Beoordeling: ANA 787 Business Class Perth-Tokio

Na aankomst in Perth met Virgin Australia business class, begaf ik me onmiddellijk naar de internationale hal om in te checken voor het volgende deel van de reis: ANA 787 business class naar Tokyo Narita.

ANA had pas onlangs hun Perth-Tokyo dienst gelanceerd, die een andere handige Star Alliance directe optie naar West-Australië bood naast Singapore Airlines en Thai Airways.

Ik was daarom erg blij dat ik deze vlucht – het eerste deel van een reis van 48 uur die me uiteindelijk naar Europa zou brengen – met succes had opgenomen in mijn Aeroplan Mini-RTW, en keek er vooral naar uit om voor de eerste keer in ANA business class op lange afstand te vliegen, die algemeen wordt beschouwd als een van de beste van Star Alliance.

De check-in medewerkers bij de ANA balies waren vriendelijk genoeg, hoewel ze begrijpelijkerwijs nogal verbaasd waren toen het systeem vijf afzonderlijke instapkaarten voor mijn komende vluchten naar Tokio, Seoul, Taipei, Wenen en Genève uitprintte. Dat werd gevolgd door een paar minuten van verwarring toen ze probeerden mijn ingecheckte tas te verwerken, die uiteindelijk twee aparte bagagelabels nodig had om de vijf verschillende luchthavencodes te vermelden.

Eindelijk werd alles zonder problemen afgehandeld en kreeg ik mijn instapkaart voor de vlucht en de mededeling dat ik voor vertrek toegang zou krijgen tot de Air New Zealand Lounge.

Ik ging snel door de snelle veiligheids- en immigratielijnen en op weg naar de lounge.

De Air New Zealand Lounge Perth is ingericht met dezelfde Kiwi-geïnspireerde thema’s als de vlaggenschiplocatie van de luchtvaartmaatschappij in Auckland, deze locatie is echter veel kleiner en richt zich alleen op het beperkte aantal Star Alliance-vluchten van Air New Zealand, Singapore Airlines, Thai Airways en ANA die vanuit Perth vertrekken. Op dit tijdstip van de avond vertrokken vrijwel alle passagiers in de lounge met de nachtelijke ANA-vlucht.

(Er is hier ook een Singapore SilverKris Lounge waar ik in theorie ook toegang toe had, maar die was al gesloten toen ik aankwam.)

Nadat ik een paar hapjes en drankjes in de lounge had geproefd en wat werk had gedaan, begaf ik me iets voor de geplande inschepingstijd naar de boarding gate om mijn plaats in te nemen in de business class rij. Op de echte Japanse manier maakte het ANA personeel een ceremoniële buiging voor ons zodra de klok 21:25 uur sloeg, en werden we aan boord verwelkomd.

All Nippon Airways | NH882
Vliegtuig: Boeing 787-8
Cabine: Business class
Route: Perth (PER) naar Tokio (NRT)
Datum: Maandag 18 november 2019
Tijd: Vertrek 21.55 uur en aankomst 8.30 uur de volgende dag
Duur: 9 uur 35 minuten

ANA’s Boeing 787 Dreamliner vliegtuigen zijn er in verschillende soorten en maten. De luchtvaartmaatschappij exploiteert zowel de 787-8- als de 787-9-variant, en zelfs binnen elke variant zijn er verschillende stoelconfiguraties.

Deze specifieke vlucht zou worden uitgevoerd door een premium-light versie van de Boeing 787-8 met slechts 32 business class-stoelen, in vergelijking met de 46-stoelen opstelling op andere 787-8’s. De stoelen zijn verdeeld over negen rijen, verdeeld over een hoofdcabine van vijf rijen en een minicabine van vier.

ANA gebruikt een vrij unieke variëteit van gespreide business class-zitplaatsen in het grootste deel van hun langeafstandsvloot (met de gloednieuwe “The Room”-business class op de Boeing 777 als opmerkelijke uitzondering).

Hier op de Dreamliner, wisselen de stoelen van rij tot rij af tussen 1-2-1 en 1-1-1 configuraties: de stoelen aan het raam staan afwisselend dichter bij het raam en dichter bij het gangpad…

…terwijl de middelste stoelen afwisselend twee stoelen direct naast hun respectieve gangpad in de oneven rijen en een enkele “troonzetel” in de even rijen omvatten.

