An Easy Target
Dit artikel gaat, zoals een van mijn lezers het zo mooi verwoordde, over “…succes als onderwerp en als doelwit voor kritiek.”
“Als de mensen hun eigen fouten zouden zien zoals zij de fouten van anderen zien, zou hen dan ooit ongeluk kunnen overkomen?” ~ Tiruvalluvar
Vele jaren geleden dronk ik een kop koffie met een wijze vriend in een café aan het strand in Australië en ik vroeg hem waarom mensen degenen bekritiseren die succesvol zijn. Hij antwoordde: “Als je daarboven staat, ben je een gemakkelijk doelwit”.
Bijvoorbeeld, Amerika is een makkelijk doelwit. Het is zo makkelijk te bekritiseren. Als natie staat het hoog en verheven.
(Nu, ik weet dat Amerika uit het noorden, midden en zuiden bestaat, maar het Amerika waar ik het hier over heb is de enige natie in Amerika die trots de naam Amerika draagt.)
Waarom heeft niemand kritiek op Benin? Nee, dat is geen persoon. Het is een natie. Oh, je hebt er nog nooit van gehoord? Weet je zelfs waar op deze planeet het is? Of heb ik het net verzonnen. Nu vraag je het je af. Ik durf te wedden dat veel mensen het nu zullen googelen.
Dus, waarom heeft niemand Benin bekritiseerd? Omdat Benin niet het succes heeft gehad dat Amerika heeft.
Hoeveel mensen de Verenigde Staten bekritiseren, de meeste van deze critici kijken Amerikaanse films, luisteren naar muziek van Amerikaanse artiesten, gebruiken hardware- en softwaretechnologie die door Amerikanen is gemaakt, laten zich inspireren door Amerikaanse mode en apen Amerikaanse trends na.
Je pikt en bekritiseert alleen iemand of iets omdat je onzeker bent. Als je zeker van jezelf was, zou je het succes van een ander toejuichen. Je perspectief zou dat van empathie en compassie zijn, wetende dat achter succes mislukking schuilgaat, dat aan de andere kant van het licht duisternis is, dat vrede is geboren uit onrust, en dat elke mooie bloementuin onkruid heeft. Een veilig, volwassen, wijs persoon zou het bestaan van het onkruid en de bloemen erkennen, wetende dat dit is hoe het is. Wetende dat er gewoon geen reden is om het onkruid te slaan.
Het is zo veel gemakkelijker om aan de zijlijn te staan en kritiek te leveren. Te verscheuren wat je ziet, als aasgieren, met je meningen die gebaseerd zijn op, bijna altijd, absoluut niets en zeker niet op ervaring. Maar het is zo gemakkelijk om jezelf te verheffen tot een deskundige alwetende status en een donkere schaduw te werpen op wat je ziet.
Het geeft een mens een goed gevoel om kritiek te hebben. Het verdoezelt hun onzekerheid. Het verdoezelt hun tekortkomingen. Iemand of iets naar beneden halen voelt vreemd genoeg alsof het je verheft. Maar in werkelijkheid verheft het je niet. Je maakt alleen het speelveld in je geest gelijk zonder te beseffen dat je nog steeds bent waar je was voordat je de ander naar beneden sleepte… in een lagere gemoedstoestand.
Ik werk met een aantal zeer getalenteerde mensen die meer dan vaak bekritiseerd worden om hun prestaties. Hoe kun je iemand bekritiseren als je zelf niet eens in de buurt komt van hun niveau van talent? Je hebt niet de ervaring of expertise om kritiek te leveren. Maar het geeft je een goed gevoel om je twee centen te delen, dus doe je het.
We zijn hier allemaal schuldig aan. Het laat zien hoe onzeker velen van ons zijn. Soms doen we het stilletjes in de geborgenheid en veiligheid van onze eigen geest. Soms voelen we ons dapper en hebben we de behoefte om onszelf te horen als we anderen de behoefte horen voelen om zichzelf te horen. Voel je nooit verplicht om mee te doen aan een verbaal lapidatie feestje.
Verwelkom, bekritiseer niet. Tijdige opbouwende kritiek gedeeld met empathie en liefde met de enige bedoeling om onbaatzuchtig te dienen is daarentegen een zegen als het landt op een nederig oor.
Mijn goeroe vermaande: “Spreek dat wat waar, vriendelijk, behulpzaam en noodzakelijk is.”
Goede afscheidswoorden voor deze brief.
Lees meer