Andy Roberts, voluit Anderson Montgomery Everton Roberts, (geboren 29 jan. 1951, Urlings Village, Antigua en Barbuda), West-Indisch cricketer die wordt beschouwd als de vader van het moderne West-Indische fast bowling.
Roberts was de eerste speler uit Antigua die de West Indies vertegenwoordigde. Hij was een vitaal lid van de vier-sporen pace (fast-bowling) aanval die de West Indies zo’n gevreesd team maakte in de jaren ’70 en ’80. Hij was de oudste snelle bowler van het team en gaf zijn ervaring door aan mensen als Michael Holding, Joel Garner, Colin Croft, Wayne Daniel, Courtney Walsh en Curtly Ambrose. Roberts had een matig lange aanloop naar het wicket, en bouwde zijn snelheid snel op als hij zich voorbereidde op zijn slag. Hij kon een steile lift genereren en was zeer snel door de lucht. Roberts speelde minder dan 10 jaar, maar stond tegenover enkele van de beste teams van de wereld. Hij was niet alleen een snelle bowler maar ook een sluwe, en hij was de eerste bowler die slimme tempowisselingen gebruikte om batslieden met bouncers (ballen die kort gegooid worden en op schouderhoogte stuiteren) uit te schakelen.
Roberts was op zijn best tijdens de West Indies tournee door India in 1975, toen hij tot Wisden Cricketer van het Jaar werd uitgeroepen. Hij nam zijn 100ste wicket in zijn 19de Test (internationale twee-innings, vijf-daagse wedstrijd), sneller dan enige andere bowler tot op heden. In slechts 47 Test-optredens nam Roberts 202 wickets. Bovendien was hij niet ongeschoold als batsman en behaalde hij drie half-centuries (50-run stands) in Testcompetitie. Tijdens de Wereldbeker van 1975 bracht zijn laatste wicket partnership van 60-plus runs met Deryck Murray West Indies naar een spannende overwinning op Pakistan. Blessures en de opkomst van jonge snelle bowlers maakten een vroegtijdig einde aan zijn carrière in 1983. Hij was coach van de West Indies in de jaren ’90 en maakte deel uit van de eerste lichting van de International Cricket Council’s Hall of Fame in 2009.