Dus, de Annies hadden een naam, twee te eren legendes, en een grote zaal voor de festiviteiten. Het enige wat nog ontbrak was de gastheer. June had ook hier ideeën over. “Ik belde Grim Natwick. Hij had Betty Boop gemaakt, natuurlijk, en was nogal een manusje-van-alles in de Max Fleischer Studios, en dus kreeg ik hem zover om de MC te zijn.”
June’s vrees was gelukkig ongegrond en de eerste Awards waren een onmiskenbaar succes. “Er werd gedanst,” herinnert June zich liefdevol, “We hadden een live orkest en iedereen was gewoon geboeid. Het was iets wat nog nooit eerder was gebeurd, zeker niet hier in Los Angeles. Misschien op de filmfestivals in Europa hadden ze dat soort dingen, maar wij hadden nooit iets in Los Angeles, en hier zijn we dan, het centrum van de animatie. Dus het was zeer bemoedigend. Ook kende ik veel televisiemensen en we werden gecoverd door de televisie, wat volgens mij best goed was voor een onbekende organisatie.”
Kan het succes herhaald worden? “Het jaar daarop hadden we maar één genomineerde en dat was Walter Lantz. We hadden evenveel mensen daar. Het had gestaag aan respect gewonnen.”
De Annie Award trofee, een knappe koperen prijs in de vorm van een zoötroop, maakte het tweede jaar zijn debuut. “De eerste (trofee) die we hadden,” herinnert June zich, “was gemaakt van hout en plastic en paste werkelijk nergens bij. Het was inferieur. Het had geen enkele associatie met animatie, wat de zoötroop natuurlijk wel heeft.” Dus (het volgende jaar) kwam Tom Woodward met het huidige ontwerp.
De nieuwe trofee had, helaas, geen soepele première. “Ik denk dat Walter Lantz de zijne heeft laten vallen,” lacht June. “De bovenkant kwam eraf en hij brak. Veel mensen waren zich er niet van bewust en we hadden ze moeten waarschuwen dat het draaiende deel van de zoötroop afneembaar was. Dus droegen ze het van het podium af en WHAM! We hebben er een hoop reparatiewerk aan verricht.”
Erkenning voor de Meesters
Het volgende jaar was er een nieuwe toevoeging aan de Annies: de Winsor McCay Award. June zegt dat ze deze prijs in het leven heeft geroepen “omdat ik vond dat mensen die overleden waren of mensen die heel oud waren zeker bedankt moesten worden voor hun bijdrage aan de jonge mensen in de animatie. We hebben allemaal geleerd van onze meesters die ons zijn voorgegaan.” De prijs, genoemd naar een van de meest legendarische pioniers van de animatie, was sindsdien een vast onderdeel van de ceremonies.
In de loop der jaren zijn de Annies geëvolueerd van een inspiratiebron tot een geëerde traditie in de animatiewereld. June Foray bracht de award in 1972 tot leven, en met de hulp van vele toegewijde leden van ASIFA-Hollywood hebben de Annies een belangrijke rol gespeeld bij het erkennen van de grootste en helderste sterren van de animatie.