In een van de meest ongebruikelijke kruisingen van paden in de rockmuziek en waarschijnlijk in de geschiedenis van de populaire cultuur, ontmoette Neil Young semi-regelmatig de beruchte crimineel en gestoorde sekteleider Charles Manson.
De singer-songwriter ontmoette de beruchte figuur toen de binnenkort in de gevangenis belandde Manson probeerde zelf zanger te worden. Geïnspireerd door de bloei van de tegencultuur, was Manson geobsedeerd om een popster te worden en, volgens Neil Young, had hij daar misschien wel een kans op.
Manson, die wat bekend werd als de ‘Manson Family’ vormde, werd veroordeeld voor moord met voorbedachten rade en samenzwering om moord te plegen toen zijn volgelingen een reeks van negen moorden pleegden op vier locaties in juli en augustus 1969. De meest gedocumenteerde is natuurlijk de Tate-LaBianca moord, die resulteerde in de tragische dood van zes mensen.
De Tate-LaBianca moord waarvan Quentin Tarantino zijn zeer succesvolle film Once Upon a Time in Hollywood baseerde- was een massamoord uitgevoerd door leden van de Manson Familie in 1969. Vier leden van de ‘familie’ braken in bij actrice Sharon Tate en echtgenoot Roman Polanski en vermoordden Tate en haar drie vrienden, die op dat moment op bezoek waren, op brute wijze. Tate was ook acht en een halve maand zwanger toen ze werd gedood.
Polanski, ten tijde van de moorden, was niet in het huis en was in plaats daarvan weg om te werken aan een film in Europa, waardoor het bloedbad werd vermeden.
Terwijl Manson’s naam internationaal bekend werd na de Tate-LaBianca moorden, was hij bekend op de rand van muziek beroemdheid als een onderscheidende liedjesschrijver, zelfs slechts enkele weken voordat de misdaden werden gepleegd, was hij schijnbaar een eenvoudige zanger genaamd Charlie.
Een zelfverklaarde super fan van The Beatles, Manson zou geobsedeerd zijn geraakt door de plaat van de band uit 1968, bekend als het White Album – een factor die later in de moordzaak werd aangehaald als een trigger voor de moorden. Manson zou zelfs verwijzen naar zijn theorie over hoe een rassenoorlog uit te lokken als het ‘Helter Skelter’ scenario.
Gezien zijn fandom van populaire muziek, die net zo intens was als de meeste dingen in zijn leven, raakte Manson verslaafd aan het idee om een geliefd professioneel muzikant te worden. Terwijl zijn talent ertoe had geleid dat hij in sommige kringen rond Los Angeles en de krachtige muziekscene die er borrelde werd erkend, was het Manson’s naaste verwantschap met bepaalde sterren die hem de aandacht had bezorgd.
In het bijzonder, Manson’s connectie met de muziekindustrie kwam via het Beach Boys lid en mede-oprichter Dennis Wilson die Manson regelmatig uitnodigde in zijn huis-een hangplek waar Neil Young zich ook vaak bevond.
Het resultaat, enigszins bizar, betekende dat Young niet alleen in dezelfde kamer was geweest als Manson, maar ook had gejamd met de moordenaar, geholpen bij het schrijven van nieuwe muziek, hem een motor cadeau had gedaan en zelfs had geprobeerd om de toekomstige moordenaar aan een professioneel platencontract te helpen. Het is een onthullende openbaring.
In Shakey: Neil Young’s Biography, worden de ontmoetingen van de muzikant met Manson vermeld: “Op een bepaald moment in 1968 ontmoette hij Charles Manson een paar keer (vreemd genoeg delen Young en Manson een geboortedatum van 12 november). De twee werden aan elkaar voorgesteld door Dennis Wilson, een vriend van Young sinds de tournees van de Beach Boyos. Manson verlangde naar een opnamecarrière. ‘Helter Skelter’ was nog maanden weg.”
“Deze ontmoeting van de geesten leverde veel stof op voor interviews, waarbij Young aan journalist Nick Kent vertelde dat Manson ‘geweldig was, hij was onwerkelijk… Ik bedoel, als hij een band had zoals Dylan had op Subterranean Homesick Blues…'””
Young herinnerde zich de tijd die hij doorbracht met Charles Manson: “We hingen gewoon wat rond. Hij speelde wat liedjes voor me, in Will Rogers’ oude huis, op Sunset Boulevard. Dennis had het huis daar, en ik bezocht Dennis een paar keer… Charlie was daar altijd. Ik denk dat ik hem misschien twee, drie keer heb ontmoet. Spendeerde de middag met hem, Dennis en al die meisjes-Linda Kasabian, Squeaky Fromme.
“De meisjes. Ze hadden alleen aandacht voor Charlie. Dennis en ik hadden het gevoel dat ze er niet waren, oké? Nu lijkt dat misschien niet zo ongewoon, maar dat is het wel. Omdat Dennis en ik allebei bekend waren. Deze meisjes konden ons niet zien.”
Young voegde een extra uitroepteken toe aan zijn gevoelens over Manson: “Hij was een boze man. Maar briljant. Verkeerd, maar steen-briljant. Hij klinkt als Dylan als hij praat.”
In misschien wel het grootste understatement over Manson dat je ooit zult horen, voegde Young er later aan toe: “Hij leek een beetje gespannen, een beetje te intens. Gefrustreerd artiest. Heeft veel tijd in de gevangenis doorgebracht. Gefrustreerd liedjesschrijver, zanger. Verzon liedjes terwijl hij ging, steeds nieuwe dingen, geen twee liedjes waren hetzelfde. Ik herinner me dat ik een beetje gitaar speelde terwijl hij liedjes verzon. Sterke wil, die kerel.”
“Hij is als een van de belangrijkste bewegers en shakers van de tijd – als je terugkijkt op Jezus en al die mensen, Charlie was als dat. Maar hij was een beetje… scheef. Je kan het zien door zijn woorden te lezen. Hij is heel slim. Maar hij is wel erg misleidend. Listig. Verwart je.”
Young, zo bleek, was voldoende onder de indruk van Manson’s creatieve songwriting vermogen en zag het succes dat een innemende persoonlijkheid zou kunnen hebben. Zozeer zelfs, dat Young zelfs extra moeite deed om hem aan een platencontract te helpen. “Ik vertelde Mo Ostin over hem, Warner Brothers – ‘Deze kerel is ongelooflijk’ – hij verzint de liedjes terwijl hij bezig is, en ze zijn allemaal goed.”
Young voegde eraan toe: “Nooit verder gekomen dan dat. Never got a demo.”
Manson, in 1995 sprekend vanuit zijn gevangeniscel in Californië, vertelde een interviewer dat op het moment dat hij doorbrak in de muziekindustrie de mensen om hem heen “didn’t give me shit” afgezien van Neil Young, dat wil zeggen, die vreemd genoeg en misschien een beetje willekeurig Manson een motor cadeau gaf.
Nadat hij op de hoogte was van Manson’s interview, antwoordde Young: “Charlie herinnert zich mij ook, huh? Alle anderen hebben hem afgezet, ik gaf hem een motorfiets. Ik blijk een goede vent te zijn.”
Young zou later het nummer ‘Revolution Blues’ schrijven, geïnspireerd door Manson. Stream dat nummer, en meer materiaal van Manson, hieronder.
