De psychologie van waarom zoveel mensen nagelbijten

Excessief nagelbijten is een verrassend wijdverbreide menselijke activiteit.

Het gaat duizenden jaren terug: de oude Griekse filosoof Cleanthes, bijvoorbeeld, zou verslaafd zijn aan nagelbijten. In de moderne tijd heeft niemand goede gegevens over hoeveel van ons de aandoening delen (technisch heet het onychofagie), maar kleinschalige studies geven aan dat ongeveer 20 procent van de volwassenen regelmatig bijt – wat zou suggereren dat miljoenen Amerikanen het doen.

miljoenen amerikanen bijten regelmatig op hun nagels

“Iedereen plukt en bijt tot op zekere hoogte,” zegt Fred Penzel, een psycholoog die patiënten helpt omgaan met nagelbijten, haarplukken, en andere lichaamsgerichte repetitieve stoornissen. “Als het zover komt dat mensen zichzelf schade toebrengen, dan behandelen we het als iets anders dan alledaags gedrag. Dit geldt zeker voor een veel kleiner aantal mensen – maar het is nog steeds, zegt hij, een verrassend veel voorkomend probleem.

Ondanks dat overmatig nagelbijten wijdverbreid is, zijn psychologen echter pas in de afgelopen decennia begonnen met het bestuderen ervan. In feite proberen ze nog steeds de fundamentele vraag te begrijpen waar veel mensen met onychofagie zoveel tijd mee doorbrengen: gezien het feit dat het rationele deel van onze hersenen wil stoppen, waarom blijven we dan op onze nagels bijten?

De huidige hypothese: nagelbijten helpt onze emoties te egaliseren. Als we ons vervelen, zorgt het voor stimulatie; als we gestrest of gefrustreerd zijn, zorgt het voor een tijdelijke kalmte.

Eerst vroege theorieën over waarom we op onze nagels bijten zijn verworpen

(ed_needs_a_bicycle)

De meeste vroege verklaringen voor het nagelbijten zijn grondig genegeerd. Sigmund Freud, bijvoorbeeld, geloofde dat overmatig zogen tijdens de kindertijd kon leiden tot een zogenaamde “orale ontvankelijke” persoonlijkheid – en een neiging om op nagels en andere voorwerpen te kauwen, evenals een duidelijke voorkeur voor orale seks. Hij had geen bewijs voor dit idee, en latere navolgers van zijn ideeën hebben ook niets gevonden.

Later beschouwden sommige onderzoekers nagelbijten, haarplukken (trichotillomanie genoemd) en huidplukken als milde vormen van zelfbeschadiging – het opzettelijk verwonden van zichzelf, vaak door te knippen. Volgens deze theorie zou nagelbijten een teken van vijandigheid jegens zichzelf zijn.

Dit idee wordt echter ondermijnd door het feit dat de meeste nagelbijters niet bepaald dol zijn op de schade die hun gewoonte veroorzaakt – en voor veel mensen is dat de belangrijkste reden dat ze willen stoppen. Vanaf de jaren negentig begonnen de meeste psychologen deze en lichaamsgerichte repetitieve stoornissen te onderscheiden van ernstigere vormen van zelfbeschadiging.

freud geloofde dat nagelbijten een teken was van een “orale receptieve” persoonlijkheid

Nadat ze het gedrag beter zijn gaan begrijpen, is een grote vraag of het moet worden gegroepeerd met obsessief-compulsieve stoornis (OCD). Hoewel de laatste DSM (een tekst die wordt beschouwd als een autoriteit op het gebied van psychiatrische diagnoses) nagelbijten in een bredere categorie plaatst met OCD, zijn veel van degenen die specifiek lichaamsgerichte repetitieve stoornissen bestuderen het daar niet mee eens.

“Het woord ‘obsessief’ is niet echt van toepassing,” zegt Penzel. “Elk gedrag dat repetitief is, is niet noodzakelijk een dwangneurose.”

Compulsies, bijvoorbeeld, worden meestal geassocieerd met extreme niveaus van angst. Nagelbijten daarentegen gaat vaak gepaard met plezier – de mensen die het doen willen het graag doen, behalve dan dat het na verloop van tijd schade veroorzaakt. Hoewel mensen met OCD een grotere kans lijken te hebben om nagelbijters te zijn, lijken het verschillende stoornissen te zijn.

De nieuwe theorie: nagelbijten helpt ons onze emoties in balans te brengen

(.com)

Psychologen zijn onlangs tot een plausibeler theorie over nagelbijten gekomen: dat het een tijdelijke ontsnapping, afleiding, of een beetje plezier of ontspanning voor de bijter kan zijn.

Penzel wijst erop dat veel mensen de neiging krijgen om te bijten wanneer ze ondergestimuleerd zijn (d.w.z, verveeld) of overgestimuleerd (gestrest of opgewonden). “Wanneer ze ondergestimuleerd zijn, stimuleert het gedrag hen, en wanneer ze overgestimuleerd zijn, helpt het hen juist te kalmeren,” zegt hij. Net als nicotine, is het idee dat nagelbijten een bifasisch effect kan hebben: het kan onder bepaalde omstandigheden stimuleren en in andere ontspannen.

Het is nog steeds niet bewezen, maar voor iemand die veel tijd heeft doorgebracht met nagelbijten, klinkt deze verklaring waar – en een recente studie uitgevoerd door Sarah Roberts en andere onderzoekers aan de Universiteit van Quebec in Montreal levert er een beetje bewijs voor.

