Een YMCA zomerkamp is een vreemde plaats om 8:30 op een koude herfstochtend te zijn.
De blauw geschilderde gebouwen staan er verlaten bij nu de zomer voorbij is; de meeste gebouwen zijn stevig afgesloten met enorme metalen hangsloten. Oude scharnieren krijsen bij elke windvlaag die ze opvangt.
Als de eerste SUV over het terrein rijdt, verschuift en kraakt het grind. Zeven andere auto’s volgen en parkeren bij een verlaten sporthal. Als de autodeuren opengaan, springt de ene Duitse herder na de andere op de grond en begint het lawaai. Diepe blaffen vullen de lucht.
Dit zijn de honden van de New Jersey Rescue and Recovery K-9 Unit.
Twee van de 11 canines zijn kadaverhonden. Ook bekend als menselijke resten speurhonden, zijn ze getraind om de dood te ruiken.
Specifiek zijn de honden getraind om ontbinding te ruiken, wat betekent dat ze lichaamsdelen, weefsel, bloed en botten kunnen lokaliseren. Ze kunnen ook residugeuren detecteren, wat betekent dat ze kunnen vertellen of een lichaam op een plaats is geweest, zelfs als het er niet meer is.
In oktober 2013 veroordeelde een jury in Illinois Aurelio Montano, 58, voor moord met voorbedachten rade op zijn vrouw, ondanks het ontbreken van een lichaam, mede dankzij bewijsmateriaal dat werd geleverd door kadaverhonden die de geur van menselijke resten op een tapijt detecteerden.
Het exacte aantal kadaverhonden is moeilijk te achterhalen, maar Marcia Koenig, een van de oprichters van de American Rescue Dog Association, schat dat er in de Verenigde Staten meer dan 500 door vrijwilligers geleide speurhondenteams zijn, hoewel er geen cijfers zijn voor kadaverhonden die eigendom zijn van wetshandhavingsinstanties.
Voor deze honden is het vinden van lichamen geen aangeboren vaardigheid, maar het resultaat van intensieve, toegewijde training in combinatie met hun natuurlijke, instinctieve vaardigheden: een groot uithoudingsvermogen, focus, gehoorzaamheid en, in het bijzonder, de bekwaamheid van hun neuzen.
De meeste hondachtigen doen er tussen 18 maanden en twee jaar over om volwaardige kadaverhonden te worden. Hoewel de meerderheid Labrador retrievers of Duitse herders zijn, is voor de meeste handlers het hondenras veel minder belangrijk dan het vinden van een hond die een goede jachtdrift, sterke zenuwen en zelfvertrouwen heeft.
Het reukvermogen van een hond wordt geschat ergens tussen 100 en 1000 keer groter te zijn dan dat van een mens, afhankelijk van het ras. Maar ondanks hun formidabele neuzen, hebben deze honden nog steeds hulp, leiding en training nodig om hun volledige potentieel te bereiken.
Het Penn Vet Working Dog Center doet precies dat. Opgericht in 2007 en onderdeel van de Universiteit van Pennsylvania, is het trainingscentrum en onderzoeksprogramma gewijd aan het helpen bevorderen van het succes van werkhonden.
Honden werken acht uur per dag, maandag tot en met vrijdag. Wanneer puppies ongeveer acht weken oud zijn, beginnen ze de brede waaier van vaardigheden te leren die nodig zijn voor een succesvolle werkhond. Het afstuderen begint als de puppies ongeveer anderhalf jaar oud zijn, op dat moment wordt er voor elke hond een hoofdvak gekozen, en worden ze verkocht voor ergens tussen de $6.000 en $10.000.
De afgestudeerden van het centrum zijn op verschillende gebieden gaan werken, waaronder het opsporen van verdovende middelen, stedelijke opsporing en redding, explosieven opsporing en diabetes opsporing.
