TV commercials. Je kunt er niet mee leven, en… nou ja, we zouden allemaal heel goed zonder kunnen, maar we zitten er toch aan vast. In een tijdperk van dalende live TV kijkcijfers, doen zenders wat ze kunnen om reclamespots te proppen in elk mogelijk moment van de weinige programma’s die wel live kijkers krijgen (meestal sport.) Sommige van deze reclamespots zijn de eerste keer best leuk en worden dan extreem irritant door herhaling. Sommige zijn charmant door hun gebrek aan budget en bedrog. En sommige irriteren je gewoon.
Dit is een column, misschien de eerste van een serie, over commercials die ik haat. En, omdat ik een afgestudeerde Engelsman ben die nu op het Internet over televisie schrijft, zal ik betogen dat de dingen die ik niet leuk vind, actief schadelijk zijn voor de samenleving. Advertenties zijn standaard irritant, maar deze zijn erger dan de meeste.
#1: Crave Frozen Meals
Om de een of andere reden (vermoedelijk omdat ze er veel geld voor kregen) heeft TSN dit spotje voor diepvriesmaaltijden uitgezonden tijdens elk reclameblok van March Madness. Nu, ik kan de logica van deze marketingbeslissing zien: diepvriesvoeding wordt meestal gekocht door jonge mannen die voor het eerst alleen wonen en doodsbang zijn om te koken. (Dit was ik ooit, en ik heb nu nog steeds een doos diepvries kipsticks in mijn vriezer). Deze jonge mannen kijken ook vaker overdag naar sportevenementen. Maar man, deze commercial zuigt absoluut.
Er is de zelfvoldane, frat-boy glimlach van de woordvoerder als hij verschrikkelijke PG-rated grappen maakt die de commercial niettemin als edgy behandelt. Er is de verheerlijking van wat echt klinkt als waardeloos eten. En natuurlijk is er de onophoudelijke gendering van een product dat eigenlijk geen geslacht nodig heeft, maar er toch een heeft: Crave moet de macho, in-your-face tegenhanger zijn van die vervrouwelijkte Lean Cuisine en Weight Watchers maaltijden. Wanneer je alles nodig hebt, inclusief je magnetronmaaltijden, om je fragiele mannelijkheid te versterken, dan is dit wat je koopt.
Buiten dat is de enigszins verbijsterende aard van zo’n agressieve marketingcampagne voor bevroren klote diners. Het is net als de advertenties voor condooms, of wc-papier: kijk, iedereen koopt dit spul, maar het is niet iets waar we veel van onze vrije tijd aan willen besteden om over na te denken. Wat is er mis mee om dit over te laten aan de stille wereld van merkloze merken en nietszeggende verpakkingen? We hoeven ons toch niet trots en opgewonden te voelen over alles wat we eten?
Why It’s Ruining Society: Het concept van een bro-georiënteerde diepvriesmaaltijd suggereert de mate waarin de samenleving zich richt op de verlangens van jonge mannen. Van deze mannen wordt weinig verwacht: ze worden geacht grof genoeg te zijn om geen voedsel te willen eten waar geen bacon in zit, en dom genoeg om te lachen om de grappen in deze advertentie. Het vertegenwoordigt het deel van het patriarchaat dat mannen in staat stelt en aanmoedigt om het slechtste te zijn dat ze kunnen zijn. Bovendien is hij verdomd irritant.
#2: Infiniti – The Rules of Luxury
Voor het grootste deel gaan autoreclames volledig aan mij voorbij, omdat het idee dat ik het geld of de neiging zou hebben om een Lexus te kopen, vanzelfsprekend absurd lijkt. Maar deze reclamespot grijpt me echt onder de nagels. Het vertelt een lijst van “regels van luxe”, geassocieerd met stoffige oude rijke mensen: niet aankomen, niet genieten, of het in ieder geval niet laten zien. In tegenstelling hiermee suggereert Infiniti dat je door hun telefoontje te kopen deel kunt uitmaken van een klasse van coole nieuwe rijke mensen, die maar al te graag hun rijkdom in andermans gezicht duwen.
Deze commercial, en zovele anderen zoals deze, poneert een soort maatschappelijk superego dat je plezier wil smoren, en biedt je het plezier om tegen dat gezag in opstand te komen. In wezen belooft het dat je kunt genieten van de materiële pracht en praal van de hogere klassen zonder ook maar te hoeven doen alsof je de morele waarden en verfijning hebt die ooit met aristocratie werden geassocieerd.
