Op oudejaarsavond verliet een militie haar basis in de jungle en trok door Beni, een beboste noordoostelijke uithoek van de Democratische Republiek Congo, op zoek naar Nande-mensen om te doden.
Lokale bewoners waarschuwden het Congolese leger, maar ze werden genegeerd. In kleine boerderijen in Tingwe, op enkele kilometers van een legerbasis van de DRC, trof de bende 25 mensen – mannen, vrouwen en kinderen – aan die voedsel aan het oogsten waren. Een voor een hakten ze hen dood met machetes en bijlen.
Zelden is er in de afgelopen zes jaar een maand voorbij gegaan dat ik geen gruwelijke beelden heb ontvangen van mensen die in Beni zijn vermoord. Bijna 300 mensen werden gedood – de meesten vrouwen en kinderen – in slechts drie maanden in november 2019-januari 2020. In mei werden er veertig gedood. In juli zei de VN dat 793 burgers zijn gedood, 176 gewond en 717 anderen ontvoerd bij aanvallen in de voorgaande 18 maanden, die volgens VN-onderzoekers kunnen neerkomen op misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden. Tientallen anderen werden gedood in september, oktober en november.
Slachtpartijen van deze omvang leiden gewoonlijk tot een krachtige reactie van de VS, de EU en het VK, zoals het hoort. VN-vredeshandhavers worden naar de regio gestuurd; communiqués worden uitgegeven; de regering stelt een onderzoek in. In het geval van de DRC is niets van dit alles gebeurd.
Sinds 1996 zijn wij Congolezen op allerlei manieren vermoord: door onze voormalige president, Joseph Kabila, en zijn generaals. Door het gebruik van verkrachting als oorlogswapen om Congolese vrouwen en hun families en gemeenschappen te straffen, te verdrijven, te vernietigen en te vernederen (elke dag worden naar schatting 1.200 vrouwen verkracht en dit gebeurt al sinds 1996). Door Rwandese en Oegandese legers. Door hongersnood en ziekte.
Nu worden we gedood door mortieren en machetes. Het eerste bloedbad in Beni vond plaats in 2014; precies een jaar nadat Congolese en VN-troepen de M23 hadden verslagen – een militiebende in de DRC die naar verluidt werd gesteund door de Rwandese president Paul Kagame. We zijn nu het zevende jaar van deze bloedbaden ingegaan.
Toch heeft een onverschillige internationale gemeenschap de moorden laten doorgaan, die elke week meer en meer levens eisen. Hoeveel doden moeten er nog vallen voordat er actie wordt ondernomen?
De regering in Kinshasa geeft de rebellengroep ADF (Allied Democratic Forces) de schuld van de doden; een theorie die door weinig Congolezen wordt geloofd. Bovendien heeft een rapport van de VN-Veiligheidsraad generaal Muhindo Akili Mundos beschuldigd van het financieren en leveren van milities om de moorden te plegen.
In een ander rapport werd vastgesteld dat de rekruten naar verluidt tot 250 dollar per moord zouden zijn beloofd. In plaats van voor de rechter te verschijnen, heeft onze nieuwe president, Félix Tshisekedi, Mundos gepromoveerd tot adjunct-legerinspecteur en de Nande-bevolking van Beni aan hun lot overgelaten.
De VS en de EU hebben het geweld veroordeeld – hun ambassadeurs in Kinshasa twitteren vaak hun afschuw en sympathie – maar daar blijft het bij; ze geven de wereld de valse indruk dat er iets wordt gedaan om de moorden te stoppen, alsof ze iemand afschermen van gerechtigheid.
Dit zou de reden kunnen zijn waarom de VS de oprichting van een internationaal straftribunaal voor de DRC blokkeren om een einde te maken aan de straffeloosheid die het geweld in Beni en elders in het land voedt, terwijl nog eens zes miljoen Congolezen nu in ontheemdenkampen zitten, niet in staat om naar hun huizen terug te keren vanwege geweld en honger.
Toen ik hoorde van het laatste bloedbad heb ik Joe Biden geschreven en hem gesmeekt om VN-advocaten te sturen. Vredeshandhavers falen duidelijk – een VN-rapport heeft al meer dan 600 oorlogsmisdaden, misdaden tegen de menselijkheid en genocide gedocumenteerd. Toch is geen enkele van degenen die de VN heeft genoemd voor het gerecht gebracht.
Hoewel ik me niet kan onttrekken aan het gevoel dat er niets zal veranderen, dat het Congolese volk in de steek is gelaten. De dood en verwoesting die we hebben geleden – de meer dan 5,4 miljoen doden tussen 1998 en 2008, waarvan de helft kinderen jonger dan 5 jaar, de grootschalige verwoesting van dorpen, steden en gemeenschappen, het niet aflatende gebruik van verkrachting en machetes en bijlen in Beni en elders in de DRC, lijken er niet toe te doen.
Maar dit is geen humanitaire oproep: het is een oproep tot solidariteit en medeleven. Ik ben van mening dat wat er in Beni in het oosten van de DRC gebeurt genocidaal is – en de houding van het VK, de VS en de EU ten aanzien van de straffeloosheid die deze moorden voedt, is beschamend. Zelfs medeplichtig.
– Vava Tampa is een gemeenschapsorganisator, een freelance schrijver die zich richt op Afrika’s grote meren, dekolonisatie en cultuur, en sociaal werker in Londen
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafen}}{highlightedText}}
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- Delen via E-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op Messenger