Ja, het is waar: je kunt een kasteel in middeleeuwse stijl bezoeken in Centraal-Texas, compleet met slotgracht, ophaalbrug en hoektorentjes.
Er is iets verbazingwekkends, en in feite iets koninklijks, verborgen in Bellville, een klein stadje dat ongeveer halverwege Austin en Houston ligt. Hoewel in de eerste plaats bekend als de zetel van Austin County, heeft dit niet zo slaperige stadje (4.000 inwoners) zich onlangs onderscheiden voor meer dan zijn gouvernementele functie.
Newman’s Bakery is te vinden op 504 E. Main St. in Bellville.
Hours: ma-vr 4.00-15.30 uur, za/zo 4.00-15.00 uur. p.m.
Om een rondleiding in Newman’s Castle te reserveren, bel 979-865-9804.
Op de dag van de rondleiding verzamelen de gasten zich om 10:30 uur bij de bakkerij om kaartjes te kopen en een routebeschrijving te ontvangen.
Lange inwoner Michael Newman had de geschiedenis in kunnen gaan als de eigenaar van Bellville’s geliefde Newman’s Bakery, die al 34 jaar een trouwe klantenkring trekt voor ontbijtspecials zoals kant-en-klare donuts, met suiker bedekte wentelteefjes, en over-easy eieren gecombineerd met boterachtige huisgemaakte croissants. Maar tegenwoordig stoppen bezoekers bij de bakkerij voor meer dan gebak en ontbijt; het is de eerste stop op een tour van een grillig bouwwerk buiten de stad bekend als Newman’s Castle, een full-scale replica van een middeleeuws kasteel vol met vijf hoektorentjes, een 3.000-pond ophaalbrug, gracht, en trebuchet.
Michael Newman bouwde zijn Texaanse kasteel nadat hij in de regio succes had geboekt met Newman’s Bakery, waarvan het gebak koninklijk toegewijde fans heeft.
Een Texaan van de vijfde generatie had een tijd in het buitenland doorgebracht, waar hij de paleisachtige residenties bewonderde die door de Europese elite werden bewoond. In 1997, met een bloeiende bakkerij, bekeek hij het land dat hij net buiten Bellville bezat en besloot hij zijn droom om in koninklijke stijl te leven te verwezenlijken. In de loop van het volgende decennium bouwde Newman steen voor steen zijn eigen persoonlijke feodale vesting, waarbij hij de basisstructuur geleidelijk uitbreidde met een banketzaal, kapel, kerker en gastenverblijven, naast zijn eigen persoonlijke woonruimtes.
Bezoekers maken vaak opmerkingen over de aandacht voor historische details. De gemeenschappelijke eettafel en de stoelen met hoge rugleuning in de Grote Zaal zijn gemaakt van grenenhout uit Oost-Texas volgens de specificaties uit die tijd. Newman vervaardigde lantaarns en metalen kroonluchters om alle binnenruimtes te verlichten met een zachte, gele gloed die doet denken aan het licht van vetkaarsen die in de Middeleeuwen in Europa werden gebruikt. En terwijl de volumineuze keuken voor fijnproevers van moderne gemakken is voorzien, zoals een industriële koelkast en een commercieel fornuis, zie je ook historisch nauwkeurige accenten, zoals een houtgestookte broodoven die in de kasteelmuur is ingebouwd.
Newman geeft schaapachtig toe: “Ik heb het kasteel in eerste instantie gebouwd om weg te komen van de mensen.” De ironie is niet verloren voor Newman, die tegenwoordig erg trots is op het delen van zijn meesterwerk met zijn vele nieuwsgierige bezoekers. Hij is niet alleen persoonlijk gastheer bij elke rondleiding, maar zorgt ook voor wat vertoon met een verhaal dat een ridderceremonie omvat, waarbij hij vrijwilligers (meestal kinderen) vraagt om het kasteel te helpen verdedigen tegen een mogelijke invasie. Newmans “ridders” wordt gevraagd een eed van trouw af te leggen, waarna ze worden uitgerust met houten zwaarden voor vlagen van schijnsteekspelen.
Op de ochtend van mijn rondleiding meldden we ons zoals gevraagd om 10.30 uur bij Newman’s Bakery, waar we onze kaartjes betaalden en een routebeschrijving kregen naar het kasteel, nauwelijks 5 mijl buiten de stad op een rustige landweg. Tegen 10:50 uur liep er een menigte, waaronder een jonge vrouw in Sneeuwwitje-kostuum, rond de omtrek van de slotgracht, foto’s makend en genietend van de capriolen van Mike’s beminnelijke “waakhond”, een ruige Ierse wolfshond genaamd Avalon.
Na een korte inleiding leidde Newman ons naar de trebuchet, waar hij een vrijwilliger vroeg hem te helpen de katapult te bedienen om met een indrukwekkende plons een steen in de slotgracht te lanceren. Daarna gingen we naar binnen via de ophaalbrug, die omhoog en omlaag kan worden gebracht door vrijwilligers die in een hamsterwiel op menselijke schaal lopen. Op dit punt waren we vrij om rond te dwalen zoals we wilden, en sommige van de meer uitbundige bezoekers maakten een uitzinnige sprint naar de top van de 62-voet klokkentoren via een wenteltrap.
Anderen dwaalden door de gebogen gang naar de banketzaal en vervolgens naar de schilderachtige kapel, een populaire plek voor contemplatie. Na ongeveer een uur de hoeken en gaten van het kasteel te hebben verkend, kwamen we samen in de keuken op de begane grond om ervaringen uit te wisselen.
Onze rondleiding werd afgesloten met een eenvoudige lunch uit de bakkerij: sandwiches, donuts, cake en koekjes, geserveerd in buffetvorm. Een vrouw vertelde: “Mijn vriendin zat er al een tijdje op te wachten dat ik deze plek zou bezoeken, dus ik ging alleen maar om haar van me af te houden. Maar nu ik hier ben, vind ik het geweldig! Ik kan niet wachten om terug te komen met mijn man.” En zeker meer dan eens hoorde ik de zin: “Deze plek is geweldig!”
Newman zelf bleef onmetelijk bescheiden. Op de veelgestelde vraag: “Hoe heb je dit gedaan?” was zijn antwoord een verlegen glimlach, en: “Nou, ik heb het gewoon gedaan.”