Een confederatie is een unie of coalitie van mensen, of van afzonderlijke staten of naties, die zich hebben verenigd voor een gemeenschappelijke zaak. De staten van het Zuiden verenigden zich in een confederatie ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog en boden generaties na hen een historisch voorbeeld van een confederatie. In de moderne tijd zien we confederaties van naties, opgericht door verdragen om belangrijke kwesties aan te pakken zoals buitenlandse betrekkingen, internationale handel, en de verdediging van naties. Om dit concept te verkennen, kunt u de volgende definitie van een confederatie gebruiken.
Definitie van Confederatie
Naamwoord
- Een bond of alliantie van volkeren of staten
- Een groep van volkeren of naties die min of meer permanent verenigd zijn, voor een gemeenschappelijk doel
Oorsprong
1375-1425 Late Middle English < Late Latin confederātiōn
Wat is een confederatie
Wanneer een groep mensen, of een groep naties of staten, zich verenigen om bepaalde doelen te bereiken, wordt de groep een confederatie genoemd. Een confederatie is een overeenkomst waarin de leden samenwerken om een gemeenschappelijk doel te bereiken, terwijl zij voor het overige volledige autonomie behouden. Dit verschilt van een federatie, die een sterke centrale regering heeft.
De Europese Alliantie en de Verenigde Naties (“V.N.”) zijn voorbeelden van een confederatie, terwijl de Verenigde Staten een federatie zijn. Hoewel de VS als geheel kunnen deelnemen aan confederaties, zoals de V.N., handhaaft zij een centrale regering met enig gezag over de verschillende staten. Daarentegen bestonden de afzonderlijke Amerikaanse staten, vóór de totstandkoming van de Grondwet, uit een confederatie van staten, die losjes met elkaar verbonden waren om samen te werken aan een gemeenschappelijk goed.
Elke staat behield zijn soevereiniteit, zonder een centrale regering die gezag over hem uitoefende. Bij het opstellen van de Grondwet maakten de Founding Fathers van de ontluikende natie een federaal systeem, waarin de staten hun onafhankelijkheid behouden, onder auspiciën van de federale regering, die de staten samenbindt tot één natie, en de fundamentele rechten van het volk beschermt.
Artikels van Confederatie
Toen de kolonisten die zich in Amerika vestigden zich verenigden in afzonderlijke, maar samenwerkende koloniën, zagen hun leiders de noodzaak in van het tonen van eenheid en kracht om zich af te scheiden van de tirannieke heerschappij van Engeland. Bij de oprichting van een gecentraliseerde regering, belast met het bijeenbrengen van de staten, maakten de mensen zich zorgen dat zo’n regering te veel gezag zou hebben, waardoor ze in feite teruggeplaatst zouden worden in de situatie die ze ontvlucht waren, en dat een republikeinse regering niet zou kunnen voldoen aan de behoeften van een grote natie.
Velen zagen de unie van koloniën als een bond van geconfedereerde staten, en het Congres als een vergadering van diplomaten die hun respectieve staten vertegenwoordigden. De stichters van de nieuwe natie vonden het belangrijk om een geschreven grondwet te hebben, en een formele verklaring van onafhankelijkheid van de Britse overheersing. In dit voorbeeld van een confederatie stelden de Verenigde Staten hun onafhankelijkheid vast als een geconfedereerde entiteit, met een document dat de Articles of Confederation werd genoemd.
Zelfs voordat de Articles waren voltooid en geratificeerd, boden zij een kader van waaruit het Tweede Continentale Congres de natie door de Revolutionaire Oorlog leidde. Om de reputatie van het land te veranderen van een bende vogelvrije hooligans in een legitiem onafhankelijk volk, moest het serieus genomen worden door internationale bondgenoten. Dit betekende dat men de verzekering moest kunnen geven dat de Verenigde Staten standvastige handelspartners zouden zijn.
Doordat de Founding Fathers dit begrepen, brachten zij een fundamentele verandering aan in de nieuwe regering, door deze te veranderen van een confederatie in een federatie, bij het opstellen van de Grondwet. De bepalingen van de Grondwet brachten de groep koloniën samen onder de paraplu van één enkele, formidabele en verenigende regeringsentiteit. Het federale regeringssysteem overbrugt de kloof, waarbij elke staat een zekere mate van autonomie behoudt, terwijl het gezag wordt gedeeld met de centrale regering.
