De vuurtoren van Biloxi is een baken van welkom, voorzichtigheid en hoop voor de Mississippi Sound. Het is een symbool van overleven, een stormveteraan, een geschiedschrijver, een integraal onderdeel van de Biloxi-gemeenschap en aantoonbaar van Biloxi zelf. Als toeristische attractie, en voor toeristen, is de vuurtoren echter synoniem met meer verhalen en foto’s dan daadwerkelijke ervaringen of bezoeken. De taal die deze vuurtoren beroemd maakt is meestal vrouwelijk, heroïsch en zeer plaatsgebonden. Maar de vuurtoren van Biloxi, waarvan de foto’s in massa zijn geproduceerd, biedt een rondleiding die voor het grootste deel van zijn bestaan gesloten is geweest, en die vandaag de dag afstandelijk, respectvol afgezonderd, en bewonderenswaardig onafhankelijk blijft van zijn stad en zijn fans.
Een bewerkte brochure en een 12 minuten durende video op de website van de stad Biloxi geven een gedetailleerde geschiedenis van de vuurtoren. Wat uit deze advertenties kan worden opgemaakt is een diep gevoel van eigendom. Tot tweemaal toe verklaart de vertelster van de video, de plaatselijke bewoonster Mary Ann Mobley, dat de vuurtoren “de nacht verlicht, elke nacht, met een flikkerend signaal dat Biloxi spelt” en dat “vanaf het water gezien, dit flikkerende patroon maar één ding betekent, en dat is Biloxi.” Ze noemt het licht een “onafscheidelijk” deel van de gemeenschap. Maar, zoals Mitchell Schwarzer uitlegt in zijn artikel Architecture and Mass Tourism, “De representatie van een plaats, de beelden die voor marketing worden gecreëerd, de levendige video’s en het overtuigende proza van reclameteksten, kunnen zo selectief en creatief zijn als de marketeer ze kan maken – de realiteitstoets komt pas na aankomst.”
Biloxi is de op twee na grootste gokstad van het land. “In de tien jaar voor Katrina,” verklaarde de burgemeester van Biloxi, A.J. Holloway in 2007, “beleefden de inwoners van Biloxi de meest welvarende tijd in de meer dan 300-jarige geschiedenis van onze stad. Een groei van zes miljard dollar. … bezoekers gingen van één miljoen per jaar naar tussen de acht en tien miljoen per jaar.” Deze uitspraak stond op een poster, getiteld “We’re reviving the Renaissance,” met niemand minder dan de vuurtoren van Biloxi op de voorgrond. Dit is slechts één voorbeeld van de manier waarop de inwoners van Biloxi het Licht erkennen als een visueel symbool buiten de fysieke context; een symbool dat los staat van alles wat de stad Biloxi heeft gedaan of van plan is te doen, eenvoudigweg omdat het niet is veranderd, verplaatst of vernietigd. De stad maakt een nieuwe erfenis voor zichzelf, maar zal ongetwijfeld de vuurtoren storm na storm behouden en restaureren, niet voor winst maar voor inspiratie of, zoals het lijkt, een steun en latere identiteit in moeilijke tijden.
In 2009 onderging het oriëntatiepunt een 14 maanden durende restauratie van 400.000 dollar, die in 2010 werd voltooid en volgens een lokale krant “bijna duizend mensen de wenteltrap zag beklimmen op 21 februari.” De krant beweert ook dat de “rondleidingen in de historische structuur van 1,5 meter hoog al populair waren voor de orkaan Katrina in 2005 toesloeg. “Als massatoerisme, net als massamedia, succesvol is als gevolg van “een parade van hits, gedreven door beproefde formules”, zoals Mitchell Schwarzer suggereert, en die “formules moeten van tijd tot tijd worden gemoduleerd”, dan heeft de vuurtoren van Biloxi wat nodig is om mensenmassa’s te trekken met elke fysieke door wind en water voortgestuwde ‘hit’ die hij krijgt. Het heeft de reputatie van de vuurtoren ook geen windeieren gelegd toen het de enige vuurtoren in de Verenigde Staten werd die midden op een snelweg van de V.S. (U.S. Route 90) stond. Vandaag de dag kun je, als je geluk hebt en minstens 42 centimeter lang bent, de 57 treden en de 8-traps ladder van de Light beklimmen, door een luik van 19 bij 23 inch, naar de lichtkamer. Voor degenen die de klim of de tocht door het verkeer niet kunnen maken, is er de geruststelling dat een beeld van de vuurtoren, in dit geval, duurzamer is dan een specifiek bezoek.