dat deze angst oprecht is. Twitter reageerde op de onthullingen met de hashtag #MeToo waarin vrouwen hun ervaringen met seksuele intimidatie en aanranding en hun woede tegen mannen deelden.
Ik zal “niet alle mannen” geloven als je me één vrouw laat zien die niet seksueel is geïntimideerd of gediscrimineerd op grond van geslacht. #MeToo
– Courteny Lowe (@camlowe3) October 17, 2017
#MeToo en we zijn hier allemaal zo ziek van. Mannen moeten grip krijgen. https://t.co/1XXYq96kIl
– dymphna lorcan (@saintdymphna17) October 17, 2017
Hoewel sommige mannen zich ook aansloten bij de hashtag met hun eigen accounts en gesteund werden door vrouwen,
https://twitter.com/Nicklikesboobs/status/920086497100886016
Hier is een #MeToo voor alle mannen en jongens die ook te maken krijgen met seksuele intimidatie, we moeten beide kanten van de medaille erkennen #ongelijkheid #nomeansno
– N (@NPCreative_AU) 17 oktober 2017
veel twitteraars, mannen en vrouwen, zagen de noodzaak om de zaak Weinstein te presenteren als onderdeel van een groter probleem waar alle mannen medeplichtig aan waren.
Mannen,
Zeg niet dat je een moeder hebt, een zus, een dochter…
Zeg dat je een vader hebt, een broer, een zoon die het beter kan.
We kunnen het allemaal.#MeToo
– Nick Jack Pappas (@Pappiness) October 16, 2017
Dit is onwaar. Het is onrechtvaardig tegenover de overgrote meerderheid van mannen die geen seksuele misdrijven plegen en ontzet zijn over hun bestaan. Het is ook schadelijk voor vrouwen die worden aangemoedigd om mannen als sekse te vrezen en de wereld als gevaarlijk en vijandig voor hen te beschouwen. Het is zeer verontrustend dat deze angst wordt aangewakkerd door een vorm van feminisme die de angst voor mannen opvoert tot het niveau van een levensbeperkende fobie. Daarom heb ik een essay van vorig jaar over de gevaren van androfobie en hoe die te overwinnen, nieuw leven ingeblazen.
***
“Androfobie” is geen algemeen gebruikt woord, maar ik vind dat het dat wel zou moeten zijn. Het is een veel beter woord dan “vrouwenhaat” om de uiting van angst voor en afkeer van mannen te beschrijven, waarvan veel feministische discussies op dit moment doordrongen zijn. Misandrie is de haat tegen mannen. Feministen die vijandig staan tegenover mannen vertellen ons dat ze mannen niet haten. Zij zijn gewoon bang voor hen en beweren dat vijandigheid een volkomen natuurlijk gevolg daarvan is, dat moet worden aanvaard. Ik denk dat we hen serieus moeten nemen en het probleem moeten behandelen als “androfobie” – een irrationele angst die mensen met sympathie moeten helpen overwinnen.
De NHS vertelt ons dat “een angst een fobie wordt als je je levensstijl moet veranderen om ermee om te gaan. Een fobie is een extreme of irrationele angst of vrees opgewekt door een bepaald object of omstandigheid, tot het punt waar het je leven ernstig beperkt.” Verder wordt gezegd dat fobieën voor ongewone dingen zoals slangen (in Groot-Brittannië) meestal geen invloed hebben op het dagelijks leven, maar dat fobieën voor gewone dingen het heel moeilijk kunnen maken om een normaal leven te leiden. Mannen zijn natuurlijk dingen die men vaak tegenkomt en daarom mogen we niet onderschatten hoe groot de invloed van angst en afkeer ervan kan zijn op het leven en de vooruitzichten van fobici. Een counseling site zegt over Androfobie: “Hoewel vrouwen die aan deze stoornis lijden zich kunnen realiseren dat er heel weinig reden is om bang te zijn voor mannen, blijft de angst bestaan, wat leidt tot ernstige, herhaaldelijke angst rond mannen die vaak de dagelijkse activiteiten kan belemmeren.” Als oorzaken van androfobie worden trauma’s en genetica genoemd, maar ook culturele invloeden, waaronder angstzaaierij. Een prominente vorm van feminisme dat angst voor en afkeer van mannen in stand houdt, zou zeker zo’n invloed kunnen zijn.
