BAGGOT STREET BECKONED
Toen ik Newcastle verliet, wist ik dat ik op het punt stond aan een wonderbaarlijke reis te beginnen. Net als bij de collega’s en zusters die het programma in de jaren daarvoor hadden gevolgd, wist ik dat het mij persoonlijk en professioneel zou raken en een diepgaande invloed op mij zou hebben. Wat ik nog niet begreep was hoe.
Ierland is zeker “aan de andere kant van de wereld”. En na vliegtuigen, treinen en auto’s, en niet te vergeten meer dan 30 uur reizen, kwam ik veilig aan. De dag dat ik in Dublin landde, had Ierland net de zeslanden rugby gewonnen. Dus een feest was op zijn plaats. Maar ik heb het gevoel dat er een soort feestelijke gebeurtenis zou plaatsvinden, ongeacht de reden.
Ik was een van de 36 deelnemers die het geluk hadden te worden uitgenodigd om deel te nemen aan het Mercy Leadership Program en de Dublin-pelgrimage die door het Mercy Ethos Team werd georganiseerd. Toen ik het Mercy International Centre aan Baggot Street binnenliep, of Catherine’s House zoals het liefkozend wordt genoemd, was er een gevoel van vrede, kalmte en sereniteit. In haar inleiding verwelkomde Mary Reynolds ons “thuis”. En als pelgrims was dit zeker ons “thuis” voor deze week. Het is ook het thuis van de Mercy-familie over de hele wereld. De gastvrijheid en het gevoel van welkom dat we in Catherine’s House ontvingen, was werkelijk fantastisch.
Het programma bood een perfecte balans tussen vorming in het stichtingsverhaal van Mercy, inspiratie voor leiderschap in de huidige Mercy-missie en persoonlijke bezinningstijd. We kregen inzicht in de geschiedenis van Mercy door het verhaal van Catherine’s leven, de eerste vrouwen van Mercy en Catherine’s benadering van leiderschap in haar tijd. We hadden tijd om ‘gewoon te zijn’ in Catherine’s huis. Om te zitten, te kijken, te absorberen, te verkennen. We bezochten Coolock House, talrijke bezienswaardigheden in de straten van Dublin, waaronder de karmelietenkerk St Teresa’s en het klooster van de Presentatie op George’s Hill. We hadden de eer getuige te zijn van de hernieuwing van de geloften van de zusters die aan de pelgrimstocht deelnamen in het klooster waar Catherine haar noviciaat afsloot en voor het eerst geprofest werd. We hadden een dag in Glendalough, een kloosterplaats en ‘dunne’ plek, waar we tijd hadden om de geest te verkennen en de rijkdom van onze reis in ons op te nemen. We werden uitgenodigd om te kijken naar de uitdagingen en mogelijkheden om barmhartigheid vandaag de dag te beleven, om een leider van barmhartigheid te zijn in onze eigen bedieningen en om onze blootstelling aan barmhartigheid in actie op een wereldwijde setting te verbreden. En dat alles in minder dan een week. Geen wonder dat ik verlicht maar uitgeput wegging!
Het verhaal van Catherine McAuley en de Zusters van Barmhartigheid is opmerkelijk. Ze was een buitengewone vrouw. Catherine was een visionair, maar ook praktisch. Ze was scherpzinnig en toegewijd. Terwijl we vandaag de dag een prachtige nalatenschap hebben, stuitte ze bij het bereiken hiervan op vele obstakels. Door alles heen bleef ze gefocust op haar bediening en haar waarden. Van het prille begin tot het oprichten van nieuwe stichtingen, Catherine had een geweldige manier om met mensen om te gaan, van haar zorg voor de zieken en ongeschoolden tot het begeleiden van haar jongere collega’s in leiderschap. Ze verbond de rijken met de armen, zoals blijkt uit de positie van Baggot Street in Dublin. Ze had een passie voor God en een oprechte liefde voor de armen.
Toen ik de tijd nam om na te denken tijdens de week begon ik me af te vragen waarom, in al de rijke geschiedenis en erfenis die we hebben over Catherine, we geen foto van haar hebben. Misschien is er geen foto van Catherine omdat we ons dan zouden concentreren op de persoon en niet op het ambt? Misschien laat het ons toe ons eigen beeld van Catherine te vormen, ons onderzoeken wat het is in haar dat belangrijk is voor ons, in onze tijd, in ons apostolaat?
Dus wat betekent het om een genadeleider te zijn? Voor mij betekent het aanmoediging geven en ondersteunend zijn. Het betekent vooruit denken. Gefocust blijven op je doelen. Het betekent anderen tot bloei laten komen, anderen in hun kracht zetten en vertrouwen hebben in je team. Het vereist dat communicatie van het grootste belang is. Het vereist dat u werkt met diversiteit, dat u relationeel en adviserend bent en dat u samen beslissingen neemt. Het is een participatieve leiderschapsstijl.
Het is een understatement dat ik me gezegend en bevoorrecht voel dat ik de kans heb gekregen om de Dublin-pelgrimstocht te ondernemen. Marina Wiederkehr schrijft: “Een pelgrimstocht is geen vakantie; het is een transformerende reis waarbij belangrijke veranderingen plaatsvinden……Elke stap op de weg heeft betekenis….Bij terugkeer van de pelgrimstocht wordt het leven met andere ogen bekeken. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn’. Het heeft in mij een gevoel van doel opgeroepen. Mijn reis is nog niet ten einde. Net als het verhaal van Mercy, zijn er nog vele hoofdstukken die zich ontvouwen. Ik ben gewoon blij om er deel van uit te maken. En ik zal nooit meer de kracht van één persoon onderschatten. Wij zijn nu droomvormers.
‘Catherine McAuley had een droom
Wij hebben het voorrecht die te kennen
Wij hebben de verantwoordelijkheid hem te begrijpen
Wij hebben de plicht hem te beschermen
Wij hebben de eer hem te leven’
Maria McGuiness rsm
Boodschappen aan: Natalie Anderson
Foto’s:
1. Onderdompelen in alles wat Iers is! Met Kathleen Donnellon (bestuurslid, Mercy Works) en Deb Carter (Chief Operations Officer, Fraynework)
2. Catherine’s kamer in Baggot Street
3. Deelnemers 2015 Dublin Bedevaart