De reis van een Aspie

Scott is 31 en kreeg op zijn 16e de diagnose van het syndroom van Asperger. Hij werkt al bijna 10 jaar in de IT-sector, momenteel als ingenieur. Zijn hobby’s zijn cyberveiligheid, Amerikaanse geschiedenis en militaire geschiedenis. U kunt hem volgen op LinkedIn.

Het leven draait om de reis. We zijn allemaal onvolmaakte wezens, voorbestemd om grootse dingen te doen. Onze gaven zijn uniek, maar het magische aan Asperger is dat we eerlijke emoties tonen. We maken contact op een dieper niveau, maar begrijpen niet direct voor de hand liggende sociale signalen. Sommige van de slimste mensen die ik ooit heb ontmoet, waren Aspergers, eigenzinnig, maar briljant en mooi in hun eigen recht.

Mijn reis is niet zonder veel episodes van mislukking, afwijzing en onbegrepen worden. Ik ben vaker gevallen dan ik wil toegeven, en heb veel fouten gemaakt. Ik heb van mijn 6e tot mijn 20e bepaalde sociale contacten volledig gemist, gewoon omdat ik geen sociale basiskennis had en niet goed kon functioneren. Dit is mijn levensverhaal, en ik hoop echt dat het een liefdevol positief licht zal werpen op Asperger en autisme, omdat het moeilijk kan zijn om ASS te onthullen in sociale kringen als gevolg van bepaalde oordelen die onbewust kunnen optreden tussen AS/ASD en NT’s.

Als kind herinner ik me traumatische emotionele episodes, hetzij door stress van pesten, slecht reageren op huiswerkopdrachten, of het volledig verkeerd begrijpen van een gesprek met mijn ouders. Toen ik een pre-tiener was, rond de leeftijd van 8-12 jaar, was er heel weinig bekend over autisme en executieve functies. Ik dacht dat ik een beetje anders was, maar ik kon niet begrijpen waarom complexe informatie zo snel tot me doordrong en eenvoudige kaartaanwijzingen, huiswerkopdrachten, of elementaire operationele stromen minstens 3-5 minuten konden duren om op zijn minst te begrijpen. Het frustreerde me diep, en vaak dacht ik dat ik gewoon niet slim was.

Toen ik ouder werd, kreeg ik uiteindelijk op 16-jarige leeftijd de diagnose Syndroom van Asperger. Het gaf wel enige afsluiting, maar er bleven nog veel vragen en zorgen. Schoolwerk was nog steeds een enorme strijd, omdat ik basisvragen en instructies verkeerd zou interpreteren.

In het verleden had ik een obsessie voor het spelen van World of Warcraft rond de leeftijd van 16 1/2 – 19 jaar. Dit is een MMORPG (Massively Multiplayer Online Role Playing Game). Het was mijn obsessie, en ik spendeerde soms wel 12 uur per dag aan het socializen en gamen met anderen. Ik sloot me letterlijk af van de buitenwereld, ontsnapte aan de problemen die ik op school had om met mijn virtuele vrienden rond te hangen. Ik hoefde ze niet persoonlijk te ontmoeten en kon achter de veiligheid en het comfort van mijn computerscherm gaan zitten. Soms dronk ik veel Mountain Dew om wakker te blijven. Eén gebeurtenis in het bijzonder springt er echt uit voor mij. Ik herinner me dat toen het uitbreidingspakket The Burning Crusade uitkwam, ik me onmiddellijk concentreerde op het proberen te bereiken van het hoogst mogelijke level, dat 70 was. Ik deed dit in een week. Het voelde alsof niemand in de groep waarmee ik speelde veel gaf om mijn prestatie, gebaseerd op de vele gesprekken die ik had met andere gamers. Er leek zeker niet veel empathie of respect te zijn voor de prestatie. Ik had me al zo’n 2-3 maanden daarvoor enigszins losgemaakt van het spel. Maar deze ervaring was de druppel. Uiteindelijk verkocht ik het account en nam een pauze van de virtuele wereld, in principe om mezelf een pauze te geven en me opnieuw te concentreren op wat ik echt wilde in het leven.

