(Het 2017 RiverRun Film Festival liep van 30 maart tot 9 april in het prachtige Winston-Salem, North Carolina. Onze Lauren Wissot was ter plaatse en brengt ons dit interview met Amman Abbasi over zijn veelbesproken film Dayveon.)
Het 19e RiverRun International Film Festival (30 maart-april 9) heeft dit jaar echt een tandje bijgezet. Met meer dan twee dozijn lokale sponsors, en een line-up die nogal wat Cannes en Sundance-premierende films omvatte, hadden de inwoners van Winston-Salem, NC veel meer om over op te scheppen dan de recente (halfslachtige) intrekking van de beschamende badkamerwet van de staat.
Een van die Sundance lievelingen (die de NEXT sidebar opende) was Amman Abbasi’s opvallende debuut Dayveon. Onlangs overgenomen door FilmRise en ingesteld voor een release in het voorjaar, de film is een verfrissend niet-sensationele portret van het leven in verarmde Arkansas. Abbasi, een Arkansan die ook meeschreef aan het script en de score componeerde, volgt de titulaire tiener terwijl hij worstelt om zijn plaats in de wereld te vinden na de recente moord op zijn oudere broer, zwalkend tussen de verlokkingen van de lokale Bloods en de liefdevolle omhelzing van zijn zus en haar familie. Hammer to Nail had het geluk om Abbasi te spreken na het festival.
Hammer to Nail: Je associate producers (en mede Little Rock homeboys) Brent en Craig Renaud hebben je verdedigd – en ingehuurd – sinds je een senior was op Central High, toen ze hun HBO doc Little Rock Central: 50 Years Later aan het opnemen waren. (Craig vertelde me dat je zelfs de muziek hebt gemaakt voor hun nieuwste METH STORM: Arkansas USA – een aspect waar ik nota van nam toen ik de broers interviewde tijdens SXSW) Daarbovenop heb je jongens als David Gordon Green, Danny McBride en James Schamus die hun namen verbinden aan dit debuut. Dus wat is je geheim om in contact te komen met al deze indrukwekkende indie-spieren?
Amman Abbasi: Ik denk dat ik geluk heb gehad in dat opzicht. Ik zou niet zeggen dat er een geheim is. Ik denk dat mijn motto is, werk hard en maak dingen waar je trots op bent, en hopelijk zullen de mensen het opmerken. Dat gezegd hebbende, het moet niet de bedoeling zijn dat mensen je opmerken – maak gewoon dingen waar je echt enthousiast over bent. En wacht ook niet op toestemming om het te maken!
HtN: Je hebt ook je eigen score gemaakt voor Dayveon. Ik neem aan dat je je eigen films wilt blijven schrijven en regisseren, maar zie je het componeren als een parallel carrièrepad?
AA: Zeker, componeren zou een “parallelle carrière” kunnen zijn. Ik vind het ook leuk om gewoon muziek te maken zonder het idee van film.
HtN: Kun je ingaan op de (vaak dromerige) cinematografie van Dustin Lane? Waarom heb je besloten om full screen te filmen?
AA: Dustin heeft een groot gevoel voor observatie en reactievermogen, en niet te vergeten een oog voor ongelooflijke compositie. Deze talenten staan centraal in Dayveon. Wat betreft de beeldverhouding, het werkt voor de context van het verhaal. Dit is een portret van een jonge jongen, en we concentreren ons op zijn verhaal – afgesneden van de rest van de wereld. Plus, ik hou echt gewoon van hoe het eruit ziet.
HtN: Verschillende critici hebben al nota genomen van uw hoofdrolspeler, nieuwkomer Devin Blackmon. Hoe heeft u hem gevonden?
AA: Devin woont in Little Rock. Hij is de jongere neef van Lachion Buckingham, een van onze producers. Lachion had het over hem, en toen hij auditie deed waren de castingdirecteuren en ik meteen onder de indruk van zijn optreden. Hij is een slimme jongen met een mooie toekomst voor zich.
HtN: Tot slot, het gevoel van Dayveon deed me een beetje denken aan Lance Hammer’s (2008 Sundance-winnende) Ballast. Anderen hebben herinneringen opgehaald aan David Gordon Green’s eigen George Washington. Kun je ons vertellen wat je persoonlijke filminvloeden zijn?
AA: Zeker Ratcatcher, The Spirit of the Beehive, Il Posto, Los Bastardos – en ik weet zeker dat er nog veel meer zijn!
– Lauren Wissot