Arthur B. Laffers economische scherpzinnigheid en invloed bij het op gang brengen van een wereldwijde beweging voor belastingverlaging in de jaren tachtig hebben hem in veel publicaties de bijnaam “The Father of Supply-Side Economics” opgeleverd. De Laffer Curve is een van de belangrijkste theoretische constructies van de aanbodzijde economie, die de afweging tussen belastingtarieven en de werkelijke belastinginkomsten illustreert.
De carrière van Dr. Laffer is gekenmerkt door ervaring en succes in het bedrijfsleven, in het overheidsbeleid, en als academisch econoom en hoogleraar.
Tijdens de jaren 1972-1977, was Dr. Laffer een adviseur van de minister van Financiën William Simon, de minister van Defensie Donald Rumsfeld, en de minister van Financiën George Shultz. Hij was de eerste die de titel van Chief Economist bij het Office of Management and Budget onder de heer Shultz bekleedde van oktober 1970 tot juli 1972.
Dr. Laffer was lid van President Reagan’s Economic Policy Advisory Board voor beide van zijn twee termijnen (1981-1989). Hij was lid van het Uitvoerend Comité van het Reagan/Bush Finance Committee in 1984 en was een stichtend lid van het Reagan Executive Advisory Committee voor de presidentsrace van 1980. Ook adviseerde hij premier Margaret Thatcher over het begrotingsbeleid in het Verenigd Koninkrijk in de jaren tachtig.
Dr. Laffer was voorheen Distinguished University Professor aan Pepperdine University en lid van de Pepperdine Board of Directors. Hij was tevens Charles B. Thornton Professor of Business Economics aan de University of Southern California van 1976-1984. Van 1970 tot 1976 was hij Associate Professor of Business Economics aan de Universiteit van Chicago en van 1967-1976 lid van de faculteit van Chicago.
Dr. Laffer heeft alom erkenning gekregen voor zijn economische prestaties. Een artikel op de cover van Time Magazine van maart 1999 “The Century’s Greatest Minds” noemde de Laffer Curve een van “een paar vooruitgangen die deze buitengewone eeuw hebben aangedreven”. Hij werd genoemd in “A Dozen Who Shaped the ’80s” in de Los Angeles Times op 1 januari 1990, en in “A Gallery of the Greatest People Who Influenced Our Daily Business” in de Wall Street Journal op 23 juni 1989. Zijn creatie van de Laffer Curve werd beschouwd als een “memorabele gebeurtenis” in de financiële geschiedenis door de Institutional Investor in haar juli 1992 Silver Anniversary issue, “The Heroes, Villains, Triumphs, Failures and Other Memorable Events.”
Hij heeft talrijke prijzen en erkenningen ontvangen voor zijn economisch werk, waaronder: twee Graham en Dodd Awards van de Financial Analyst Federation voor uitstekende hoofdartikelen gepubliceerd in het Financial Analysts Journal; de Distinguished Service Award door de National Association Investment Clubs; de Adam Smith Award voor zijn inzichten en bijdragen aan de Wealth of Nations; en de Daniel Webster Award voor spreken in het openbaar door de International Platform Association. Dr. Laffer verdiende ook de Vader van het Jaar prijs van het West Coast Father’s Day Committee in 1983.
Dr. Laffer is de auteur van een aantal boeken, waaronder het Einde van Welvaart: Hoe Hogere Belastingen de Economie zullen Doemen-If We Let it Happen, dat een genomineerde was voor de F.A. Hayek boekprijs in 2009, en meest recent Return to Prosperity.
Dr. Laffer ontving een B.A. in economie van Yale University in 1963. Hij ontving een MBA en een PhD in de economie van Stanford University in 1965 en 1972, respectievelijk.
Dr. Laffer woont momenteel in Nashville, Tennessee, waar hij de oprichter en voorzitter is van Laffer Associates, een institutionele economische onderzoeks- en adviesfirma, evenals Laffer Investments, een institutionele investeringsmanagementfirma die gebruik maakt van diverse investeringsstrategieën. De firma’s leveren diensten op het gebied van onderzoek en beleggingsbeheer aan een diverse groep cliënten, waaronder instellingen, pensioenfondsen, ondernemingen, schenkingen, stichtingen, particulieren en anderen.