De Vaticaanse Bibliotheek heeft Codex Vaticanus gedigitaliseerd. Het is een majuscule manuscript dat dateert uit het midden van de vierde eeuw en bevat bijna de gehele christelijke canon in het Grieks, met het grootste deel van de Apocriefen, aldus Patheos.
DE BIJBEL, IN DE GESCHIEDENIS
De meeste oude manuscripten bevatten slechts kleine gedeelten van de bijbelse tekst, zoals een boek of een gedeelte van een boek. Onder deze manuscripten zijn er papyrusfragmenten, die de overblijfselen zijn van de oudste boekrollen, en die gewoonlijk slechts enkele bladzijden tekst vertegenwoordigen.
Deze papyrusfragmenten zijn allemaal ontdekt tijdens moderne archeologische opgravingen. Een andere groep handschriften zijn de Uncialen, die alle hoofdletters gebruiken en geschreven zijn op perkament of perkament, dat een gladder schrijfoppervlak is dan papyrus, en kromme letters mogelijk maakt. De Unciale handschriften werden geschreven tussen de 3e en de 8e eeuw en waren vaak gebonden als bladzijden in een boek, of codex, in plaats van een boekrol. Enkele van deze oude codices zijn intact bewaard gebleven en geven ons een solide beeld van de Bijbel die door de oude kerk werd gebruikt.
Twee van de oudste complete (of bijna complete) manuscripten zijn de Codex Sinaiticus en Codex Vaticanus. Ze zijn beide geschreven op perkament, en hebben een groot aantal correcties die over de oorspronkelijke tekst zijn geschreven.
Codex Sinaiticus, ook bekend als “Aleph” (de Hebreeuwse letter ?), werd in 1859 door graaf Tischendorf gevonden in het klooster van de heilige Catharina op de berg Sinaï. Delen van het manuscript werden gevonden op de stortplaats van het klooster, en een groter deel werd aan Tischendorf geschonken door een van de monniken. Het is een grote codex, met 400 pagina’s (of bladeren) die ongeveer de helft van het Oude Testament in de Septuagint versie en het volledige Nieuwe Testament bevatten. Het is gedateerd in de tweede helft van de 4e eeuw en is zeer gewaardeerd door bijbelgeleerden in hun pogingen de originele bijbelse tekst te reconstrueren.
Het BASIS VAN MODERNE VERTALINGEN
Sinaiticus heeft het vertaalwerk van moderne bijbelversies sterk beïnvloed. Hoewel het door sommige geleerden wordt beschouwd als een originele vorm van de tekst, wordt het ook erkend als het zwaarst gecorrigeerde manuscript van het vroege Nieuwe Testament.
Codex Vaticanus, ook bekend als “B”, werd gevonden in de Vaticaanse bibliotheek. Het bestaat uit 759 bladen en bevat bijna het gehele Oude en Nieuwe Testament. Het is niet bekend wanneer het in het Vaticaan aankwam, maar het werd opgenomen in een cataloguslijst in 1475, en het wordt gedateerd op het midden van de 4e eeuw. Vaticanus werd voor het eerst als brondocument gebruikt door Erasmus in zijn werk over de “Textus Receptus”. Omdat hij de tekst van Vaticanus als grillig beschouwde, volgde hij deze zelden wanneer deze afweek van andere Griekse teksten.
Er zijn verschillende theorieën over hoe deze oude teksten door moderne geleerden moeten worden bekeken. Aan de ene kant zijn sommigen van mening dat de oudste lezing moet worden gevolgd, omdat deze in de tijd het dichtst bij het origineel staat. Aan de andere kant geloven sommigen dat de meerderheid moet heersen.
Omdat er duizenden oude manuscripten zijn, geloven zij dat we voorrang moeten geven aan de lezing die door de meeste documenten wordt vertegenwoordigd. Een punt dat soms tegen het meerderheidsstandpunt wordt ingebracht is dat veel van die documenten zeer laat zijn geschreven (9e-15e eeuw). Het antwoord hierop is dat veel van de vroege papyrus fragmenten de meerderheids lezing ondersteunen.
Daarnaast is de vraag gesteld: “Als Vaticanus en Sinaiticus de oorspronkelijke lezing van de tekst vertegenwoordigen, waarom zijn er dan zo weinig manuscripten die hun voorbeeld volgen?” Als zij door de vroege kerk werden gewaardeerd, zou je verwachten dat er vele kopieën van zijn gemaakt, die een brede periode van de geschiedenis bestrijken. Wat we feitelijk vinden is een paar vroege manuscripten die het met hen eens zijn, maar vervolgens een verdwijnen van dat teksttype naarmate we verder in de geschiedenis komen.
Zelfs met hun tekstuele variaties, blijft het een feit dat meer dan 90 procent van de tekst van het Nieuwe Testament unaniem wordt ondersteund door alle oude manuscripten. In die passages waar de juiste lezing wordt betwist, is er geen grote leerstellige verandering.