Dit is de laatste van een serie van drie berichten over de Amish. In dit bericht zal ik enkele van de theologische problemen met de Amish vorm van Christendom onderzoeken, terwijl ik ook prijzenswaardige aspecten van de Amish zal erkennen.
Ten eerste wil ik erkennen dat er enige variatie bestaat tussen verschillende groepen Amish, en dat wat gezegd wordt over sommigen misschien niet waar is voor anderen. Maar veel ex-Amish zullen ondubbelzinnig beweren dat de Amish geen echte Christenen zijn. Dat wil zeggen, zij zullen zeggen dat de Amish alleen christelijk zijn in naam en uiterlijke vorm, en niet in werkelijkheid. Hoewel ik geen persoonlijke ervaring heb in een Amish kerk, neem ik aan dat dit komt omdat het heil in de Amish kerk gelijk wordt gesteld aan doopsel en lidmaatschap van de kerk, zonder dat er onderricht wordt gegeven over de noodzaak om op een bepaald moment tot bekering te komen. Er is toch zeker een moment geweest waarop iedere echte Christen van geen relatie met God naar een relatie met God ging, van verloren naar gered, van geen Heilige Geest naar de Heilige Geest, van geen vergeving van zijn zonden naar vergeving van zijn zonden, enzovoort. In kerken waar geen onderwijs wordt gegeven over de noodzaak van een bekeringservaring, hebben in feite de meeste mensen in die kerken nooit een bekeringservaring gehad, d.w.z. een tijd waarin zij hebben gebeden om God te vragen hen te redden, waarbij zij hun zonden en hun geloof in Christus beleden. Maar men kan niet gered worden door werken, zelfs niet als die werken de doop en het kerklidmaatschap zijn. Als, zoals het er naar uitziet, de Amish inderdaad vasthouden aan een vorm van redding door werken, dan zou dit hun grootste en meest ingrijpende fout zijn.
De eis om eed af te leggen om gedoopt te worden en lid te worden van de Amish kerk is zeker onbijbels. De enige bijbelse eis voor de doop is dat men gered is (door belijdenis van het geloof in Jezus als de gekruisigde en opgestane Zoon van God, en door God te vragen om vergeving van de zonden door het bloed van Jezus). Evenzo is de enige bijbelse vereiste om lid te worden van een plaatselijke kerk dat men gered en gedoopt is. De Amish praktijk van het zweren van een eed om lid te worden van de Amish gemeenschap is kennelijk ontstaan uit het geloof van Jakob Ammann dat de Amish de enige groep van ware christenen waren, en dat men daarom niet gered kon worden zonder de Amish vorm van christendom te aanvaarden; dit geloof zou echter alleen juist kunnen zijn als redding uit werken zou zijn, en redding is niet uit werken (vgl. Ef 2:8-9). Toegegeven, er zijn talloze andere christelijke kerken en kerkgenootschappen die onbijbelse eisen stellen aan de doop, en die het onderschrijven van een kerkverbond vereisen om lid van de kerk te worden, maar de eden die de Amish eisen zijn bijzonder zwaar, en de Amish praktijk van mishandeling is streng.
Het Amish geloof in pacifisme is zeker onbijbelse. Het pacifisme van de Amish en de Mennonieten was een natuurlijke reactie op de wrede vervolging die zij te verduren hadden van de kant van hun “christelijke” buren – of die buren nu gereformeerd, luthers of katholiek waren. Deze vervolgingen leidden tot een zeer hartstochtelijk verzet onder wederdopers tegen elke vorm van fysiek geweld. Maar Exodus 22:1 bijvoorbeeld bevestigt dat het voor iemand geen zonde is om iemand te doden die ’s nachts in zijn huis inbreekt. In de tijd van het Oude Testament werd oorlogvoering vaak door God bevolen, en in het Nieuwe Testament wordt het recht van de staat om het zwaard te hanteren bevestigd in Romeinen 13:4 (vgl. Lucas 22:36).
Een extreem aspect van het Amish pacifisme is hun verzet tegen proselitisme. Dit aspect van de Amish theologie is zeker onbijbels, gezien alle aansporingen in het Nieuwe Testament om het evangelie te verkondigen, en alle voorbeelden in het Nieuwe Testament van de apostelen en hun medewerkers die ongelovigen bekeerden. Men kan aan deze praktijk van de Amish zien in hoeverre zij de traditie volgen in plaats van de Schrift. Men vraagt zich ook af hoe een christen die werkelijk geeft om de verloren mensen om hem heen zou kunnen weigeren het evangelie met hen te delen.