Androfobische feministen houden vol dat angst voor mannen niet irrationeel is en presenteren ons statistieken dat 99% van de ernstige aanrandingen tegen volwassenen, 75% van de geweldsmisdrijven en 60% van het huiselijk geweld door mannen wordt gepleegd. (De cijfers zijn gelijker wat kindermisbruik betreft, hoewel mannen nog steeds enigszins oververtegenwoordigd zijn in de meeste categorieën, met uitzondering van kindermoord, aanranding van jongens en psychisch misbruik van meisjes). Bovendien zeggen zij ons dat deze cijfers erop wijzen dat wij een cultuur hebben die gewelddadige en seksuele misdrijven van mannen tegen vrouwen normaliseert en door de vingers ziet en dat de mannelijkheid zelf aan herziening toe is. De overgrote meerderheid van de mannen pleegt echter geen gewelddadige en seksuele misdrijven tegen vrouwen, vrouwen zijn niet de voornaamste slachtoffers van gewelddadige misdrijven en de meeste seksuele misdrijven worden gepleegd door een klein aantal recidivistische misdadigers. Dit wijst er sterk op dat het probleem niet de culturele normen onder mannen zijn, maar veel meer dat van een criminele minderheid die tegen de culturele normen ingaat. Gewelddadige misdrijven worden al het vaakst bestraft met een vrijheidsstraf. Zedendelicten worden als zo gruwelijk beschouwd dat er een speciaal register voor delinquenten bestaat en zedendelinquenten worden door iedereen zo gehaat dat zij in de gevangenis voor hun eigen veiligheid vaak moeten worden afgezonderd van andere zware delinquenten. Wij leven in een cultuur waarin beide seksen gewelddadige en seksuele misdrijven tegen vrouwen door mannen overwegend als afschuwelijk beschouwen. De helft van de bevolking met angst en vijandigheid bejegenen, wordt door de statistieken niet gerechtvaardigd en is evenmin nuttig.
Een dominante vorm van fobie is de angst voor dingen die af en toe mensen kwaad doen, maar dat bijna altijd niet doen. Arachnofobie – de angst voor spinnen – en aviofobie – de angst om te vliegen – zijn algemeen behandelde voorbeelden hiervan.
100% van de sterfgevallen door spinnenbeten wordt veroorzaakt door spinnen, maar de overgrote meerderheid van de spinnen zal je geen kwaad doen. Als angst voor spinnen van invloed is op hoe u uw leven leidt, moet uw arachnofobie worden behandeld.
100% van de sterfgevallen door vliegtuigongelukken wordt veroorzaakt door vliegtuigen, maar de overgrote meerderheid van vliegtuigen stort niet neer. Als uw vliegangst uw carrière en vrijetijdsmogelijkheden beperkt, zou u kunnen overwegen uw aviofobie te laten behandelen.
De meeste gewelddadige & seksuele misdrijven worden gepleegd door mannen, maar de overgrote meerderheid van mannen pleegt geen gewelddadige en seksuele misdrijven. Als angst voor mannen van invloed is op hoe u uw leven leidt, moet uw androfobie worden behandeld.