Als soloreiziger zou ik normaal gesproken voor een van de stoelen bij het raam hebben gekozen, maar in dit geval kon ik het niet laten om op een troon te gaan zitten voor de nacht. Daarom had ik stoel 4F in de voorste cabine gekozen.

Toen ik plaatsnam, zag de hoeveelheid persoonlijke ruimte waarover ik beschikte er indrukwekkend uit, hoewel de elektrisch-blauwe afwerking van de cabine en de fluorescerende sfeerverlichting naar mijn smaak een beetje schreeuwerig waren.

Bij mijn stoel lagen het kussen en de deken voor de avond klaar, naast de amenity kit, slippers, en een koptelefoon. Ik ging in de troonzetel zitten en begon mijn omgeving te onderzoeken.

In de troonzetels is de 17-inch entertainmentmonitor mooi genesteld tussen de twee zetels voor u, geflankeerd door een stel kapstokken en gepositioneerd boven het dienbladtafeltje, de voetruimte en de persoonlijke opbergruimte onder de voetruimte.

Alle stoelen van ANA staan op een verhoogd platform in plaats van direct op de cabinevloer, Er is dus genoeg ruimte onder de voetenruimte om een persoonlijk voorwerp zoals een rugzak of een laptoptas op te bergen, maar grotere handbagage moet nog steeds in de bagagevakken boven het hoofd.

De dienbladtafel van ANA 787 business class moet wel een van de vreemdste dienbladtafelontwerpen zijn die ik ooit heb gezien: een lange, dunne en zwaar uitgevoerde tafel schuift helemaal naar u toe, en dan kunnen de twee spleten aan de zijkant omgeklapt worden om de tafel net iets breder te maken. Er was niets mis met hoe de dienbladtafel in de praktijk werkte – ik vond het alleen vreemd.

De USB- en stroomaansluitingen bevinden zich direct onder het entertainmentscherm, boven de houder van het dienblad. Het feit dat er een aansluitpoort voor iPods is, spreekt boekdelen over de leeftijd van dit business class-product, nietwaar?

Ik was erg blij met de hoeveelheid oppervlakte waarover ik hier in de troonzetel beschikte, De consoles aan weerszijden van de stoel waren groot genoeg om er een volledig dienblad met maaltijden, een paar drankjes of gewoon mijn verschillende prullaria tijdens de vlucht in te bewaren.

De meeste stoelkenmerken waren geconcentreerd op de rechter-stoelconsole, omdat de andere niet-throne stoelen tenslotte maar één van deze twee consoles hebben om mee te werken. De wanden herbergden een drankhouder, een literatuurzak, een hoofdtelefoonaansluiting en een leeslampje, terwijl de stoel- en entertainmentbediening zich langs de binnenwanden naar u toe bevonden.

De simplistische stoelbediening doet ook denken aan een vervlogen tijdperk waarin dit type stoel zou zijn gezien als meer geavanceerderand, en het is zeker het juiste moment voor ANA om hun business class voor langeafstandsvluchten op te frissen (zoals ze momenteel doen).

Eén zwak punt van de gespreide business class-stoel van ANA is het gebrek aan opbergruimte: naast de ruimte onder de voetenruimte, die bedoeld was voor een groter voorwerp, waren er geen andere opbergvakken om je spullen veilig op te bergen.

Een paar stewardessen kwamen langs om me welkom te heten op de vlucht, en een van hen bood me een welkomstdrankje aan. Hoewel champagne werd aangeboden, voelde ik me erg slaperig voor deze vlucht en was van plan om mijn rust aan boord zo veel mogelijk te maximaliseren, dus ik was niet echt in de stemming voor een glas bubbels. In plaats daarvan heb ik gewoon een glas sinaasappelsap genomen.

Ik werd ook uitgenodigd om door het menu te bladeren, dat als volgt luidde:

ANA’s amenity kit wordt geproduceerd in samenwerking met Globe-Trotter, een Brits luxe bagagemerk, en hoewel het lederen materiaal prettig aanvoelt, vond ik de esthetiek van de kit te wensen overlaten, omdat hij er nogal goedkoop uitzag.

