Code 99

“Code 99, ICU, Code 99, ICU” De woorden die een arts nooit wil horen. De woorden die maar één ding betekenen. De woorden die verwoesting brengen bij zoveel mensen. De woorden die ik niet wilde horen tijdens mijn tweede nachtdienst met Dr. Goldner. Het woord code wordt in zo veel verschillende situaties in een ziekenhuis gebruikt, maar is unaniem met één ding, dood, geen hartslag. Soms verwijst code naar een paar andere dingen, maar meestal, als het woord code over de intercom komt, verkrampt het ziekenhuis en bereidt zich voor om naar de plaats van de code te racen.

Omstreeks middernacht kwam Zondervan (namen veranderd omwille van de identiteit) binnen met ademhalingsmoeilijkheden en voelde zich misselijk. Dr. Goldner begon het onderzoek, zoals hij gewoonlijk doet, denkend dat het iets routinematigs was. Naarmate de tijd vorderde, werd Zondervan’s ademhaling steeds moeizamer en moeizamer. Zondervan had ook pulmonale hypertensie. Dr. Goldner sprak met de echtgenoot en stelde voor Zondervan te intuberen, om zijn/haar ademhalingssysteem te laten rusten. Na de intubatie ging de gezondheid van Zondervan gestaag achteruit. Een polsslag was moeilijk te krijgen, en uiteindelijk werd een centrale lijn in de dijbeenslagader aangebracht. Hierna werd Zondervan naar de CT vervoerd en vervolgens naar de ICU.

De nacht ging verder zoals voorheen, erg druk, met patiënt, na patiënt die binnenkwam voor dit en dat. We hadden een gewijzigd trauma. Een man was dronken, reed op zijn vierwieler om één of twee uur ’s nachts, en reed in de prak. Hij brak zijn arm en gezicht. De hele nacht door leken alle 11 bedden van de ER gevuld.

Eerder, voordat Zondervan binnenkwam, sprak ik met Dr. Goldner over codes. Ik vroeg hem hoe vaak ze binnenkomen, en hoe vaak ze binnen het ziekenhuis voorkomen. Hij zei dat ze niet zo vaak voorkwamen, o wat bleken dat noodlottige woorden te zijn. In de drukte van alle dag, rond 4 uur ’s morgens, terwijl ik in een stoel mijn cel- en moleculaire biologieboek zat te lezen, kwamen die vreselijke woorden over de intercom “Code 99, ICU, Code 99, ICU”. Mijn ogen werden groot en ik zat daar, niet zeker of ik moest gaan of niet. Dr. Goldner riep me bij zich, en we haastten ons naar de ICU. Toen we aankwamen, zagen we wat we niet wilden zien, maar wat we wel verwachtten te zien. Daar was Zondervan, coderend recht voor onze ogen. Er waren zo’n 15 mensen in de kamer, sommigen reanimeerden, anderen keken alleen maar toe, terwijl haar echtgenoot vol ongeloof toekeek. Na drie of vier minuten was er weer een hartslag, een zwakke. Zondervan had de code overleefd, maar er werd niet verwacht dat ze de ochtend zou halen. Het bleek dat ze een bilateraal Pulmonaal Embolisme had.

Die nacht zal voor altijd in mijn geheugen voortleven. Ik zal nooit het blauwe gezicht van de dood vergeten. Het was mijn eerste ervaring met de dood, en het zal niet mijn laatste zijn, daar ben ik zeker van. Het is zo onwerkelijk. Het feit dat ik de persoon levend en alert zag, en toen was ze dood, zomaar in vier uur. Het zet je echt aan het denken over mensen die je ontmoet. Hoeveel van hen sterven nadat je ze hebt ontmoet?