De Amish lijken ook niet genoeg te geven om de geestelijke toestand van hun kinderen. Zij nemen een “hands-off” benadering van hun kinderen in hun tienerjaren, door hen niet te weerhouden van deelname aan zondige activiteiten. Aan de positieve kant zorgt dit ervoor dat hun beslissing om zich bij de kerk aan te sluiten, als zij die beslissing nemen, uit vrije wil is genomen. Maar liefhebbende ouders disciplineren hun kinderen, zelfs als ze tieners zijn, en vermanen en vermanen hen voortdurend om te doen wat juist is.
De nadruk die de Amish leggen op een radicale scheiding tussen kerk en staat is nog een zure nasmaak van de vervolgingen die zij hebben ondergaan door toedoen van door de staat gesteunde kerken. Maar er staat niets in de Bijbel dat een regering verbiedt om het christendom als haar officiële godsdienst aan te nemen, noch staat er iets in de Bijbel dat een christen verbiedt om deel te nemen aan de regering.
Het verzet van de Amish tegen hoger onderwijs is waarschijnlijk noodzakelijk om hun identiteit te bewaren. Onderwijs geeft mensen het vermogen om onafhankelijk te denken, wat er onvermijdelijk toe leidt dat individuen bepaalde ideeën van de gemeenschap aanvechten. Het is waar dat er veel gevallen zijn geweest van jonge mensen die van de leer van de Schrift zijn afgeweken nadat zij in aanraking waren gekomen met antichristelijke ideeën in de academische wereld, maar het is ook waar dat een kerk zonder onderwijs een kerk is die diepgang en volwassenheid ontbeert. Christenen hebben altijd onderwijs gepromoot als een middel om de Bijbel vollediger en nauwkeuriger te begrijpen, onder andere.
Aan de positieve kant zouden de Amish vergeleken kunnen worden met de Rechabieten die beschreven worden in Jeremia 35. De Rechabieten waren de afstammelingen van Jonadab, de zoon van Rechab, die prominent was aan het begin van Jehu’s regering, in 841 v. Chr. (2 Kgs 10:15-16). De gebeurtenissen van Jeremia 35 vonden ongeveer 240 jaar later plaats. Jonadab had zijn zonen en hun nakomelingen laten zweren om als een afgezonderd volk te leven volgens strikte regels: zij mochten geen alcoholische dranken drinken, zij mochten geen eigendom of waardevolle bezittingen bezitten, en zij moesten een nomadische levensstijl aanhouden. Meer dan 200 jaar na Jonadabs dood leefden zijn nakomelingen nog steeds volgens de regels die hij voor hen had opgesteld (Jer 35:6-10). In plaats van de Rechabieten belachelijk te maken als “legalisten” of “weirdo’s” voor het afleggen en houden van deze eigenaardige geloften, prees de profeet Jeremia hen, en zegende hen in de naam van de Heer. Hoewel de situatie van de Amish niet identiek is aan die van de Rechabieten, is het idee om te leven als een afgezonderd volk dat unieke regels volgt niet noodzakelijk slecht of onbijbels.
Zeker moet men respect hebben voor de moed en vastberadenheid van een volk dat zo standvastig weigert zich te conformeren aan de dictaten van de moderne maatschappij en cultuur. Hun afwijzing van de moderniteit brengt met zich mee dat zij aanzienlijke spot moeten verdragen, en ook het zware werk om al hun werk met de hand te doen, zonder moderne gemakken. Het is waar dat de moderne technologie een schaduwzijde heeft, en de Amish hebben deze schaduwzijde vermeden door te weigeren de technologie te aanvaarden. Er is een gevoel waarin men zich authentieker mens voelt op een stille boerderij, omringd door gewassen en dieren, dan in de kunstmatige wereld van een moderne stad, vol straten en wolkenkrabbers. Ook vindt men in een wereld vol geweld iets verfrissends in de vredelievendheid van de Amish, ook al is hun extreme pacifisme niet juist. De Amish zijn een groep mensen met duidelijk omschreven overtuigingen en sterke waarden, die zij met opmerkelijke consistentie in praktijk brengen.