Cognitieve gedragstherapie voor de behandeling van irrationele angsten richt zich op realistische beoordelingen van risico’s, het bepalen van redelijke voorzorgsmaatregelen ertegen en vervolgens, na iemands angst te hebben gerelativeerd, een volwaardig leven te leiden. Het is mogelijk dat elke man die een vrouw in haar dagelijks leven tegenkomt haar gewelddadig zou kunnen aanvallen en verkrachten, maar bijna elke dergelijke ontmoeting leidt niet tot zoiets. Dr. Bruce Hubbard beschrijft het als volgt: “CGT helpt catastrofale cognities te vervangen door redelijke overtuigingen. Wanneer de angst begint, is het belangrijk om jezelf eraan te herinneren om het bewijs te herzien dat dit een vals alarm is, je bent niet in gevaar. Het doel is om een koesterende, coachende innerlijke stem te ontwikkelen om te helpen geaard te blijven en effectief paniekerige gevoelens te accepteren en ermee om te gaan als ze hun beloop hebben.” Het toch al kleine risico op een gewelddadige aanval kan verder worden verkleind door dezelfde voorzorgsmaatregelen te nemen die men neemt tegen andere soorten misdaad en door hetzelfde soort oordeel te gebruiken dat men gebruikt bij andere soorten relaties. Als we ons leven in constante angst en wantrouwen jegens mannen leven, kunnen we het risico misschien nog verder verkleinen, maar tegen welke prijs? Het vermijden van interacties en relaties met de helft van de bevolking vermindert ook de kans op het hebben van vrienden, geliefden en zinvolle banden.
Wanneer ik dit punt naar voren breng, krijg ik meestal statistieken voorgeschoteld waaruit blijkt dat vrouwen een grote kans lopen in hun leven seksueel te worden aangerand of lastig gevallen en hier stuiten we op de verschillende gradaties van seksueel geweld en begeef ik me in gevaarlijke wateren waaruit ik weinig kans maak tevoorschijn te komen zonder te worden gebrandmerkt als “verkrachtingsapologeet”. Ik kan echter bevestigen dat ik slachtoffer ben geweest van verschillende aanrandingen. Toen ik vijf was, flirtte een man met mijn moeder en mij in het bos. Toen ik tweeëntwintig was, gaf een man me een klap op mijn achterste toen ik hem passeerde in de kroeg. Op mijn vijfentwintigste kwam er een man aanrijden op een duwfiets en begon door zijn korte broek heen te masturberen en vroeg of ik hem wilde helpen. Toen ik 40 was, flitste een andere man naar me toen ik mijn hond uitliet. Het is een realiteit dat er seksueel gemotiveerde klootzakken bestaan. Het is een probleem dat er seksueel gemotiveerde klootzakken bestaan en er moeten zowel wettelijk als sociaal stappen worden ondernomen om seksueel gemotiveerd klootzakkengedrag te verminderen.
Het verontrust mij echter dat er neurotische pogingen worden ondernomen om seksueel geweld zonder letsel dat door vrouwen wordt ervaren te catastroferen boven elke andere vorm van crimineel gedrag waarvan wij (en mannen) het slachtoffer zouden kunnen worden. Ik wil niet dat mijn dochter te horen krijgt dat het tonen van een penis, seksueel getinte opmerkingen of een hand die ergens wordt geplaatst waar hij niet hoort te zijn, een vreselijk trauma is waarvan ze misschien nooit meer herstelt. Nog minder wil ik dat ze denkt dat dit een samenleving is die haar vijandig gezind is en gevaarlijk voor haar en die ze alleen met voorzichtigheid moet benaderen. Ik wil dat ze weet dat dit gedrag onaanvaardbaar is. Sommige zijn misdaden die ze moet aangeven. Andere wijzen op individuen die ze moet mijden. Ze zijn niet af te wijzen of te verontschuldigen. Ze zijn niet het einde van de wereld.
Het voorstellen van de psyche van vrouwen als zo diep afhankelijk van hun seksuele “onschendbaarheid” is vernederend, schadelijk en regressief in de ware zin van het woord. Voor mij, als iemand die in een grote stad woont, behoorden deze ervaringen van kleine aanranding tot een aantal onaangename en misdadige dingen die mij zijn overkomen, en ze zijn van een lagere rangorde dan het rondgeduwd worden in Centraal Londen door een groep tienermeisjes toen ik ook nog een tienermeisje was, een winkelkarretje dat tegen mijn been werd geramd door een vrouw die vond dat ik niet snel genoeg aan de kant was gegaan (ik heb nog steeds een deuk), in het nauw gedreven worden door een schreeuwende en wild gebarende straatprediker aan wie ik had gesuggereerd dat God niet bestond, en twee keer diefstal van mijn portemonnee, twee keer van mijn fiets en één keer van mijn telefoon. Klootzakken bestaan. Ze moeten aangepakt worden. Ik heb het overleefd.