De inhoud van de amenity kit was ook vrij standaard, bestaande uit een oogmasker, oordopjes, gebitset en een trio Sekkisei MYV huidverzorgingsproducten. Ik gebruik de items in een amenity kit toch zelden, dus heb ik deze in bewaring gegeven om weg te geven op een Miles & Points Event ergens in de toekomst.

Ik trok de slippers aan en ging lekker in mijn stoel zitten, en net toen de veiligheidsvideo begon af te spelen…

…Ik viel ongeveer een half uur in slaap en werd pas wakker toen we al gevlogen waren en het bemanningslid me vroeg wat ik wilde eten!

Wauw – ik heb de neiging om in te dommelen tijdens het opstijgen, maar het was een tijd geleden dat ik tijdens een vlucht zo diep in slaap was gevallen. Mijn niet aflatende reis rond de wereld moet me op dit punt echt hebben ingehaald.

Zoals ik altijd doe wanneer ik met Japanse luchtvaartmaatschappijen vlieg, koos ik voor het Japanse diner in plaats van het westerse, evenals een glas ANA’s “signature aromatische kabosu” drankje met citrussmaak om te beginnen. Terwijl ANA bekend staat om hun indrukwekkende drank selectie in premium cabines, koos ik niet om deel te nemen op deze vlucht wanneer mijn doel was om te maximaliseren rust.

Het bemanningslid keerde terug zeer snel om mijn tafel te dekken en mijn drankje te leveren. Aangezien dit een nachtvlucht was en de meeste passagiers zo snel mogelijk wilden gaan slapen, was de bemanning er natuurlijk op gefocust de maaltijdservice zo efficiënt mogelijk uit te voeren.

Daartoe werd de volledige maaltijd – voorgerecht, hoofdgerecht, dessert en al – op één dienblad geserveerd. Er was dus geen echte scheiding tussen de verschillende gangen van de maaltijd, en ik zocht mijn weg langs het bord om van elk gerecht tegelijk te proeven.

Het warme gerecht van gefrituurde zeebrasem (en de kenmerkende in papier verpakte gestoomde rijst van ANA) was erg smakelijk, Ik was een beetje verbijsterd door het zensai voorgerecht, dat bestond uit een bord met koude items – plakjes varkensvlees, lotus, aubergine en gemengde groenten – die niet echt bij elkaar leken te horen.

Ik had geen klachten over de haringhapjes of de misosoep, terwijl de met rode bonenpasta gevulde wafel als dessert best lekker was, zij het een beetje droog.

Tijdens mijn maaltijd heb ik kort geprobeerd om verbinding te maken met de wifi. ANA biedt echter geen gratis wifi, zelfs niet aan premium passagiers, en ik vond het niet de moeite waard om voor wifi te betalen als ik toch al van plan was om de rest van de vlucht te slapen.

Voor wat het waard is, hoewel, als dit een vlucht overdag was, zou ik waarschijnlijk het volledige vluchtpakket van US$21.95 hebben genomen.95 volledige vluchtpakket.

Over het geheel genomen was de maaltijdservice zeer efficiënt, en mijn dienblad werd ongeveer 30 minuten nadat het op mijn tafel was geland, uitgeschept, wat precies is wat je wilt op een van deze red-eye vluchten. Ik vroeg om een kopje houji-cha (geroosterde groene thee) om de gemoederen te bedaren voordat ik naar het toilet ging.

De Boeing 787-8 is een relatief klein vliegtuig in vergelijking met veel van zijn soortgenoten, dus ik was verbaasd over hoe ruim de toiletten van ANA’s business class waren. Er was zelfs een raam in het toilet – misschien heb ik niet echt goed opgelet, maar ik kan me alleen herinneren dat ik die eerder heb gezien op grotere 777- en A380-vliegtuigen.

Er is een uitklapbare luierbank voor ouders met jonge kinderen, die nogal krap was, maar zeker beter dan geen luierbank. Ik was ook blij om te zien dat ANA haar business class toilet goed gevuld houdt met toiletartikelen en voorzieningen die je nodig zou kunnen hebben.

Toen ik terugkwam, had de bemanning mijn stoel al klaargemaakt om te gaan slapen, en ik moet toegeven dat de ANA-troonstoel in de vorm van een ligbed mij in mijn uitgeputte toestand ongelooflijk welkom heette.

