Surfbendes beschermen al decennia lang hun lokale surf breaks. Ze waren betrokken bij verhalen over oorlog, geweld, dood en respect. Welke surfgroepen hebben hun naam geschreven in de donkere kant van het surfen?
“My gang will get you,” waarschuwde Jim Morrison ons ooit. Terwijl hij een van de slechtste kanten van het strandleven en de surfcultuur verbeeldde – bedreigingen en wraak – herinnerde hij ons eraan dat we ons in vreemd gebied moesten gedragen.
Lokalisme. Dat vijandige, onvriendelijke gevoel dat we allemaal hebben geproefd, heeft zijn wortels in de jaren zestig, met de explosie van het surfen en de bijbehorende levensstijl.
Lokale golven verdedigen en beschermen – dat zou het motto kunnen zijn.
Sociologisch gezien zou surflokalisme kunnen worden opgevat als het afweersysteem dat wordt geactiveerd wanneer iemand die niet bij ons thuis is uitgenodigd, toch op onze favoriete bank gaat zitten.
Lokalisme kan een individueel of een groepsfenomeen zijn. Je kunt worden uitgenodigd om de golftop te verlaten door een uber-zelfverzekerde surfer of door een kring van mondige, woedende nieuwbakken vijanden.
Surfbendes zijn het natuurlijke resultaat van de egoïstische kant van surfen. Golven zijn zeldzaam; goede golven zijn schaars en perfecte golven zijn beperkt.
Verbal en fysieke bedreigingen door “surf nazi’s” of “surf punks” beginnen te floreren in Zuid-Californië in de jaren 1960.
Notoire surfbendes
De “Cito Rats” werden gevormd in Montecito, Californië, rond 1978 en 1979.
De surfbende “bezat” de stranden van The Biltmore Pier, Dorbo Dunes, Chicken Creek, Pigeon Ridge, The Underground, Miramar, Hammonds reef, Nuns, “The Rock,” The Shooting Range, Rancho Coyote, The Herb Estate, en RKL. Hun ultra-lokale activiteiten vervaagden in de jaren 1990.
De “Wolfpak” is een van de meest relevante surfbendes in de wereld.
Hun naam heeft een verklaring, “omdat we in een roedel lopen, samenwerkend. Als je met een van ons rotzooit, rotzooi je met ons allemaal.”
De Hawaïaanse groep, geboren in 2001 in Kauai, Hawaii, eist respect. De “Wolfpak” heeft geprobeerd om de factor menigte aan de North Shore van Oahu te beheersen.
Kala Alexander, de oprichter, staat geen drop-ins toe.
“Het maakt me niet uit of het Kauai of Brooklyn is. En ik geloof dat waar je ook gaat, de lokale bevolking voorrang heeft. Zo zou het moeten zijn, en zo was het hier vroeger ook”, vertelde Alexander eens.
Ondanks dat ze niet van hun “bende”-factor uitgaan, wordt de “Wolfpak” gevreesd en gerespecteerd op de Hawaïaanse eilanden.
De “Hui O He’e Nalu,” ook bekend als de “Black Shorts” of “Da Hui,” werden in 1975 op Oahu opgericht door Eddie Rothman.
In eerste instantie werden ze ingehuurd om te surveilleren bij surfwedstrijden, maar hun reputatie bracht ook problemen met zich mee.
“Als ik ga surfen, val mij dan niet lastig, val mijn kinderen niet lastig, val de andere kinderen hier niet lastig. Blijf gewoon uit de buurt”, verklaarde Rothman in 1997.
In Australië lieten de “Bra Boys” een lid “My Brothers Keeper” over de voorkant van hun borst tatoeëren. Opgericht in Maroubra, Sydney, in de jaren negentig.
De broers Sunny, Jai, Koby en Dakota Abberton richtten een georganiseerde groep lokale surfers op die bekend werd door hun gewelddadige botsingen met burgers en politie.
De “Bra Boys” kregen de controle over surfspot Cape Solander en doopten deze om tot “Ours”. Drugs, vechtpartijen en rellen werden toegeschreven aan de Abberton-bende.
In 2007 wordt de lange documentaire getiteld “Bra Boys: Blood is Thicker than Water” een onmiddellijke hit.
De “Longos” zijn een van de oudste surfbendes. Ze zijn ontstaan in Long Beach, Los Angeles, en zijn nog steeds vrij actief in de regio.
De Silver Strand Locals, de Oxnard Shores Locals, de Pierpont Rats, de Palos Verdes Surfers/Bay Boys, de Bird Rock Bandits, ook groepen die de laatste decennia betrokken waren bij meerdere surfoorlogen om hun lokale breaks te beschermen.
Terwijl veel surfbendes direct in verband zijn gebracht met episodes van extreem geweld, zijn er ook groepen die strikt zijn opgezet om buitenlandse surfers uit het water te houden.
Catchphrases als “Locals only,” “if you don’t live here, don’t surf here,” en “haoles, go home” zullen blijven als verse herinneringen aan een van de donkerste kanten van de surfcultuur.