Toen ik dit tegen androfobische feministen zei, werd ik ervan beschuldigd “de ervaringen van andere vrouwen te bagatelliseren” en “te dicteren hoe vrouwen zich moeten voelen”. In de zin die zij bedoelen, doe ik dat niet. Ik ben me ervan bewust dat het tonen van een penis of het doelwit zijn van grove seksuele suggesties of het ervaren van een ongewenste hand die intieme delen binnendringt, ongelooflijk traumatisch kan zijn voor vrouwen die verkrachting of seksueel geweld hebben meegemaakt. Ik verwacht niet dat ze de herinneringen en gevoelens die dit oproept van zich af kunnen schudden. Ik heb bij een familielid gezeten toen zij angstaanjagende flashbacks had van een verkrachting in het verleden & nadat zij vastzat in een treinwagon met een man die seksuele opmerkingen maakte over wat hij met haar zou willen doen. Ik weet dat zij hierdoor dagenlang niet uit kon gaan en wekenlang paniekerig in treinen zat en dat zij nog steeds en mogelijk altijd aanvankelijk bang is om zich alleen met een onbekende man te bevinden. Ik weet ook dat zij met haar psychologe heeft gewerkt aan het verwerken van deze gevoelens en reacties, het relativeren ervan en het vergroten van haar weerbaarheid tegen de gevolgen ervan en haar zelfstandige betrokkenheid bij de wereld in het algemeen. Ik heb de grootste bewondering voor haar en zij zou nog steeds mijn sympathie en respect hebben als zij er niet zo goed in was geslaagd als zij heeft gedaan. Als een vrouw deze intensiteit van reactie ervaart zonder een trauma uit het verleden, ben ik nog steeds sympathiek, maar dit is geen proportionele reactie en er moet psychologische behandeling worden gezocht. Het is één ding om zo’n heftige angstreactie te hebben en je niet in staat te voelen volledig en vol vertrouwen in de wereld te functioneren na zo’n incident, maar iets heel anders om deze reactie te normaliseren en zelfs te valoriseren en alle pogingen om perspectief en veerkracht te bepleiten en zulk lomp &misbruikend gedrag te veroordelen, te veroordelen als “slachtofferblaming”.
Een ander aspect van fobie is de angst voor dingen die heel waarschijnlijk ooit zullen gebeuren, maar die wordt opgebouwd buiten alle proporties van hun werkelijke afschuwelijkheid. Emetofobie – de angst om over te geven – en sociofobie – de angst om in het openbaar te worden bekritiseerd of bespot – zijn zeer algemeen behandelde fobieën die hiervan goede voorbeelden zijn. Lijders lijden veel meer aan de afschuwelijke verwachting dat deze dingen zullen gebeuren en aan het beperken van hun leven in pogingen om te voorkomen dat ze gebeuren, dan aan het feit dat ze werkelijk gebeuren.
U zult waarschijnlijk op een bepaald moment in uw leven moeten overgeven. Als uw angst om over te geven ervoor zorgt dat u uw inname van voedsel en vloeistoffen beperkt en vermijdt om in de buurt van mensen te zijn voor het geval een van hen een maagvirus heeft, moet uw emetofobie worden behandeld.
U zult waarschijnlijk op een bepaald punt in uw leven in het openbaar worden bekritiseerd of uitgelachen en schaamte of verlegenheid ervaren. Als uw angst om bekritiseerd of uitgelachen te worden ervoor zorgt dat u mensen op het werk of in een sociale omgeving uit de weg gaat, moet uw sociofobie behandeld worden.
