Mijn 76-jarige vrouw heeft al vier jaar lang last van onophoudelijke oprispingen, behalve als ze slaapt. Ze heeft zo’n beetje alle medicijnen geprobeerd en is bij verschillende artsen geweest, maar niemand kan een oplossing aandragen. Ik heb gehoord van een procedure genaamd een Linx band, maar toen ik dit aan verschillende deskundigen vertelde, zeiden ze me dat het niet beschikbaar is en waarschijnlijk niet zou werken. Wat is uw mening?
Peter Wigfall, per e-mail.
Dit is een hele puzzel geweest, en ongetwijfeld een bron van ongerustheid voor u beiden. Het zal u verbazen hoe vaak patiënten de huisarts bezoeken in verband met boeren of andere maagdarmklachten, zoals een opgeblazen gevoel, buikpijn en winderigheid.
Typisch denkt de patiënt dat het probleem overmatig gas in de buik is, maar zelden is dat het geval.
Wetenschappelijke studies hebben aangetoond dat het totale volume aan gas in de darmen vrij klein is – slechts ongeveer 200ml, een fractie van de hoeveelheid die in een gemiddelde feestballon wordt aangetroffen – zelfs bij patiënten die klagen over distensie (opgeblazen gevoel).
In uw langere brief zegt u dat uw vrouw ook een kleine hiatushernia heeft (waarbij de maag, of een deel ervan, uitpuilt in de borstkas waar de slokdarm door het middenrif komt) en twee diverticuli (kleine zakjes die zich vormen in de wand van de dikke darm). Hoewel deze beide ongemak kunnen veroorzaken, lijkt het me onwaarschijnlijk dat ze verband houden met het boeren.
Repetitief boeren wordt vaak verondersteld een teken te zijn van een of andere onderliggende gastro-intestinale aandoening, maar vaker wel dan niet wordt het veroorzaakt door aerofagie – het inslikken van overmatige lucht. Het feit dat uw vrouw verschillende artsen heeft bezocht die geen andere oorzaak konden vinden, doet vermoeden dat het om aerofagie gaat.
Typisch is dat wanneer we de hele dag doorslikken, we een theelepeltje of zo lucht binnenkrijgen – en meer wanneer voedsel wordt opgeslokt. Maar iemand met aerofagie kan veel meer lucht binnenkrijgen, wat kan leiden tot aanzienlijk ongemak en oprispingen. In een onderzoek bij 80 patiënten met aerofagie klaagde meer dan 50% over overmatig boeren, 30% over buikpijn en 20% over zwelling.
De onderzoekers ontdekten dat patiënten met overmatig, terugkerend boeren ingeslikte lucht uitdreven die alleen in de slokdarm was opgenomen, en vervolgens onmiddellijk weer werd afgevoerd – met andere woorden, de lucht bereikte de maag helemaal niet.
Het door u genoemde Linx-systeem is niet geschikt voor het geval van uw vrouw, omdat het is ontworpen om terugvloeiing van maaginhoud in de slokdarm te voorkomen, een aandoening die bekend staat als gastro-oesofageale refluxziekte. Naast boeren veroorzaakt dit meestal ook pijn.
Het Linx-systeem is een armband van magnetische bolletjes die operatief rond de klep onderin de slokdarm wordt geïmplanteerd, waardoor voedsel naar beneden kan, maar de inhoud niet naar boven kan komen. Uw vrouw heeft hier geen baat bij.
Wat wel zal helpen is een manier vinden om de aerofagie te verlichten. Normaal gesproken houdt het verband met stress of angst, hoewel kauwgom kauwen of te snel eten er ook aan kan bijdragen.
De eerste stap moet zijn om uw vrouw gerust te stellen dat het boeren een goedaardige aandoening is; er is geen sinistere, onontdekte ziekte die het aandrijft – het is een onbewuste gewoonte.
Ik vermoed dat geen van de deskundigen die uw vrouw heeft geraadpleegd, de psychologische aspecten van het boeren heeft geconfronteerd, en haar alleen heeft verteld wat er niet mis met haar is.
Ik stel voor dat ze met haar arts praat over de mogelijkheid om haar door te verwijzen voor gedragsmodificatietherapie, zoals cognitieve gedragstherapie, een vorm van praattherapie die heilzaam kan blijken bij het ongedaan maken van deze gewoonte.
Mijn dochter is net gediagnosticeerd met de ziekte van Parkinson op de leeftijd van 50 jaar. Maar hoe kan een neuroloog tot zo’n vernietigend resultaat komen na slechts één afspraak? Ze mankte alleen wat aan één been en trilde af en toe een beetje. De neuroloog laat een hersenscan maken en heeft haar Azirest-tabletten gegeven. Eerder dit jaar voelde ze zich depressief en haar arts schreef haar sertraline voor, die ze een paar weken slikte. Moeten we een second opinion vragen?
Naam en adres verstrekt.
Mijn gevoel zegt dat deze diagnose juist klinkt – Parkinson is een progressieve neurodegeneratieve ziekte, wat betekent dat de symptomen in de loop van de tijd toenemen, en de progressie in dit geval klinkt wel typisch.
