Als er één ding is dat de populaire media ons over de Vikingen hebben geleerd, dan is het wel dat ze dol waren op sterven in een glorieuze strijd. Een gevecht winnen was mooi en aardig, maar aan het eind van de dag kreeg je hooguit een kruik mede en een warm bed. De dood droeg de belofte van Valhalla, een majestueuze hal in Asgard waar je kon feesten met de goden.
In Blood Rage, een van de meest gehypte Kickstarter bordspel successen van 2015, het einde van de wereld is op u. Ragnarok is gekomen naar een fantasie getinte Noorse wereld, en je clan van krijgers is klaar om te douchen in de sintels van de apocalyps. Iedereen zal sterven, dus je kunt net zo goed een paar schedels kraken voordat je in volle glorie ten onder gaat. Je plundert dorpen om de macht van je clan te vergroten, versterkt je troepen met gigantische monsters en raast over het bord als een echte slechterik, waarbij je alleen stopt om je vrienden te slaan met het zakelijke uiteinde van een oorlogshamer.
En het hele bloedbad begint met een rustige kaartentelling.
Kies een kaart, welke dan ook
“Rustig” betekent echter niet “saai”. Als je ooit 7 Wonders, Sushi Go of bepaalde Magic-formaten hebt gespeeld, weet je hoe spannend het kaartspel kan zijn. Voor de niet-ingewijden, dit is hoe het werkt: Elke speler krijgt een hand van acht kaarten. Je kiest een kaart om te houden, geeft de overgebleven kaarten door aan de speler links van je, en herhaalt dit tot je zes kaarten hebt gekozen (de overgebleven twee kaarten worden weggegooid). Er zijn drie soorten kaarten beschikbaar: gevechtskaarten, die je helpen je kracht in de strijd te vergroten; upgradekaarten, die je eenheden speciale vaardigheden geven; en questiekaarten, die je kortetermijndoelen geven om naar toe te werken, waarmee je punten kunt verdienen. Elke speler begint het spel met dezelfde stats en vaardigheden, maar kaart voor kaart, pas je je clan aan en stel je een strategie op.
En de kaarten zijn cool. Je wilt ze allemaal hebben. Je maakt jezelf gek als je probeert te kiezen tussen de kaart die je een razende Vuurreus geeft en de kaart die je dubbele punten geeft voor het voltooien van quests. Je huivert bij de gedachte wat er zal gebeuren als de kaarten die je niet kiest onvermijdelijk in de handen van je tegenstanders vallen.
Na de draft doen de spelers om beurten acties, waarvan vele vereisen dat je de enige grondstof van het spel uitgeeft: RAGE. Je zult eenheden opwaarderen, figuren op het centrale bord plaatsen, op queesten gaan, en – het belangrijkste – dorpen plunderen. Een succesvolle plundering laat je een van de drie stats van je clan verhogen, die elke ronde je startwoede bepalen, hoeveel punten je krijgt voor het winnen van gevechten, en hoeveel figuren je tegelijk op het bord kunt hebben. Als je je stats hoog genoeg opvoert, krijg je punten, ook wel “glorie” genoemd (de speler met de meeste glorie aan het eind van het spel wint).
Maar je bent niet de enige die op plundering uit is. Als je een plunderingsactie aankondigt, hebben tegenstanders met figuren in aangrenzende provincies de kans om je te stoppen met het bemachtigen van die sappige statische upgrades.
Geen dobbelstenen, vriend
Als je denkt aan miniatuur-verzwaarde “dudes-on-a-map”-spellen, denk je waarschijnlijk aan dobbelstenen. Maar laten we eerlijk zijn: dobbelstenen gebruiken om conflicten op te lossen is meestal saai. Als ik een gevecht win omdat ik een zes heb gegooid en jij een één, dan is dat niet interessant; dat is gewoon puur geluk. Gelukkig haalt Blood Rage zijn inspiratie uit de dobbelsteenloze, kaartgestuurde gevechten die je ziet in spellen als het uitstekende Kemet.
Elke speler die bij een gevecht betrokken is, telt de sterkte van zijn eenheden op (eenheden hebben unieke sterkte-waarden, die kunnen worden vergroot door upgrade-kaarten) en speelt dan een kaart met de beeldzijde naar beneden. Meestal zul je een gevechtskaart spelen, die kracht aan je totaal toevoegt en extra effecten kan geven. Maar je kunt ook een ander soort kaart spelen als bluf. De hoogste totale sterkte wint, en alle verliezers sturen hun figuren naar die grote honingwijnhal in de hemel.
Mechanisch gezien is het gevecht van Blood Rage zalig eenvoudig. Maar het is ook een strategisch en spannend denkspel. Het winnen van een gevecht voelt nooit als een toevalstreffer-je kiest je eigen kaarten, je zet je eigen figuren in, en je hebt al gezien welke andere kaarten er rondzweefden tijdens de draft. Een gevecht beginnen is altijd een beetje een risico, maar het is een berekend risico dat je neemt met het voordeel van een goede hoeveelheid informatie. Als je wint, met andere woorden, ben je je tegenstanders te slim af, en dat voelt goed.