U zult waarschijnlijk op een bepaald moment in uw leven een lompe of beledigende man tegenkomen die seksuele opmerkingen maakt, u probeert te betasten of zijn genitaliën laat zien. Als je angst voor zulke mannen ervoor zorgt dat je vermijdt om bij de hele mannelijke helft van de bevolking te zijn, mannen te vertrouwen, met mannen te werken, relaties met hen te hebben en over hen te spreken zonder vijandigheid en negatieve generalisaties, dan moet je androfobie behandeld worden.
Helaas is het waarschijnlijk nodig om nogmaals te zeggen dat “Dit is waarschijnlijk om te gebeuren” niet betekent “Het is OK dat dit gebeurt.” Het is niet OK dat er seksuele mishandelaars bestaan of dat er overvallers zijn of dronken bestuurders of fraudeurs met creditcards. Daarom zijn deze dingen illegaal. Totdat we een manier vinden om het gedrag van alle anderen in de wereld te controleren, kunnen we alleen maar verstandige voorzorgsmaatregelen nemen en misdaden aangeven als we er het slachtoffer van worden. Als we ons leven leiden in angst &vijandigheid jegens een hele sekse, worden we ook slachtoffer van onszelf.
Ik ben me ervan bewust dat ik zal worden beschuldigd van “victim-blaming” door te suggereren dat androfobische feministen op enigerlei wijze hun houding jegens mannen zouden moeten matigen en door te suggereren dat deze houding ongezond, onredelijk en niet in overeenstemming met de werkelijkheid is. Er zal gezegd worden dat ik de verantwoordelijkheid voor het gedrag van mannen bij vrouwen leg. Dat doe ik niet. Ik betwist het argument dat seksueel geweld of misbruik of lompheid “mannelijk gedrag” definieert, omdat er overvloedig bewijs is dat dit niet zo is, en ik denk dat dit beter kan worden aangepakt door het gedrag aan te pakken dan de mannelijkheid. Ik zal er ook van beschuldigd worden dat ik meer geef om mannen dan om vrouwen. Ook dit is niet waar. Net zoals “mannen” niet worden gedefinieerd door seksueel geweld & lomp gedrag, worden “vrouwen” niet gedefinieerd door angst voor en afkeer van mannen. Androfobische feministen zijn een subgroep van feministen die zelf een kleine minderheid van vrouwen vormen (9% in het VK). Ik vermoed dat de overgrote meerderheid van de vrouwen al weet dat het androfobe verhaal ongezond, onredelijk en niet in overeenstemming met de werkelijkheid is.
Tot slot, hoewel ik me zorgen maak over het effect van deze vijandige en onrechtvaardige voorstelling van zaken over mannen, is het de ontkrachting van vrouwen door deze angst die me de meeste zorgen baart. Hoewel klein, heeft de androfobe feministische stem macht in de universiteiten die vrijwel zeker zullen worden bezocht door de vrouwen waarvan wij hopen dat zij samen met mannen de taak zullen delen om onze wereld te besturen. Dit wordt minder waarschijnlijk naarmate zij meer worden aangemoedigd om zich angstig en vijandig te voelen tegenover de helft van haar bewoners en dat elke ontmoeting met een agressieve of seksueel intimiderende man een ondraaglijk trauma is dat misschien nooit kan worden overwonnen. Feministen van mijn generatie en die van mijn moeder hebben zich ingezet voor de ontmanteling van het beeld van de vrouw als fragiel, angstig, hysterisch en niet in staat om de harde realiteit van het leven aan te kunnen. Wij hebben betoogd en aangetoond dat vrouwen emotioneel sterk zijn en volledig in staat om leidinggevende functies in de openbare sfeer te bekleden. Ik ben bang dat de verschuiving naar wat wel het “flauwgevallen-bank feminisme” wordt genoemd, de kans biedt om deze vooruitgang te ondermijnen. Fobieën zijn aanstekelijk. Laten we op hen reageren met sympathie, maar ook met kracht, veerkracht, bewijs en bovenal, rede.
