Clara Barton’s Lifetime of Service
Clarissa “Clara” Harlowe Barton werd in 1821 geboren in North Oxford, Massachusetts, als jongste van de vijf kinderen van Stephen en Sarah Barton. Toen Clara Barton 11 jaar oud was, viel haar oudere broer David van een dakspant in een schuur die hij hielp bouwen. Ze bracht de volgende twee jaar door met het verzorgen van hem door het toedienen van al zijn medicijnen, waaronder het toepassen van bloedzuigers.
In 1854 verhuisde ze naar Washington, D.C. waar ze een van de weinige vrouwelijke klerken werd bij het US Patent Office en de enige vrouw in haar kantoor die een salaris ontving dat gelijk was aan dat van de mannelijke klerken. Op 19 april 1861 werd een treinlading mannen uit Massachusetts, die gehoor gaven aan de oproep van President Lincoln voor soldaten uit de Unie, aangevallen tijdens een oproer in Baltimore, Maryland. Na aankomst in Washington, D.C. werden zij naar een geïmproviseerd hospitaal gestuurd dat was ondergebracht in de kamer van de Amerikaanse Senaat. Clara Barton bracht hen voedsel en voorraden en verzorgde hun behoeften. Na de Eerste Slag bij Manassas verzorgde zij de gewonden bij hun terugkeer naar Washington D.C. In 1862 kreeg zij, na voortdurend aandringen van politieke en militaire chefs, eindelijk verlof om naar het front te gaan.
Na de Slag bij Cedar Mountain verscheen zij rond middernacht bij een veldhospitaal met een wagonlading voorraden. De belegerde veldchirurg vergeleek haar later met een engel, wat leidde tot haar bijnaam, “de engel van het slagveld.” Clara Barton bleef gewonden aan de frontlinies helpen, ook bij de Slag om Antietam. Toen ze rond het middaguur aan de noordelijke rand van het beruchte “Maïsveld” aankwam, keek ze toe hoe gehaaste chirurgen de wonden van de soldaten met maïsschillen verbonden. Ze waren gedwongen alles te gebruiken wat ze konden vinden omdat de bevoorradingstreinen zo ver achter liepen op de snel bewegende troepen op het veld bij Antietam. Bij haar aankomst overhandigde Barton snel aan de dankbare chirurgen een wagonlading verband en andere medische voorraden die zij het afgelopen jaar persoonlijk had verzameld.
Nadat zij haar voorraden aan de chirurgen had overhandigd, ging Miss Barton aan de slag. Terwijl in de verte de kogels suisden en de artillerie bulderde, wiegde Miss Barton de hoofden van lijdende soldaten, bereidde voedsel voor hen in een plaatselijke boerderij en bracht water naar de gewonde mannen. Toen ze neerknielde om een man te drinken te geven, voelde ze haar mouw trillen. Ze keek naar beneden, zag een kogelgat in haar mouw, en ontdekte toen dat de kogel de man had gedood die ze had geholpen.
Onverschrokken ging de onwaarschijnlijke figuur in haar muts, rode strik, en donkere rok verder – en verder, en verder. Non-stop werkend tot het donker, troostte Barton de mannen en hielp de chirurgen met hun werk. Toen de avond viel, werden de chirurgen weer gedwarsboomd – dit keer door gebrek aan licht. Ze haalde een paar lantaarns uit haar wagen met voorraden, en de dankbare dokters gingen weer aan het werk.
Bartons tijdige aankomst op het slagveld was niet gemakkelijk geweest. Nog maar een dag eerder was haar wagen vastgelopen aan de achterkant van de enorme bevoorradingslijn van het leger. Op aandringen van Barton dreven haar teamsters de muilezels de hele nacht voort om dichter bij het front van de linie te komen.
Binnen een paar dagen na de slag hadden de Geconfedereerden zich teruggetrokken en rolden wagens met extra medische voorraden Sharpsburg, MD binnen. Barton stortte in door gebrek aan slaap en een opkomende tyfus. Ze keerde terug naar Washington, liggend in een wagon, uitgeput en ijlend. Ze kwam snel weer op krachten en keerde terug naar de slagvelden van de Burgeroorlog.
In 1863 reisde Barton naar de door de Unie beheerste Zee-eilanden ten zuiden van Charleston, South Carolina. Op 14 juli 1863 verhuisde ze van Hilton Head Island naar Morris Island om het groeiende aantal zieke en gewonde soldaten te verzorgen – een lijst die sterk toenam na de mislukte aanval van de Unie op Battery Wagner op 18 juli 1863.
Later in de Morris Island-campagne deelde Barton vers voedsel en post uit aan de mannen in de loopgraven. Door haar blootstelling aan de verschrikkelijke, onhygiënische omstandigheden waarin de soldaten leefden, werd ze zelf ernstig ziek en werd geëvacueerd naar Hilton Head. Later schreef ze over de grotendeels vergeten campagne:
“We hebben één fort veroverd – Gregg – en één knekelhuis – Wagner – en we hebben één begraafplaats aangelegd, Morris Island. De duizend kleine zandheuvels die in het bleke maanlicht duizend grafstenen zijn, en de rusteloze oceaangolven die rollen en breken op het witgekalkte strand zingen een eeuwig requiem voor de tot tol versleten dappere doden die ernaast slapen.”
In 1864 werd ze door Maj. Gen. Benjamin Butler aangesteld als de “lady in charge” van de ziekenhuizen van het Army of the James. Na afloop van de oorlog zette Barton haar humanitaire werk voort. Ze richtte het bureau op voor correspondentie met vrienden van de vermiste mannen van het Amerikaanse leger en leidde een vier jaar durende zoektocht naar vermiste soldaten. Ook begeleidde zij een legerexpeditie die de graven van bijna 13.000 krijgsgevangenen van de Unie identificeerde en markeerde en de Andersonville National Cemetery in Georgia oprichtte.
Clara Barton is waarschijnlijk het meest bekend door haar oprichting van het Amerikaanse Rode Kruis, waarvan zij ook de eerste president was. Ze leidde de organisatie gedurende drieëntwintig jaar. Het was haar idee om hulp bij natuurrampen op te nemen in de kerntaak van het Amerikaanse Rode Kruis. Dit idee werd overgenomen door het Internationale Rode Kruis en haar invloed veranderde de koers van de wereldwijde hulpverlening die tot op de dag van vandaag voortduurt. Men kan dus wel stellen dat het succes van het Amerikaanse Rode Kruis grotendeels te danken is aan de praktische ervaring van Clara Barton op het slagveld tijdens de Burgeroorlog. Zij is waarlijk de engel van het slagveld en een grote Amerikaanse held.