Nagelbijten kan zorgen voor een tijdelijke ontsnapping, afleiding, of een beetje ontspanning

In de studie werden mensen met onychofagie, trichotillomanie, of ander lichaamsgericht repetitief gedrag in situaties gebracht die waren ontworpen om frustratie op te wekken (ze kregen een moeilijke taak die onmogelijk in de toegewezen tijd kon worden voltooid), verveling (ze werden achtergelaten in een kamer met absoluut niets te doen voor een tijdje), angst (ze keken naar een beruchte angstaanjagende vliegtuigcrash scène uit de film Alive), of ontspanning (ze keken naar een video van een strand vanuit een comfortabele stoel).

Het is duidelijk dat deze situaties enigszins kunstmatig zijn. Toch, toen de onderzoekers het gedrag van de deelnemers observeerden – en hen naderhand ondervroegen over hoe sterk hun drang om te bijten was – vonden ze iets interessants.

“Mensen hadden een hogere drang om het gedrag in de gestreste conditie en de verveelde conditie aan te gaan, veel meer dan in de ontspannen conditie,” zegt Roberts. Andere onderzoeken naar nagelbijters en haarplukkers zijn tot soortgelijke conclusies gekomen. “Het lijkt vrij duidelijk dat er een emotionele regulatie bij betrokken is.”

Waarom bijten we onze nagels in plaats van andere alternatieven

(.com)

Natuurlijk roept deze theorie nog steeds een meer fundamentele vraag op: waarom verschaft nagelbijten – of plukken aan je haren of plukken aan je huid – in de eerste plaats plezier of afleiding? Waarom raken zoveel mensen verslaafd aan deze verzorgingsgewoonten, in plaats van bijvoorbeeld hun handen tot vuisten te ballen?

Een mogelijk antwoord heeft te maken met de bevinding dat mensen met lichaamsgerichte repetitieve stoornissen perfectionisten neigen te zijn. Het zou kunnen zijn dat het afscheuren van een vreemd gevormde nagel een bevredigend gevoel van perfectie kan geven voor de bijter – en de zoektocht naar deze bevrediging loopt uiteindelijk uit de hand.

veel andere dieren verzorgen overmatig

Het is ook mogelijk dat de oncontroleerbare drang om overmatig te verzorgen veel dieper gaat dan we ons realiseren. Veel andere dieren schijnen het immers ook te doen: sommige katten likken zichzelf overmatig, wat leidt tot vachtverlies, terwijl sommige paarden keer op keer in hun eigen flanken bijten. Misschien is de drang tot verzorging voorbij het punt van nuttigheid – in de mate dat we onszelf daadwerkelijk schade toebrengen – een eigenschap die kan worden teruggevoerd tot de evolutionaire voorouders die we met deze andere zoogdieren deelden.

Ten slotte is er een meer alledaagse verklaring. Misschien bijten we gewoon op onze nagels omdat ze er zitten. Psychologen geloven dat je psychologisch (niet chemisch) verslaafd kunt raken aan zo’n beetje alles: elke activiteit die een beloning oplevert, kan zichzelf na verloop van tijd versterken.

Voor een ondergestimuleerde geest die op zoek is naar een kortstondige afleiding, zijn de handen altijd aanwezig. Het bijten en afscheuren van een nagel kan een duidelijke beloning geven (het klinkt raar, maar voor een bijter is er iets duidelijk bevredigends aan het verwijderen ervan). Nagels groeien weer aan, dus er is altijd een nieuwe om in te bijten. Doe het vaak genoeg, en je begint plezier te krijgen in de gewoonte – dus wanneer je je verveelt, gestrest of gefrustreerd bent, gaan je hersenen er onbewust naar terug.

Hoe te stoppen met nagelbijten

(.com)

Verschillende psychologen raden enigszins verschillende technieken aan om te stoppen, maar ze komen meestal neer op één gemeenschappelijke strategie: de omstandigheden identificeren die je ertoe aanzetten om te bijten, en die omstandigheden veranderen. “We proberen alle triggers te identificeren en ze op verschillende manieren te beheersen – ofwel door ze te blokkeren of door substituten te vinden,” zegt Penzel.

Bijvoorbeeld, als je de gewoonte hebt om op je nagels te bijten tijdens het tv-kijken, zou je kauwgom kunnen kauwen of je handen kunnen gebruiken om met een voorwerp te spelen wanneer je op de bank gaat zitten om te kijken. Je zou ook bordjes en geheugensteuntjes naast de bank kunnen zetten, om het idee te versterken dat je niet wilt bijten.Hetzelfde geldt voor verschillende emoties of gevoelens waardoor je meestal bijt: als gefrustreerd zijn een trigger voor je is, probeer dan de omstandigheden op de een of andere manier te veranderen, door jezelf iets anders te laten doen of het moeilijker te maken om te bijten.

je kunt een doorzichtige nagellak proberen die absoluut verschrikkelijk smaakt

Als je nog steeds niet kunt stoppen, is er ook een manier om nagelbijten veel minder smakelijk te maken, ongeacht de omstandigheid: doorzichtige nagellak die absoluut verschrikkelijk smaakt. Ze zijn onschadelijk, maar als je ze eenmaal op hebt, zal zelfs kort contact tussen je mond en je nagels een bittere, walgelijke smaak in je mond achterlaten totdat je iets anders eet. Sommige mensen hebben succes met het combineren van deze met andere strategieën.

Ongeacht de specifieke techniek die je gebruikt, een groot ding om in gedachten te houden is dat het breken van je verslaving misschien niet in een keer komt, dus als je breekt en bijt betekent het niet dat je het volledig moet opgeven. Onthouding voor langere en langere stukken tijd kan nog steeds helpen de gewoonte af te breken – totdat op een dag de bizarre gewoonte van nagelbijten niet langer dezelfde greep op je geest heeft.