Commercieel ruimtetransport

Nieuwe commerciële toepassingen

Voorstanders van de ruimtevaart hebben een aantal mogelijke kansen voor het toekomstige commerciële gebruik van de ruimte geïdentificeerd. Voor hun economische haalbaarheid zijn vele afhankelijk van een verlaging van de kosten van het vervoer naar de ruimte, een doelstelling die tot dusver zowel overheden als particuliere ondernemers is ontgaan. De toegang tot een lage baan om de aarde kost gewoonlijk tienduizenden dollars per kilogram nuttige lading – een belangrijke belemmering voor verdere ontwikkeling van de ruimte. Eén bedrijf, SpaceX, heeft deze kosten echter met een factor 10 verlaagd met zijn Falcon 9-raket en belooft ze nog verder te verlagen met zijn geplande Falcon Heavy.

Oorspronkelijk werd verwacht dat het ISS het toneel zou worden van aanzienlijke commercieel gefinancierde onderzoeks- en andere activiteiten toen de laboratoria ervan begonnen te werken. Dit zou zowel door de industrie gefinancierd microzwaartekrachtonderzoek in ISS-laboratoria omvatten als minder conventionele ondernemingen zoals het ontvangen van betalende passagiers, het filmen van films op de faciliteit, en het toestaan van commerciële vermeldingen van goederen die aan boord van het station worden gebruikt. Er werd voorspeld dat commercieel succes van het ISS zou leiden tot de ontwikkeling van nieuwe, particulier gefinancierde faciliteiten in een lage baan om de aarde, met inbegrip van onderzoeks-, productie- en woonposten, en misschien tot particulier gefinancierde vervoerssystemen voor toegang tot die faciliteiten. Door vertragingen bij de voltooiing van het station – met name na het aan de grond houden van de shuttlevloot na het ongeluk met de Columbia in 2003 – is een dergelijke commerciële vraag naar toegang tot het station niet ontstaan. Aangezien het ISS volgens de planning echter tot ten minste 2024 in bedrijf zal blijven, is het mogelijk dat de particuliere sector meer gebruik gaat maken van het ISS als de eerste onderzoeksresultaten de voordelen van de faciliteit aantonen.

Een andere potentiële commerciële toepassing is het vervoer van betalende passagiers naar de ruimte, bekend als ruimtetoerisme. Uit verschillende enquêtes is gebleken dat velen onder het grote publiek bereid zijn aanzienlijke bedragen uit te geven voor de mogelijkheid om een ruimtereis mee te maken. Hoewel een zeer beperkt aantal vermogende individuen reizen in een baan om de aarde hebben gekocht om het ISS te bezoeken tegen een zeer hoge prijs, zal grootschalige ontwikkeling van de markt voor ruimtetoerisme niet mogelijk zijn totdat minder dure, zeer betrouwbare transportsystemen naar een baan om de aarde zijn ontwikkeld.

Een variant van ruimtetoerisme is om betalende passagiers naar de rand van de ruimte te brengen, meestal op 100 km hoogte, voor korte suborbitale vluchten die een paar minuten gewichtloosheid en een weids uitzicht over de aarde bieden. In 2004 werd een particulier gefinancierd ruimtevaartuig, SpaceShipOne genaamd, het eerste in zijn soort dat mensen (in dit geval testpiloten) vervoerde op dergelijke vluchten, als antwoord op een prijsvraag die aan het eind van de jaren negentig was uitgeschreven. Deze prestatie zou het begin kunnen inluiden van een commerciële suborbitale reisactiviteit. Toch haalde SpaceShipOne een snelheid van iets meer dan driemaal de geluidssnelheid, ruwweg een zevende van de snelheid die nodig is om in een praktische lage-aardbaan te komen. Frequente commerciële vluchten in een baan om de aarde lijken nog enkele jaren in de toekomst te liggen.

Echter hopen verschillende bedrijven, zoals Virgin Galactic met zijn SpaceShipTwo, met commerciële suborbitale vluchten te beginnen. Dergelijke vluchten zouden niet alleen ruimtetoeristen kunnen vervoeren, maar zouden ook mogelijkheden kunnen bieden voor onderzoek en technologische ontwikkeling. Een schatting uit 2012 suggereerde dat er binnen 10 jaar na de eerste commerciële suborbitale vlucht dagelijkse suborbitale vluchten zouden kunnen zijn.

Als alternatief voor bestaande energiebronnen zijn voorstellen gedaan voor in de ruimte gestationeerde systemen die grote hoeveelheden zonne-energie opvangen en deze in de vorm van microgolven of laserstralen naar de aarde zenden. Om dit doel te bereiken zouden een aantal grote structuren in de ruimte moeten worden geplaatst en zou een milieuvriendelijke vorm van energietransmissie moeten worden ontwikkeld om een kosteneffectieve concurrent te creëren voor op de aarde gebaseerde energievoorzieningssystemen.

Op de maan en andere lichamen van het zonnestelsel, met name asteroïden, beschikbare hulpbronnen vormen aanvullende potentiële doelstellingen voor commerciële ontwikkeling. Zo heeft de zonnewind in de loop van miljarden jaren grote hoeveelheden van de isotoop helium-3 afgezet in de bodem van het maanoppervlak. Wetenschappers en ingenieurs hebben gesuggereerd dat helium-3 zou kunnen worden gewonnen en naar de aarde, waar het zeldzaam is, getransporteerd voor gebruik in kernfusiereactoren. Bovendien zijn er aanwijzingen dat de poolgebieden van de maan ijs bevatten, dat een bemande buitenpost op de maan zou kunnen voorzien van drinkwater, zuurstof om in te ademen en waterstof voor de brandstof van het ruimtevaartuig. Op sommige asteroïden kunnen zich ook aanzienlijke hoeveelheden potentieel waardevolle hulpbronnen bevinden, zoals water, koolstof, stikstof en zeldzame metalen, en er zijn voorstellen gedaan om deze hulpbronnen in de ruimte te delven.