Het enige probleem is dat deze censoren en spelbrekers, de geschokte society matrons, tegenwoordig moeilijk te vinden zijn. Iedereen, overal, vertelt je dat je moet genieten, zowel in reclames als deze als in de inhoud die ze sponsoren. In feite is er bijna een sociaal gebod om zoveel mogelijk plezier te beleven (idealiter door consumptiegoederen). Maar toch zien we dezelfde standaardfiguur van de stoffige ouderlijke figuur steeds weer gereproduceerd, als een antagonist waartegen hedonistisch consumentisme revolutionair kan lijken.
Why It’s Ruining Society: Deze pantomime van rebellie tegen snobistische autoriteiten voedt alles, van overenthousiaste verdedigers van franchise blockbusters tot rechtse populisten. Als mensen het gevoel hebben dat er altijd op hen wordt neergekeken, weerhoudt dat hen ervan hun consumptiegewoonten eerlijk te onderzoeken en na te gaan of die eigenlijk wel te rechtvaardigen zijn. Auto’s, waarvoor deze reclamespot nominaal reclame maakt, zijn daar nu juist een voorbeeld van: particulier autodoorvoer draagt bij aan de naderende klimaatramp, maar wie hoeft zich daar zorgen over te maken als je de kritiek kunt projecteren op vervelende eco-nerds? De figuur en het persoonlijke karakter van de criticus zijn een geweldige vorm van verdediging tegen geldige kritiek.
#3: Amazon Echo – “Grandpa”
Ik kon geen YouTube-video van deze commercial vinden, maar het is degene waarin een man een relatie vormt met zijn niet-reagerende en mogelijk seniele grootvader door de aankoop van een Amazon Echo. Nu ben ik een terughoudende Amazon-shopper, maar ik heb nooit de geringste verleiding gevoeld om een van deze “persoonlijke assistenten” te krijgen, waarvan het verklaarde doel een langere en minder begrijpelijke manier lijkt te zijn om naar dingen te zoeken, maar eigenlijk een manier is om te betalen voor het voorrecht van Amazon om je gesprekken op te nemen en te bestuderen.
Ik denk dat deze lijn van commercials weet dat de Echo geen geweldig product is, dus in plaats van te wijzen op nuttige functies, gebruikt het in plaats daarvan familiegevoel. Immers, je houdt van je familie, en een Amazon Echo zal in de nabijheid van je familie zijn, dus je zult het geweldig vinden! Er is er een over een dochter die naar de universiteit gaat, en een over een meisje dat verliest bij voetbal, en ze zijn allemaal vrij slecht, maar ik heb deze gekozen omdat het de meest plakkerige van allemaal is.
Het verhaal suggereert in wezen dat technologische synchroniciteit een verbetering of vervanging is voor menselijke verbinding. Luisteren naar hetzelfde liedje op je Alexa is een manier om een band te vormen waar woorden niet beschikbaar zijn. En Amazon verkoopt deze verbindingen aan u voor de lage prijs van 150 dollar! Als iemand die soms moeite heeft met woorden, zou ik sympathiek moeten staan tegenover dit verhaal, maar het lijkt allemaal zo raak en vercommercialiseerd. Eerlijk gezegd weet ik niet of de zoekterm in kwestie wel zou werken, en het liedje is helemaal niet memorabel.
Why It’s Ruining Society: Wat kan er mis gaan met een microfoon in elk huis van een meedogenloze mega-corporatie? Als Jeff Bezos zijn zin krijgt, hebben we deze stukken stront binnenkort op Mars. Hoe dan ook, bovenop het feit dat Amazon en zijn rugbrekende, blaasvernietigende arbeidspraktijken het logische eindpunt van het kapitalisme zijn, is de advertentie goedkoop stroop en niet iets waar ik naar wil kijken tussen de kwartieren van een Raptors-wedstrijd.
Dus dat is het voor deze opsomming van vreselijke commercials. Ik heb dit echt alleen maar geschreven om me te kunnen afreageren over die verdomde Audi-reclame, maar misschien doe ik er nog wel een – er zullen in de toekomst zeker meer irritante reclames komen, en het kapitalisme zal niet snel ophouden de wereld te ruïneren.