Waarom faalden de Artikelen van Confederatie
Toen de Revolutionaire Oorlog tot een einde werd gebracht door het Verdrag van Parijs, stelden de Artikelen van Confederatie een soort regeringsstructuur in, waarbij de 13 koloniën werden samengevoegd tot een verenigde coalitie. Omdat de kolonisten bang waren voor een tirannieke regering, stond het artikel elke afzonderlijke staat toe zijn “soevereiniteit, vrijheid en onafhankelijkheid, en alle macht, jurisdictie en rechten die niet … uitdrukkelijk aan de Verenigde Staten zijn gedelegeerd” te behouden. De Articles of Confederation lieten de centrale regering het bevel voeren over de gemeenschappelijke verdediging, de veiligheid van de vrijheden, en het algemeen welzijn.
In dit voorbeeld van confederatie was de zwakte van de federale regering verantwoordelijk voor de val van de Articles of Confederation slechts acht jaar later. Er waren veel tekortkomingen in de artikelen, waaronder:
- Elke staat, ongeacht grootte of bevolking, had slechts één stem in het Congres
- Er was een 9/13 meerderheid nodig om een wet in het Congres aan te nemen
- Er was eenparigheid van stemmen nodig om een amendement op de Artikelen aan te nemen
- Er was geen autoriteit om wetten af te dwingen die door het Congres waren aangenomen
- Er was was geen nationaal rechtssysteem.
- Het Congres had geen bevoegdheid om de mensen te belasten.
- Het Congres had geen bevoegdheid om de interstatelijke en buitenlandse handel te reguleren.
De volledige scheiding van de belangen van de staten opende al snel de deur voor gekibbel tussen staten, zonder centrale autoriteit om er een eind aan te maken. Individuele staten begonnen hun eigen geld te drukken, en handelsverdragen te sluiten met buitenlandse regeringen. De centrale regering had geen financiële steun, en geen mogelijkheid om een militaire macht op te bouwen. In feite had elke staat zijn eigen militie. Toen er economische chaos ontstond, begon het volk te roepen om de bescherming van een stabielere centrale regering. Al snel stelden de Founding Fathers de Grondwet van de Verenigde Staten op, die een federatief regeringsstelsel in het leven riep en de Articles of Confederation verving.
Articles of Confederation replaced by the U.S. Constitution
Toen de mensen begonnen te vragen om veranderingen in de Articles of Confederation, was het duidelijk dat zij een sterkere centrale regering wilden instellen. Degenen die op 25 mei 1787 in Philadelphia bijeenkwamen om te praten over grote veranderingen in de Artikelen, realiseerden zich al snel dat eenvoudige veranderingen in het bestaande document geen oplossing voor hun problemen zouden zijn. In plaats daarvan moest een geheel nieuw document – een grondwet – worden opgesteld en in werking gesteld.
Deze bijeenkomst werd vervolgens de Constitutionele Conventie, die van 25 mei 1787 tot 17 september 1787 plaatsvond in de Independence Hall in Philadelphia, Pennsylvania. Slechts 12 van de oorspronkelijke 13 staten vaardigden afgevaardigden af naar de Constitutionele Conventie, met een totaal van 55 afgevaardigden.
| Staat | Afgevaardigden naar de Constitutionele Conventie** | |||
| Connecticut | Oliver Ellsworth | Roger Sherman | ||
| Delaware | John Dickinson | |||
| Georgia | Abraham Baldwin | William Few | ||
| Maryland | Luther Martin | |||
| Massachusetts | Elbridge Gerry | Rufus King | ||
| New Hampshire | Nicholas Gilman | John Langdon | ||
| New Jersey | William Paterson | |||
| New York | Alexander Hamilton | |||
| North Carolina | William Blount | |||
| Pennsylvania | Benjamin Franklin | Governor Morris | Robert Morris | James Wilson |
| South Carolina | John Rutledge | Charles Pinckney | ||
| Virginia | George Washington | James Madison | Edmund Randolph | George Mason |
| **De meest prominente aanwezigen van de Constitutionele Conventie | ||||
De voorzitter van de Conventie, George Washington, had de groep al snel georganiseerd, en er werd een voorstel aangenomen waarin het doel van de conventie stond: “… dat een nationale regering moet worden ingesteld bestaande uit een wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht.” Deze verklaring was het begin van het opstellen van de Grondwet.
