Dangdut, Indonesische populaire muziek om te dansen waarin lokale muziektradities, Indiase en Maleise filmmuziek, en westerse rock gecombineerd worden. De stijl ontstond in Jakarta aan het eind van de jaren ’60 en bereikte het hoogtepunt van zijn populariteit in de jaren ’70 en ’80.
Dangdut-muziek ontstond in het midden van de 20e eeuw uit de wens van jonge musici in stedelijk Indonesië om een aparte pan-Indonesische muziekstijl te ontwikkelen die zowel modern was als aantrekkelijk voor alle sociaal-economische lagen. Daartoe eigenden vernieuwende musici zich de zogenaamde Melayu-muziek (ook wel orkes Melayu genoemd, letterlijk “Maleis orkest”) van Noord- en West-Sumatra toe en injecteerden die met elementen van andere volkstradities.
Melayu-muziek was zelf een syncretische vorm, een product van de ontmoeting tussen lokale, Midden-Oosterse, Indische en Westerse muzikale tradities. De samenstelling van Melayu-ensembles varieerde sterk, met fluiten, tamboerijnachtige kadertrommels (uiteindelijk van oorsprong uit het Midden-Oosten), violen, en diverse tokkelluiten als de meest voorkomende instrumenten. De liederen werden gewoonlijk in het Indonesisch (een dialect van het Maleis) gezongen, hoewel er af en toe ook enkele in het Arabisch werden gezongen. Aan deze Melayu basis voegden de musici kenmerken toe van Indische – en de verwante Maleisische – filmmuziek, waaronder een Indische stijl van melodische versieringen en een Indisch geworteld ritmisch karakter. Het meest opmerkelijk is dat zij de Indiase tabla (een paar eenhoofdige trommels) incorporeerden, die een terugkerende ritmische figuur liet klinken die verbaal kan worden uitgedrukt als dang-dut (met de klemtoon op de tweede lettergreep). Aan dit doordringende ritme ontleent het nieuwe genre zijn naam. Hoewel geen enkel element van de nieuwe muziek uniek Indonesisch was, leverde de combinatie van elementen een duidelijk Indonesische vorm op.
De belangrijkste kracht achter de ontwikkeling van dangdut was Rhoma Irama, hoewel Elvy Sukaesih, Rhoma’s zangpartner gedurende een aantal jaren, en A. Rafik ook tot de belangrijke pioniers van het genre behoorden. Terwijl veel artiesten enigszins conservatief bleven in hun dangdut-activiteiten, begon Rhoma het genre in de latere 20e eeuw in nieuwe richtingen te duwen. Als voormalig rockmuzikant was hij grotendeels verantwoordelijk voor de herbewerking van het dangdut-geluid door de toevoeging van synthesizers, drumstel, elektrische gitaren en bas; hij behield echter de dangdut-ritmische figuur (in de drums, in de bas, of in beide), de ornamentiek in Indiase stijl en de Indonesische taal, die alle kenmerken van het genre waren geworden. Rhoma verlegde ook het dangdut-repertoire van licht-romantische liederen naar liederen die dringende sociale kwesties aan de orde stelden en de luisteraars aanspoorden om de leer van de Islam in acht te nemen. In het proces van het creëren van een nieuw gezicht voor dangdut, nam Rhoma zelf de persoonlijkheid aan van een rockidool in westerse stijl, niet alleen op het podium maar ook op het scherm als de ster van talrijke dangdutfilms die kassuccessen waren in het hele land. De meeste van deze films boden een moralistische moslimboodschap, gecodeerd in een verhaal van armoede naar rijkdom.
Dangdutmuziek steeg snel in populariteit en genereerde in de jaren zeventig en tachtig wat neerkwam op een nationale muzikale manie. In die tijd was de muziek vooral aantrekkelijk voor moslimjongeren uit de lagere en lagere middenklasse, terwijl ze door de hogere klassen en de regering algemeen werd veroordeeld als een vulgaire aantasting van de samenleving. Veel dangdut-liederen die in die periode werden uitgebracht, werden zelfs geweerd van radio- en televisie-uitzendingen van de overheid. Tegen de jaren ’90 was de regering de muziek echter gaan beschouwen als een belangrijk symbool van de ontwikkeling van Indonesië, en bovendien had de muziek over de sociaal-economische grenzen heen een grote aanhang gekregen. Hoewel de manie tegen het begin van de 21ste eeuw was afgenomen, bleef dangdut muziek een populaire en alomtegenwoordige vorm van vermaak, vooral in zijn lichtere vorm, in dansclubs, op feestjes, en op diverse concertlocaties in de Indonesische en Maleis-sprekende gebieden van Zuidoost-Azië.1472>