Volgens Hesiod’s Theogonie waren Clotho en haar zusters (Atropos en Lachesis) de dochters van Erebus (Duisternis) en Nyx (Nacht), hoewel later in hetzelfde werk (ll. 901-906) wordt gezegd dat zij uit Zeus en Themis zijn geboren. Clotho wordt ook genoemd in het tiende boek van de Republiek van Plato als de dochter van de Noodzakelijkheid. In de Romeinse mythologie geloofde men dat zij de dochter was van Uranus en Gaia.
De Ivoren SchouderEdit
Als een van de Drie Schikgodinnen hielp Clotho Hermes bij het scheppen van het alfabet, dwong zij de godin Aphrodite de liefde te bedrijven met andere goden, verzwakte zij het monster Typhon met gifvruchten, haalde zij Zeus over Asclepius te doden met een bliksemschicht en hielp zij de goden in hun oorlog met de Giganten door Agrius en Thoas te doden met bronzen knuppels. Clotho gebruikte haar levengevende krachten ook in de mythe van Tantalus, de man die zijn zoon Pelops had gedood en klaargemaakt voor een diner met de goden. Toen de goden erachter kwamen wat Tantalus had gedaan, legden zij de overgebleven stukken van Pelops in een ketel. Clotho bracht hem weer tot leven, met uitzondering van een schouder die door Demeter was opgegeten en die werd vervangen door een brok ivoor. Clotho werd op vele plaatsen in Griekenland vereerd als een van de Drie Schikgodinnen en wordt soms in verband gebracht met de Keres en de Erinyen, die andere godengroepen in de Griekse mythologie zijn. Ariadne, de Griekse godin van de vruchtbaarheid, lijkt in zoverre op Clotho dat zij een bol draad draagt, die veel lijkt op Clotho’s spindel.
The Fooling of the FatesEdit
Clotho werd, samen met haar zusters, door Alcestis bedwelmd. Alcestis, die twee kinderen had met Admetus, werd erg bedroefd toen Admetus erg ziek werd en uiteindelijk stierf. Alcestis gebruikte Clotho’s dronkenschap om te proberen haar man terug te krijgen. De Drie Schikgodinnen legden uit dat als zij een vervanger voor Admetus konden vinden, hij uit de Onderwereld kon worden bevrijd. Er werd geen vervanger gevonden, dus bood Alcestis zichzelf aan als vervanger om haar man weer tot leven te wekken. Toen de afspraak was nagekomen, begon Alcestis snel ziek te worden en zonk in haar graf terwijl Admetus weer tot leven kwam. Op het laatste moment kwam Herakles bij het huis van Admetus aan. Toen Thanatos kwam om Alcestis mee te nemen, worstelde Herakles met hem en dwong hem Alcestis terug te geven, waardoor Admetus en Alcestis herenigd konden worden.
De Calydonische zwijnenjachtEdit
Hoewel er in de Griekse mythologie geen epische vertelling lijkt te bestaan waarin de schikgodinnen centraal staan, hebben zij toch een cruciale rol gespeeld in het leven van goden en stervelingen. Een verhaal waarin de schikgodinnen een integrale rol speelden was dat van Meleager en de Brand, dat W. H. D. Rouse beschrijft in Gods, Heroes and Men of Ancient Greece. Meleager leidde een jachtpartij om het Calydonische everzwijn te doden, dat door Artemis op Calydon was losgelaten. Zij was ontevreden over de Calydonische koning omdat deze verzuimde haar een behoorlijk offer te brengen. Nadat hij het everzwijn had gedood, schonk Meleager de huid aan een vrouwelijk lid van de groep, Atalanta, op wie hij een oogje had. Zijn ooms maakten ook deel uit van de avontuurlijke groep, en zij waren ontstemd over Meleager’s geschenk aan Atalanta. Zij vonden dat een vrouw niet de huid van het everzwijn mocht hebben. Als gevolg van deze onenigheid doodde Meleager zijn ooms, die de broers van zijn moeder waren. Zij was zo woedend dat ze besloot wraak op hem te nemen. Ze herinnerde zich een bezoek dat de Schikgodinnen hadden gebracht een week nadat Meleager was geboren. Een Fate vertelde Althaia dat het leven van haar zoon zou eindigen wanneer het brandende hout in de haard ophield te branden. Zij doofde onmiddellijk de vlammen, bewaarde hem en verborg hem veilig. In haar woede over het verlies van haar broers, stak ze het houtblok aan om Meleager te straffen. Toen het houtblok in vlammen opging, verbrandde Meleager.