Vele bepalingen van de Grondwet waren gebaseerd op politieke geschriften van wat door de geschiedenis heen als grote politieke geesten werden beschouwd, waaronder Baron de Montesquieu (“De Geest van de Wetten” 1748), Jean Jacques Rousseau (“Sociaal Contract of Principes van Politiek Recht” 1762), en John Locke (“De Twee Verhandelingen over Regeren” 1689). De ideeën van deze pioniers in het federalisme werden toegevoegd aan veel oorspronkelijke bepalingen in de Articles of Confederation, en sommige van de grondwetten van de staten.
Unitaire, federale, en confederatie voorbeeld regeringsvormen
De drie belangrijkste regeringsvormen in de wereld van vandaag zijn de federale, unitaire, en confederale systemen. Elk van deze methoden heeft een potentieel voor succes in het creëren en handhaven van een stabiele samenleving. Het verschil tussen de drie systemen is de rol van de centrale regering.
Unitaire regering
In een unitair systeem heeft de centrale regering alle macht in handen. Hoewel de regering lokale en regionale kantoren onderhoudt, die hun taken volgens protocol uitvoeren, werken deze onder het gezag en de controle van de centrale regering. De centrale regering kan de lokale bureaus bevoegdheden verlenen of ontnemen wanneer zij dat nodig acht. I
In een werkelijk unitaire regering worden wetten gemaakt door de centrale autoriteit, en gelden zij voor alle mensen in het land. Door deze standaardisatie weten de burgers van de natie precies wat de wetten zijn, ongeacht de geografische locatie waar zij zich bevinden.
Terwijl monarchieën een unitair regeringssysteem hanteren, zijn er ook democratische naties die volgens dit systeem functioneren. Het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk zijn voorbeelden van een unitaire regering, die elk bevoegdheden verleent aan de verschillende lokale overheden, provincies en departementen, die onder auspiciën van de centrale regering opereren.
Federale regering
Een federaal systeem bestaat uit een combinatie van centrale en lokale overheden die samenwerken voor het welzijn van het volk. In een dergelijk systeem is de federale overheid verantwoordelijk voor de verdediging van de natie, het buitenlands beleid en zaken die de burgers aangaan over de grenzen van hun jurisdictie heen.
Lokale overheden hebben een verschillende mate van autonomie, zij vaardigen hun eigen wetgeving uit, onderhouden hun eigen politiekorpsen en verlenen openbare diensten aan de bevolking. Bovendien beheren de lokale overheden een aantal programma’s die door de federale regering zijn opgezet. De Verenigde Staten, Canada en Mexico hebben federale regeringsstelsels.
Confederale regering
Een confederaal systeem, of confederatie, werkt met een losse relatie tussen kleine lokale regeringen, die samenwerken om gemeenschappelijke doelen te bereiken, terwijl ze volledige autonomie behouden. De vrijheid om onafhankelijk te opereren geeft elke regio een grote mate van vrijheid, maar het kan ook leiden tot conflicten tussen de regio’s, en zelfs tussen die regio’s en de centrale regering. Het bekendste voorbeeld van een confederatie zijn de Geconfedereerde Staten van Amerika, die tijdens de Burgeroorlog de scepter zwaaiden over het Amerikaanse Zuiden. Omdat de zwakke structuur van een confederale regering de snel uitdijende natie niet kon ondersteunen, werd de confederatie verlaten voor een systeem van federatie.
Gerelateerde juridische termen en kwesties
- Alliantie – Een vereniging gevormd voor wederzijds voordeel, vooral tussen naties of organisaties.
- Autonomie – Het recht of de toestand van zelfbestuur.
- Militie – Een militaire macht bestaande uit burgers, vaak ter aanvulling van een regulier leger; een civiele militante macht die zich verzet tegen een regulier leger, of zich bezighoudt met rebellen- of terroristische activiteiten.
- Republikeinse regering – Een regering die haar macht ontleent aan het volk, dat die macht uitoefent via zijn gekozen vertegenwoordigers.