The Sunday Magazine
Geplaatst: 12 april 2019
De artsen in de eerstelijnsgezondheidszorg zijn goed in het testen van patiënten op mogelijke oorzaken van een chronische hoest, maar ze zitten “vast” en kunnen niet helpen wanneer die testresultaten negatief zijn, zegt Dr. Jaclyn Smith, die zich toelegt op hoestonderzoek.
“Het maakt de situatie stressvoller en meer verontrustend, wat de neiging heeft om de hoest erger te maken, eigenlijk,” zei Smith, een longarts en een professor in de respiratoire geneeskunde aan de Universiteit van Manchester in Engeland.
Zij is ook lid van de International Society for the Study of Cough.
ADVERTENTIE
“Ik denk dat artsen dat erg moeilijk vinden, en dat is waar clinici zoals ik, die een speciale interesse hebben in hoest, binnenkomen,” vertelde Smith aan Michael Enright van The Sunday Edition.
De overgrote meerderheid van de mensen die last hebben van een onverklaarbare aanhoudende hoest zijn tussen de 50 en 70 jaar oud, en twee keer zo veel van hen zijn vrouw, volgens Smith.
Een van haar interessegebieden is het bedenken van een manier om te tellen hoe vaak mensen hoesten, omdat “de beste manier om goede behandelingen voor elk symptoom of probleem te ontwikkelen, is om manieren te vinden om het nauwkeurig te meten.”De beste manier om goede behandelingen voor elk symptoom of probleem te ontwikkelen, is manieren te vinden om het nauwkeurig te meten.”
Dat is volgens haar essentieel om te bepalen of een medicijn of andere interventie werkt.
“Het is verplicht dat patiënten een röntgenfoto van de borstkas krijgen als ze al lange tijd hoesten,” zei Smith. “Sommige ademtesten kunnen ook nuttig zijn. En als die normaal zijn, dan zullen artsen in de eerstelijnszorg astma-inhalers proberen.”
ADVERTENTIE
Ze kunnen ook sprays voorschrijven voor nasale symptomen of, als de patiënt tekenen van gastro-oesofageale refluxziekte vertoont, zuurblokkers, zei ze.
Als niets werkt, kunnen chronische hoesters worden doorverwezen naar een longarts voor verder onderzoek.
“We hebben een aantal interventies die we kunnen aanbieden en we doen momenteel klinische proeven met nieuwe therapieën, om te proberen de overgevoeligheid van de zenuwen die de hoestreflex regelen te verbeteren,” zei Smith.
Gerriteerde zenuwen kunnen de boosdoener zijn
Hoest die gepaard gaat met virussen en andere infecties wordt binnen ongeveer acht weken minder. Als ze langer duren, worden ze beschouwd als chronisch, onverklaard of, in medisch jargon, refractair.
“Veel patiënten die we zien in de chronische hoest kliniek hoesten al jaren,” zei Smith, eraan toevoegend dat het niet ongebruikelijk is om mensen te behandelen die al zo lang hoesten als vijf jaar. Meestal gaat het om een droge hoest die een negatieve invloed heeft op hun dagelijks leven.
Sigaretten roken, sinusitis of reflux kunnen een aanhoudende hoest veroorzaken. In gevallen waar deze factoren niet van toepassing zijn, “denken we dat het belangrijkste probleem is dat de zenuwen die de hoestreflex regelen supergevoelig worden en de hele tijd afgaan,” zei Smith.
ADVERTENTIE
Iets simpels als praten kan die zenuwen triggeren, omdat mensen er zo veel van hebben in hun stemkastje. Ze worden verondersteld de luchtwegen te beschermen, legde Smith uit.
- Geef geen opioïde-gebaseerde hoest, verkoudheidsmedicatie aan kinderen, waarschuwt Health Canada
“Maar als die zenuwen gevoelig zijn geworden, kunnen de bewegingen en de trillingen die gepaard gaan met spreken genoeg zijn om die reactie te triggeren,” zei ze.
Een hardnekkige hoest kan ook een negatief effect hebben op het emotionele welzijn van de patiënt, volgens Smith, die zegt dat er mythes bestaan rond de refractaire of onverklaarbare hoest.
“Ik denk dat degene die mijn patiënten het meest verontrustend vinden – omdat veel van deze mensen nog nooit in hun leven hebben gerookt – is om te worden verteld dat het een slechte gewoonte is en dat ze gewoon moeten stoppen met hoesten. Als ze konden stoppen met hoesten, zouden ze dat echt doen,” zei ze.
“En het andere dat volgens mij heel onaangenaam is voor patiënten, is wanneer ze in het openbaar zijn … en ze het gevoel hebben dat mensen naar hen kijken alsof ze iets besmettelijks hebben of iets dat ze zouden kunnen doorgeven. Daarom schrikken mensen van hen terug, wat ook niet erg prettig is.”
ADVERTENTIE
Geen remedie tegen hoest, maar behandeling bestaat
In de hoestkliniek waar Smith werkt, is er geen remedie tegen refractaire hoest, maar artsen kunnen behandelingen aanbieden die niet overal beschikbaar zijn.
Een optie voor ernstige patiënten is morfine – in kleine hoeveelheden – die helpt de zenuwen te desensibiliseren die een hoestreflex aanwakkeren.
“Veel mensen vinden het verschrikkelijk klinken, en zijn doodsbang dat ze verslaafd zouden kunnen raken,” zei Smith. “Maar dat zie je niet bij deze kleine doses, en dat kan bij een deel van de patiënten helpen.”
- Een lofzang op de ouderwetse zakdoek
Het vaakst gebruikt de kliniek echter fysiotherapie.
“Het is mogelijk om patiënten te trainen met oefeningen om hun keel te ontspannen, wat volgens mij nuttig is zodat ze de hoest zelf beter onder controle kunnen krijgen,” zei ze.
“Technieken zoals droog slikken, stille geeuwen, snuiven en slikken kunnen worden aangeleerd door spraakpathologen en fysiotherapeuten, en er is ten minste één studie die suggereert dat je de hoeveelheid hoest met ongeveer 40 procent kunt verminderen. Dus het neemt de hoest niet weg, maar het kan mensen helpen het te beheersen en ermee om te gaan.”
Klik hierboven op ‘luisteren’ om het volledige interview te horen.