Een wijze man zei eens niets.
Dit beroemde citaat is al mysterieus genoeg zonder verdere analyse. Van een wijze man wordt verondersteld dat hij alle antwoorden heeft en dat hij de meest diepzinnige dingen zegt. Maar dan, dit citaat tart duidelijk de hypothese…
Ik paste dit toe in de context van een coachingsgesprek, op de rol van een coach en er begonnen zich interessante epifanieën te materialiseren.
Een van de grootste uitdagingen die ik als coach heb ervaren, is om in staat te zijn niets te zeggen en (nog belangrijker) comfortabel te blijven met die toestand. Bijna altijd is er de verleiding om te reageren, het eens/niet eens te zijn, uit te dagen, te oordelen en de grootste ondeugd van allemaal om te adviseren of oplossingen aan te dragen. Mijn persoonlijke ervaring is dat de dwangmatige behoefte om dit alles te doen voortkomt uit de overtuiging dat zwijgen zou kunnen worden opgevat als gebrek aan kennis. Als ik niets zeg, komt het over als ‘ik weet het niet’.
En ‘Hoe kan een coach het niet weten’ – Godslasterlijk!!!
Wat voor mij in zulke situaties als geheugensteuntje werkt, is dat ik me ervan bewust blijf dat het gesprek niet over mij (als coach) gaat, maar over de persoon die voor me zit. Gewoon luisteren, zonder enige agenda, is de hoogste vorm van luisteren. Bied ik dat aan mijn coachee? Hoe onzichtbaarder ik ben, hoe meer ruimte ik voor hem/haar kan creëren, zodat zijn/haar eigen reis zich kan ontvouwen en daardoor meer betekenisvolle ervaringen ontstaan.
Naarmate ik verder kom op dit pad, realiseer ik me dat het niet echt mijn ‘vaardigheid’ als coach is, maar dat het eigenlijk mijn staat van ‘zijn’ is – Belangrijke vragen zijn: Hoe meet ik mijn succes als coach? Hoeveel ‘OK’ ben ik om niet in staat te zijn het proces te controleren of te sturen in een richting van mijn keuze? En uiteindelijk, hoe beoordeel ik mijn eigenwaarde gedurende het hele traject met de cliënt?
Een dikke shout-out naar al die coaches die tevreden blijven met het niets. Een wijs man zei het immers ooit.