De hoofdkamer van het centrum is deels trainingscentrum, deels kantoor. De weinige bureaus zijn in de minderheid door de hondengrote hindernisbaan. Ladders en evenwichtsbalken lopen kriskras door de ruimte, en hellingen en looppaden variëren in materiaal en textuur: metaal, hout en wat lijkt op schuurpapier. Blikjes bungelen aan touwtjes en felgele plastic tunnels, het type waar kinderen in spelen, slingeren door de ruimte.
De bedoeling van de opstelling is de puppies te laten wennen aan de verscheidenheid aan geluiden, texturen en oppervlakken waarmee ze op het werk te maken zullen krijgen.
“Deze honden redden letterlijk levens, dus het is belangrijk dat ze goed getraind worden,” legt Judi Berke uit, een van de vrijwilligerscoördinatoren van het centrum.
Notities op whiteboards aan de muren geven een lijst van de honden en hun vaardigheid in cruciale basisvaardigheden: gehoorzaamheid, behendigheid, zoeken, richting en controle.
Om de paar minuten overstemt het geluid van loeiende sirenes het blaffen. “Er gebeurt niets ergs,” belooft Patrica Kaynaroglu, een van de trainingsmanagers van het centrum. Het doel is om de honden vertrouwd te maken met de geluiden die ze tijdens hun werk zullen tegenkomen.
Buiten, aan de overkant van de parkeerplaats, staat een verlaten DuPont-laboratorium van 240.000 m² dat uitsluitend wordt gebruikt als oefenterrein voor de studenten hondachtigen van de Penn Vet.
Daarbinnen vindt een morbide oefening plaats: geurtraining met kadavers.
Wandelend door de zware dubbele deuren, is de geur overweldigend.
Op de bovenverdieping traint de 15 maanden oude Don met zijn nieuwe partner, agent Paul Bryant van de politie van Philadelphia. Don, een energieke Duitse herder, en Bryant zijn nu zes weken een team, en ze moeten elkaar nog leren kennen.
Op het commando “Zoek Fred” gaat Don er vandoor.
“Zoek Fred” is een uitdrukking bedacht door Bryant. “Met een kadaver is de familie of het publiek altijd in de buurt,” zei Bryant. “Dus om gevoeliger te zijn kwam ik met ‘Vind Fred’. Ik dacht dat dit een beetje gevoeliger was dan ‘Vind de dode man.'”
Voor een nieuweling, is Don behoorlijk goed in het vinden van Fred. Hij rent rond, glibbert en glijdt over de laminaatvloeren en duikt een van de lege kamers in waar het trainingsmateriaal is verstopt.
In een andere kamer is de geur zo overweldigend dat Don niet weet waar hij moet beginnen. Hij staat in het midden van de kamer en kijkt naar Bryant voor begeleiding, maar die kan geen hints geven. In plaats daarvan leidt hij Don stap voor stap door de kamer; ze controleren de kapotte waterfontein en langs de muren. Na een paar minuten de kamer te hebben doorzocht, zit Don onder een bureau en blaft tegen een wandpaneel. Er zit een placenta achter verborgen.
Volgens Bryant gebruikt de politie van Philadelphia hun kadaverhonden op een basis van behoefte. Hoewel de hoeveelheid werk voor hen varieert, sommige jaren hebben maar liefst 20 oproepen voor de kadaver hondenteams. Bryant legde uit dat zoekopdrachten veel efficiënter zijn bij het gebruik van een kadaverhond; ze stellen de politie in staat om een groter gebied te bestrijken in een sneller tempo dan zoekopdrachten met behulp van politieagenten alleen, terwijl ze ook mankracht vrijmaken.
“De reden dat ik voor kadaver koos, was voor afsluiting voor de families,” zei Bryant. “Voor mij en mijn partners gaat het allemaal om afsluiting.”
