Abstract
Conservatisme is een term waarvan het nut alleen wordt geëvenaard door zijn vermogen om te verwarren, te verdraaien en te irriteren.2 Hij wordt gebruikt als term om een geheel van politieke ideeën te beschrijven, een bepaalde traditie in de geschiedenis van het politieke denken die voortkomt uit de reactie op de ideeën van de Verlichting en de gebeurtenissen van de Franse Revolutie en die vooral in verband wordt gebracht met de geschriften van Edmund Burke. De term wordt ook gebruikt om de politieke activiteiten en ideeën te beschrijven van diegenen die geassocieerd zijn met groepen of partijen die verklaren conservatief te zijn, ook al staan hun ideeën en acties soms ver af van de ideeën en principes die in de hierboven genoemde traditie worden aangehangen. Conservatisme wordt ook gebruikt om clusters van houdingen of ideeën te beschrijven, zoals liefde en respect voor autoriteit, traditie, godsdienst en nationalisme. Vaak wordt geen poging ondernomen om conservatieve houdingen en daden van elkaar te scheiden, zodat “temperamentvol” conservatisme kan worden gebruikt om de opvattingen, daden en zelfs de levensstijl van individuen en groepen te beschrijven.3 Deze verschillende manieren om de term te gebruiken worden allemaal op grote schaal gebruikt en aanvaard, zowel door mensen in de straat als door conservatieven en geleerden. Allen zijn bezorgd over het behoud van bestaande instellingen en tradities, maar dit heeft de veelvuldige ambiguïteit en verwarring in het gebruik van de term niet verminderd.4