Maar er is altijd een kans op grote nederlagen. In een gedenkwaardig gevecht in mijn laatste spel, werden mijn troepen volledig gedecimeerd toen een tegenstander een gevechtskaart speelde die mij dwong de +6 sterkte kaart af te leggen die ik net had gespeeld. Ik moest een nieuwe gevechtskaart spelen, maar die had ik niet, en mijn tegenstander ging er met de buit vandoor. Ik zag zijn kaart tijdens de draft – ik wist dat hij er was – maar ik werd overmoedig en overspeelde mijn hand. Terwijl de tafel uitbarstte in ongelovig gejuich, kon ik alleen maar mijn hoofd schudden over mijn overmoed.
Het is het einde van de wereld zoals we die kennen
Blood Rage vindt plaats in drie ronden (de zogenaamde “ages”) en elke ronde is in wezen verdeeld in twee helften: het opbouwen van je strategie door middel van de kaartentekening en het uitvoeren van je strategie door middel van de actiefase. Veel strategieën bestaan uit het versterken van je troepen om ze effectiever te maken in het controleren van het bord door middel van gevechten, maar er zijn ook andere wegen naar de overwinning.
De meeste kaarten zijn afgestemd op een bepaalde god, en als je je richt op het verzamelen van kaarten van een god, zal een strategie vanzelf samenkomen. Kaarten van de bedrieglijke god Loki, bijvoorbeeld, geven vaak punten en bonussen als je gevechten verliest. Je zult ook in de gaten willen houden wat je tegenstanders doen. Als je één speler alle Loki-kaarten laat krijgen, kan hij er met de hele show vandoor gaan. Kies je die kaart die perfect is voor je strategie, of pak je de kaart die niets voor jou doet maar je tegenstander een enorm voordeel zou geven?
En als het je strategie is om over het bord te razen en zoveel mogelijk gevechten te winnen, moet je oppassen voor spelers die punten krijgen voor het verliezen van gevechten – ze kunnen hun troepen gewoon in jouw ravage zelfmoord laten plegen. Je moet rekening houden met veel tegenspel en je moet je zetten precies timen om ervoor te zorgen dat je niet alleen punten aan je tegenstander geeft.
Het spel begint met willekeurige provincies die al aan Ragnarok zijn gevallen, en het bord wordt naarmate de tijd verstrijkt steeds kleiner. Aan het einde van elk tijdperk wordt een andere provincie vernietigd, en alle figuren op dat gebied worden weggevaagd naar Walhalla, waarbij je punten krijgt voor hun glorieuze dood. Pacifistische spelers die hun eigen ding willen doen kunnen zich in het eerste tijdperk misschien nog wel inhouden, maar aan het eind van het spel zal iedereen zich op zijn gemak moeten voelen om met een bijl in het gezicht van een vriend te zwaaien.
Eenvoudige diepgang
Het samenstellen van een winnende strategie zal enige tijd in beslag nemen, maar de regels van het spel zijn eenvoudig genoeg dat zelfs nieuwere gamers aan het eind van het eerste tijdperk op snelheid zouden moeten zijn.
Het kaartspel is echter uiterst belangrijk, en het is vrij meedogenloos. Je kunt jezelf verpesten als je een slechte kaart trekt, en omdat er maar drie rondes zijn, is elke kaartlegging een groot probleem. Als je het spel al een paar keer gespeeld hebt (of in ieder geval bekend bent met de kaarten) zou ik aanraden om het de eerste tijd rustig aan te doen met nieuwe spelers. Als je iemand te hard aanpakt terwijl hij de kaarten nog aan het leren is, ben je in het tweede tijdperk in een groot voordeel.
Ik heb niet veel van een “wegloper” probleem gezien in de spellen die ik gespeeld heb-er zijn altijd manieren waarop achterblijvers door slim spel terug kunnen komen. Er zijn altijd manieren waarop achterblijvers door slim spel terug kunnen komen. Maar er kan een groot verschil in score ontstaan als iemand het spel niet begrijpt, dus dat is iets om rekening mee te houden.
Vaardigheid en kennis zijn koning, met andere woorden, en ik zie dat als een goede zaak. Dagen later dacht ik nog na over mijn eerste spel, en dacht ik aan mijn strategie. Op welke kaartencombinaties moet ik me de volgende keer richten? Hoe ga ik die strategie tegen die me in de laatste ronde vernietigde? Ik hou ervan als een spel heeft me jeuken om het te proberen nog een keer, zodat ik kan de volgende keer beter doen.
Over het geheel genomen, Blood Rage is een ton van plezier. Het geeft je genoeg strategie om op te kauwen, terwijl het nog steeds een snelle en bloedige goede tijd. Als je een fan bent van miniaturen, kaarten, en maatwerk, zal Blood Rage je erg blij maken.