Een diagnose wordt gesteld na het afnemen van een geschiedenis van de symptomen en een lichamelijk onderzoek. De klassieke verschijnselen waarop de specialist zal hebben gelet, zijn: bradykinesie, of algemene traagheid van beweging, een tremor in rust, stijfheid bij het bewegen van de ledemaat en een onstabiele houding (hoewel dat de neiging heeft later op te treden).
Er zijn helaas geen bloedtests voor Parkinson, en scans – hetzij met CT of MRI (magnetische resonantie beeldvorming) – worden alleen uitgevoerd om andere oorzaken uit te sluiten, bijvoorbeeld laesies die verband houden met een tumor, aangezien Parkinson geen structurele veranderingen veroorzaakt.
De stijfheid, tremor en traagheid beginnen vaak aan één kant, en ontwikkelen zich uiteindelijk naar beide kanten, en hoewel Parkinson altijd is beschouwd als een bewegingsstoornis, wordt het nu begrepen als een complexe aandoening met andere manifestaties, waarvan de meest voorkomende depressie is, die ongeveer 50 procent van de patiënten treft.
Schrijven naar Dr Scurr
Om contact op te nemen met Dr Scurr met een gezondheidsvraag, schrijf hem op Good Health Daily Mail, 2 Derry Street, London W8 5TT of email [email protected] – inclusief contactgegevens.
Dr Scurr kan geen persoonlijke correspondentie aangaan.
Zijn antwoorden kunnen niet van toepassing zijn op individuele gevallen en moeten in een algemene context worden opgevat.
Raadpleeg altijd uw eigen huisarts bij eventuele zorgen over uw gezondheid.
Depressie is ook vaak het eerste symptoom – andere kunnen vermoeidheid, angst, apathie en slaapstoornissen zijn. Verlies van reukzin komt ook vaak voor.
De symptomen komen voort uit een verlies van zenuwcellen die de chemische boodschapper dopamine afscheiden in delen van de hersenen die geassocieerd zijn met bewegingscontrole. Het medicijn dat uw dochter heeft gekregen, Azirest, is bedoeld om het dopamineniveau te verhogen.
Ik denk niet dat dit het juiste moment is om een second opinion te vragen, aangezien de specialist is ingepland om uw dochter de resultaten van de hersenscan uit te leggen en te beoordelen of Azirest helpt of niet. Als dit niet helpt, zijn er andere behandelingen die op een iets andere manier werken, zoals levodopa.
Mijn advies zou zijn dat als de behandeling na enkele maanden geen voordeel laat zien, dat voor uw dochter het moment zou kunnen zijn om doorverwijzing voor een second opinion aan te vragen.
Maar uit de informatie die u hebt gegeven, zie ik tot nu toe geen fout in de diagnose.
IN MIJN MENING…DEzelfde huisarts ZIEN SLAAT LEVENS!
Onderzoek heeft nu aangetoond wat de meesten van ons al die tijd al wisten – dat continuïteit van zorg, of het zien van dezelfde huisarts in de tijd, niet alleen de arts / patiënt ontmoeting gemakkelijker maakt, het kan potentieel levens redden.
Het bewijs hiervoor komt nu van onderzoekers van de Universiteit van Exeter, die 22 studies uit negen landen hebben geanalyseerd en hebben vastgesteld dat continuïteit van zorg betekende dat patiënten meer geneigd waren om medische adviezen op te volgen, minder gebruik maakten van ziekenhuisdiensten – en aanzienlijk minder kans hadden om voortijdig te sterven.
Persoonlijk heb ik altijd gedacht dat continuïteit van zorg een van de belangrijkste diensten is die een huisarts kan leveren – daarbovenop klinische expertise en opleiding.
Het hebben van een relatie met je patiënt betekent dat je elke subtiele verslechtering kunt opmerken, je weet hoe stoïcijns of anderszins de patiënt waarschijnlijk zal zijn en je kunt oordelen over de zorg met enige kennis van het niveau van de beschikbare hulp thuis.
Als een patiënt een lopende band van verschillende huisartsen ziet in vergaderingen die minder dan tien minuten duren, gaan dat soort cruciale details verloren.
Alle bekwame en ervaren huisartsen hopen op een waardering van dit nieuwe onderzoek door de politici die de leiding hebben over onze gezondheidszorg. Het grote probleem is het tekort aan huisartsen, een probleem dat niet van de ene op de andere dag kan worden opgelost.
De oplossing zal niet alleen komen van het creëren van meer medische schoolplaatsen, maar van het aantrekkelijker maken van de ervaring van de huisartsenpraktijk – te onderscheiden van ziekenhuis-gebaseerde geneeskunde – voor afgestudeerden.
En, niet verrassend, wat de huisartsgeneeskunde tot een meer lonend en aantrekkelijk specialisme zou maken, zou zijn dat artsen meer tijd aan patiënten kunnen besteden, met gegarandeerde continuïteit van zorg.
Dit zou een win-win vooruitzicht zijn voor zowel artsen als patiënten.