I hate my C section plank. Vreemd genoeg is het tegenwoordig niet gemakkelijk om dat toe te geven, met al die geweldige vrouwen die hun littekens van een keizersnede delen en vertellen hoe trots ze zijn dat ze die hebben, voel ik me heel schuldig dat ik de mijne haat.
Die plek die ik verberg, waar ik me voor schaam, waar ik me voor schaam, alsof ik er iets over te zeggen had, alsof het aan mij lag hoe het eruit zou zien na twee keizersnedes in twee jaar tijd.
Ter verduidelijking, ik bedoel niet het litteken zelf.
De waarheid is dat ik het litteken niet eens kan zien door de plank die er recht boven hangt. En als we helemaal eerlijk zijn, dan is de waarheid dat ik mijn vagina ook al een paar jaar niet heb gezien (tenzij ik rechtstreeks naar mezelf in de spiegel kijk en de plank een beetje optil, wat ik eerlijk gezegd nooit doe).
En als je geen idee hebt waar ik het over heb, zal ik het uitleggen: de “plank” is in feite een heleboel vlees, huid en vet dat als een klein (of in mijn geval, groot) hangend dekentje boven het litteken naar beneden hangt. Omdat de keizersnede vaak de zenuwen en spieren in het gebied beschadigt, is het niet ongewoon om een soort dood stuk huid te hebben dat gewoon gevoelloos aanvoelt, en in mijn geval is de ene kant wonderbaarlijk groter dan de andere.
In het kort, het is een puinhoop.
De enige manier om het te repareren is met plastische chirurgie (ik weet dit omdat ik me erin verdiept heb). Natuurlijk, afvallen en regelmatig sporten kan helpen, maar de enige manier om er echt vanaf te komen is door een enorme ingreep als een buikwandcorrectie te ondergaan.
Voor mij is dit geen optie.
In mijn dagelijks leven heb ik geleerd om me zo te kleden dat de bult die ik in mijn oma-broek heb weggestopt, verborgen blijft. Ik trek een goede Spanx aan als ik iets straks draag en ik heb zelfs een goed bikinibroekje met hoge taille gevonden dat me door de zomer heen hielp.
Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het mijn leven niet beïnvloedt, want dat doet het wel.
Een van de grootste uitdagingen is intimiteit geweest. Geen grote fan van “lichten aan” is de beste manier om het te zeggen en hoewel ik weet dat het belachelijk is (hij vertelt me dat de hele tijd), ik kan het gewoon niet uitstaan dat hij zelfs maar kijkt naar dat deel van mijn lichaam.
Op vele dagen heb ik het gevoel dat dit een van mijn grootste geheimen is. En het is raar hoe, hoewel ik weet dat miljoenen vrouwen over de hele wereld hetzelfde probleem hebben, ik me nog steeds alleen voel en alsof ik de enige ben die zich zo voelt omdat niemand erover praat.
En hoewel ik trots ben op waarom ik het litteken zelf heb, omdat het deel uitmaakt van de geboorteverhalen van mijn kinderen (die btw in beide gevallen crap geboorteverhalen waren, afgezien van de baby’s aan het eind), kan ik het niet helpen maar haat alles eromheen en voel me schuldig over het haten ervan (wat eerlijk gezegd het nog grotere geheim is).
Ik denk dat de reden waarom ik dit met jullie wilde delen en wat ik probeer te zeggen, is dat ik klaar ben met me schuldig voelen over hoe ik me voel. Ik wou echt dat ik me anders voelde, ik wou dat ik wild kon rondrennen in een string en mijn plank bungelend in de wind en er geen f*ck om geven.
Maar zover ben ik nog niet (plus ik haat strings) en voordat ik zelfs maar kan beginnen een manier te bedenken om dat gebied misschien weer leuk te vinden (want ik wil het echt weer leuk vinden), moet het oké zijn om het niet leuk te vinden en dat te zeggen, en dan misschien, heel misschien, kan het op een dag veranderen.