Ongeveer 4 maanden voordat ik stopte met het spelen van het videospel, hadden mijn ouders een counselor ingehuurd die werd aanbevolen door mijn lokale schooldistrict. Na verloop van tijd kreeg ik het gevoel dat hij mijn problemen met socialiseren, school en vriendschappen begreep. Binnen de volgende 2-3 maanden beschouwde ik hem echt als mijn mentor. Er waren dagen dat ik gewoon geen zin had om de afspraak te doen, en andere dagen dat ik een slechte persoonlijke hygiëne had, maar we werkten net zo lang totdat de sessie klaar was. Ik was in staat om mezelf te motiveren om te studeren voor de GED met de hulp van zijn mentorschap en een andere tutor. Het kostte me ongeveer 6 maanden in totaal als ik me goed herinner, maar ik studeerde net genoeg om het examen te halen en het achter de rug te hebben.

Toen ik eenmaal geslaagd was voor de GED, overlegde ik met mijn buurman, die ik al van kinds af aan kende. Mijn moeder had me altijd geadviseerd om community college een kans te geven, maar ik was meer van plan om IT in de bedrijfswereld te werken. Mijn buurman hielp me met het formuleren van het antwoord aan mijn familie dat ik 1,5 maand non-stop zou werken aan het indienen van cv’s. Als ik in feite geen baan zou krijgen, zou ik me inschrijven bij een lokale gemeenschapsschool. 5 weken later had ik mijn eerste IT baan; doorzettingsvermogen. Met andere woorden, ik kan medelijden met mezelf hebben, of ik kan iets met mijn leven doen en productief zijn in de maatschappij. Ik koos voor de positieve verandering en nam dit risico.

Vlak voordat ik de baan kreeg, vroeg mijn mentor me of ik wilde helpen als vrijwilliger bij een conferentie waar hij deel van uitmaakte; hij ging vooraf door te suggereren dat het volledig optioneel was. Ik vertelde hem mijn interesse. Terwijl we praatten, onthulde hij dat er ongeveer 150+ mensen zouden zijn, bestaande uit artsen, counselors en andere hoog opgeleide collega’s van hem. Het aantal kon me eerlijk gezegd niet zoveel schelen, want ik wilde hem helpen en zelf zien of het leuk zou zijn.

We werkten ongeveer een week lang aan een geschreven speech. Ik had de toespraak een paar keer voor hem geoefend. Toen we de tijdsduur hadden getimed, bleek het uiteindelijk 15 minuten in een gematigd tempo te zijn. Omdat ik mezelf was, had ik uiteindelijk 7-8 minuten nodig om de toespraak af te werken – maar ik sprak veel sneller dan ik op dat moment verwachtte. Om eerlijk te zijn, voelde ik me niet eens nerveus. Het voelde alsof ik geroepen was om dit te doen, om anderen te helpen. Kortom, ik kreeg twee staande ovaties, en eerlijk gezegd heb ik het gevoel dat ik een aantal levens heb beïnvloed in het proces. Dit was nog maar het begin van wat een impactvolle reis zou worden.

Kort daarna kreeg ik op mijn 21e een baan als Help Desk Technician. Ik leerde discipline, hard werken, scherpte mijn IT-vaardigheden aan en begon meer vertrouwen in mijn capaciteiten te ontwikkelen. Deze job was niet zonder ontberingen, fouten en moeilijke tijden, maar ik ontwikkelde nieuwe vrienden, en een sterke passie voor IT. Spoel bijna 10 jaar vooruit, en het voelt echt als een waas. Het is snel voorbij gegaan, maar ik heb zoveel mogelijk van elk moment geprofiteerd. Ik ben blij, gelukkig en vol vertrouwen in wie ik ben.

