Antimicrobiële combinaties worden veel gebruikt, hoewel de meeste infecties bij patiënten met een normale afweer met een enkel antimicrobieel middel kunnen worden behandeld. Er zijn maar weinig redenen om antimicrobiële combinaties te gebruiken: (1) breedspectrumdekking voor de initiële therapie van ernstig geïnfecteerde patiënten; (2) polymicrobiële infecties; (3) preventie van selectie van resistente micro-organismen wanneer een hoog mutatiepercentage van het oorzakelijke organisme tegen het geïndiceerde antibioticum bestaat; (4) vermindering van dosisgerelateerde toxiciteit – dit punt van zorg is zeldzaam en meestal van historisch belang, in verband met het gebruik van sulfonamiden; en (5) antimicrobiële synergetische activiteit. Het is aantrekkelijk combinaties te gebruiken en twee soorten infecties te behandelen – infecties ten gevolge van resistente of betrekkelijk resistente organismen en infecties die een bacteriële uitroeiing vereisen (hoog bactericide effect), rekening houdend met de plaats van de infectie en de afweer van de gastheer. Dit artikel bespreekt enkele huidige problemen in antibacteriële combinatietherapie, met uitzondering van antimycobacteriële, antischimmel- en antivirale combinaties en gebruik.
Clinische belangstelling voor antimicrobieel synergisme werd in het begin van de jaren 1950 gewekt. De hoge frequentie van recidief in enterokokken endocarditis behandeld met penicilline G alleen werd verminderd door toevoeging van streptomycine aan de behandeling. In vitro en klinisch onderzoek bevestigden deze indicatie voor het gecombineerd gebruik van antibiotica.34, 35 Sinds die tijd zijn zowel synergisme als antagonisme een onderwerp van interesse geweest voor microbiologen, biochemici en moleculaire biologen, die in vitro studies hebben ontwikkeld met de meeste van de op de markt gebrachte antimicrobiële stoffen. In in vivo studies met dieren en mensen was het aantal onderzochte combinaties veel kleiner, en gecontroleerde klinische studies zijn uiterst zeldzaam geweest.