Terug in New Jersey is het team een door burgers geleide groep onder leiding van Donna Hreniuk, die meer dan 25 jaar ervaring heeft als hondenbegeleidster. Haar hond is Sabre, een negen jaar oude zwartbruine Duitse herder, en hij is erg goed in zijn werk.
“Ik werk graag met honden, vooral in het opsporingswerk,” zei Hreniuk. “Een van mijn eerste zoekacties betrof de verdrinking van een jonge man. Zijn moeder en zus waren aan de rand van het meer wanhopig kijken naar ons werk met de honden en ik kon horen zeggen: ‘Ik wil gewoon een lichaam te begraven.'”
Het moment was een bepalende een voor Hreniuk die, echoën Bryant’s gevoelens, besefte dat het beste wat ze kon doen voor de familie van een slachtoffer was om dat soort sluiting te bieden.
Een andere zoektocht die blijft hangen in het geheugen van Hreniuk was in Slate Hill, New York. De hond van een boer bracht het lichaam van een baby naar zijn achtertuin. De boer meldde het bij de staatspolitie en Hreniuk en haar hond werden gevraagd om naar meer bewijs te zoeken. “Er werd ons verteld dat het lichaam een voet miste, dus ik stelde me voor dat we daarnaar zochten.
“Het was een koude dag in februari, en het sneeuwde behoorlijk hard. Ik was mijn zoekgebied aan het afmaken in de buurt van een stortplaats die op het erf van de boerderij lag. Mijn hond, Remy, toonde belangstelling voor een gebied en wees uiteindelijk de bron aan en haalde uit de sneeuw een doorzichtige plastic zak met bloed erin omhoog,” zei Hreniuk. Ze riep de politie via de radio op, die in de boerderij zat te wachten. In de tussentijd bleef Remy door de sneeuw werken en vond een soort materiaal met een patroon en bloed erop. “Omdat het bewijsmateriaal was, heb ik het niet aangeraakt. Ter plaatse werd bevestigd dat het bloed van een mens was.”
Nu, op deze kille zaterdagochtend, is het verlaten zomerkamp het oefenterrein voor Sabre en de rest van het team. Om deze honden in staat te stellen alle soorten en leeftijden van menselijke resten te lokaliseren, is het noodzakelijk dat handlers een assortiment van trainingshulpmiddelen gebruiken om de honden bloot te stellen aan zoveel mogelijk soorten en stadia van ontbinding. Deze hulpmiddelen bestaan vaak uit menselijk bot, bloed, weefsel, gebruikte gaasjes, liposuctie-materiaal en zelfs tanden.
De deur naar de eetzaal mist zijn hangslot en dient als de perfecte verstopplaats voor een onschuldige Tupperware-container. Daarin zit een dijbeen. Zodra het bot in een hoekkast is opgeborgen, wordt de deur gesloten, het gebouw ontruimd en Sabre uit zijn kist gelaten om zijn zoektocht te beginnen.
Sabre beweegt zich vrijwel onmiddellijk doelgericht in de juiste richting en snelt dan heen en weer tussen de hutten van het kamp om te proberen de sterkste geur van de verborgen Tupperware-container op te vangen. Als Sabre het eetgebouw bereikt, slingert hij met zijn neus op de grond en gespitste oren het pad op en krabt aan de deur. Hreniuk komt alleen tussen om de deur te openen en hij zet zijn zoektocht voort.
Hij controleert de kast een keer en gaat dan terug voor een tweede snuffel; hij pauzeert en kijkt naar Hreniuk die niets verraadt. De menselijke toeschouwers blijven plichtsgetrouw stil om geen onbedoelde aanwijzingen te geven.
Hij krabt aan de kastdeur en blaft een keer, twee keer, drie keer naar Hreniuk. Zijn blaffen is zijn getrainde aanwijzing, Hreniuk te laten weten dat hij gevonden heeft wat hij zoekt.
Sabre is een oude pro. Zijn beloning? Een tennisbal.