Als aspie was het in het begin een van de moeilijkste uitdagingen om te beslissen wanneer ik mijn bazen moest vertellen dat ik dit had, zodat ze niet dachten dat ik vreemd was. Uiteindelijk heb ik het verteld en geprobeerd verder te gaan. Het gaf me wel wat afsluiting. Tot op de dag van vandaag, terwijl ik niet altijd meteen mijn aandoening onthullen, heb ik manieren om het te onthullen om zelfverzekerd en schattig klinken, afhankelijk van de context van wie mijn publiek is.

Waar het op neerkomt is, wees niet bang voor wie je bent als een aspie; omarm het! Je bent toegewijd, supergeconcentreerd, en zeer intelligent. Je kunt harder werken dan wie dan ook, zolang het werk maar leuk is en je je goed voelt over je bijdragen.

1. Op het eerste gezicht voelt het misschien geweldig om iemand te vertellen wat je hebt, maar ik zou het zeker niet meteen aan de meeste mensen onthullen, aangezien 8/10 mensen je gewoon zullen veroordelen, om wat voor reden dan ook.

2. Zie er echt uit. Met andere woorden, wees jezelf! Ik weet dat het cliché klinkt, maar als je je echt op je gemak voelt met wie je bent, word je volwassener en krijg je meer medeleven als aspie. Dat betekent ook dat je niet meteen in één sessie je levensverhaal hoeft te onthullen!

3. Zie er eigenzinnig uit. Aspie’s staan erom bekend dat ze super emotioneel zijn en scherper met woorden omgaan. Verberg dit niet, maar omarm deze belangrijke eigenschap. Mensen zullen je meer waarderen en respecteren.

4. Denk niet te veel na over dingen. Als u niet zeker weet wat iemand zal zeggen als u iets vraagt of zegt, kunt u waarschijnlijk beter niets zeggen totdat u zeker bent van uw zaak. Mensen hebben respect voor iemand die zelfvertrouwen heeft.

5. Oogcontact kan in het begin optioneel zijn. Forceer het niet, maar werk hier gewoon omheen zodat gesprekken en interacties niet ongemakkelijk worden.

6. Je zult dingen zeggen die misschien stom klinken. Dat is een deel van de eigenaardigheid. Mensen zullen het op een natuurlijke manier waarderen omdat je gewoon probeert jezelf te zijn.

Ik heb in de loop der jaren veel dingen geleerd over Asperger en mede-Aspie’s. Als kind was ik er altijd bang voor, maar toen ik begin jaren twintig volwassener werd, werd het me duidelijk dat ik anderen met dezelfde eigenschappen kan helpen. We zijn allemaal mensen, net als ieder ander en eigenzinnig, maar dat is OK! Emotioneel gevoelig, en soms over-dramatisch. Maar eerlijk gezegd, heb je liever dat iemand zijn gemoedstoestand verbergt, of dat hij oprecht en echt tegen je is? Ik heb het gevoel dat mensen iemand meer zullen respecteren voor het overwinnen van deze verschillen in plaats van alleen maar nep te zijn.

Hoe moeilijk het ook is, totdat de samenleving Asperger begrijpt en accepteert, moeten mede-aspie’s onze briljantheid tonen door vertrouwen, liefde en genegenheid. Oprecht zijn betekent dat je je levensverhaal niet in 10 minuten hoeft te vertellen! Geniet van het proces, of het nu met vrienden, familie of relaties.

Het belangrijkste als mede-aspie of ASS persoon is om te begrijpen dat je uniek bent. Iedereen heeft uitdagingen, zelfs NT’s. Het belangrijkste is dat je inziet dat je niet alleen bent op deze epische reis. Er zijn tal van middelen en vastgestelde richtlijnen voor hoe we beter van ons leven kunnen genieten. Onthoud dat hard werken het altijd wint van intelligentie. Ik heb veel slimme mensen ontmoet, maar van hen heeft misschien minder dan 40% hun gaven toegepast om hun zwakheden te verbeteren en hun sterke punten te benutten. Deze observatie is van toepassing op NT’s, aspies en ASD mensen.