Daarnaast, Ik was erg blij om te ontdekken dat de ANA troon niet echt lijdt aan een probleem waar de meeste andere troonstoelen op de markt last van hebben. Veel troonzetels hebben een voetruimte die ingeklemd is tussen twee zetels in de rij ervoor, wat betekent dat er erg weinig ruimte is om je voeten te bewegen tijdens de slaap.

De twee stoelen voor de troonzetels van ANA staan echter ver uit elkaar en zeer dicht bij het gangpad, wat betekent dat u eigenlijk nog steeds voldoende beenruimte hebt, zelfs in liggende modus. Je zal nog steeds niet gespreid kunnen slapen, maar ik vond dat ik mijn knieën redelijk kon buigen; combineer dat met mijn reeds slinkende energieniveau, en ik sliep uiteindelijk een zeer respectabele zes uur of zo.

Ik werd wakker met nog ongeveer twee uur van de vlucht te gaan, wat me net genoeg tijd zou geven om iets van het snackmenu te bestellen – een traditie van me als ik met Japanse luchtvaartmaatschappijen vlieg, en een die ik op deze vlucht zeer zeker in ere wilde houden. De “Ippudo Daichi miso ramen met een rijke smaak” was een natuurlijke keuze, en het werd geserveerd met boter aan de zijkant.

De romige boter combineerde perfect met de umami-De romige boter combineerde perfect met de umami smaak van de bouillon en zorgde voor een van de lekkerste kommen noedels die ik ooit in de lucht heb gegeten – en ik heb al heel wat van dergelijke kommen noedels gegeten tijdens al mijn vluchten met de Oost-Aziatische luchtvaartmaatschappijen.

De pre-arrival maaltijd zou binnenkort ook worden geserveerd, en voordat dat gebeurde, bladerde ik snel door ANA’s entertainment selectie. De selectie van films en TV-shows op oudere IFE systemen ANA’s is echt vrij gemiddeld, met slechts ongeveer 50 titels van elk om uit te kiezen; de luchtvaartmaatschappij heeft echter aanzienlijk toegevoegd aan deze selectie met de bijgewerkte hardware op hun nieuwe en gerenoveerde Boeing 777s.

Sadly, was de software van de vliegshow volledig kapot op mijn entertainmentscherm, zodat ik onze vooruitgang niet kon volgen op de bewegende kaart, zoals ik gewoonlijk doe.

Zoals de eerste maaltijd, werd de maaltijd voor aankomst ook op een dienblad geserveerd, met nog een portie gestoomde vis met een papieren pakje rijst, een bijgerecht van gemarineerde spinazie en een kom misosoep ernaast.

Ik had meer variatie op prijs gesteld in vergelijking met de maaltijd van daarnet, maar misschien is het mijn schuld dat ik elke keer de Japanse optie verkies boven de westerse.

De zon kwam op toen we begonnen aan onze afdaling naar het Land van… nou ja, Precies Dat, en sommige passagiers aan de raamkant openden hun elektronische rolgordijnen om te genieten van het uitzicht.

Wat mij betreft, ik rustte gewoon beide armen aan weerszijden van mijn troonstoel, genietend van de laatste paar momenten van een ANA business class vlucht die al te snel voorbij was gegaan.

Conclusie

ANA’s oudere generatie business class, die u op sommige van hun Boeing 777s evenals over hun Boeing 787 Dreamliner vloot vindt, is een concurrerende maar niet helemaal top-of-the-line product voor reizen tussen Japan en Noord-Amerika, Europa, en Oceanië. Terwijl het harde product heeft een paar hoogtepunten, zoals de troon zetels in het midden gangpad, het begint te tonen zijn leeftijd in nogal merkbaar manieren, dus in dat opzicht ANA kon niet hebben getimed de release van hun gloednieuwe “The Room” business class niet beter.

In termen van het zachte product, hoewel, ANA is zeker een leider onder Star Alliance luchtvaartmaatschappijen, en ondanks beperkte interactie met de stewardessen op deze nachtelijke reis, ik nog steeds ontscheept met een zeer positieve indruk van de bemanning en een zeer verzadigde eetlust van de vele Japanse gerechten die ik geproefd.

Ik zou niet aarzelen om te vliegen ANA business class weer, hoewel ik zou zeker proberen te zoeken naar hun nieuwere 777 business class, in plaats van de Dreamliner, als ik de keuze had.