18.12.2019
Milieuactivisten zeggen dat de Australische regering de brute slachting van kangoeroes – voornamelijk voor hondenvoer – goedkeurt, waardoor de iconische soort in sommige staten met uitsterven wordt bedreigd.
Op een nacht in november legde dierenverzorger Greg Keightley een gruwelijk schouwspel vast op camera. Een groep mannen slachtte kangoeroes aan de rand van zijn 200 hectare grote landgoed in het Blue Mountains National Park, drie uur ten noordwesten van Sydney.
Toen Keightley twee jaar geleden voor het eerst in het gebied aankwam, begon hij als vrijwilliger voor een lokale NGO voor dieren in het wild te werken en hielp hij bij de verzorging van dieren – voornamelijk kangoeroes – die gewond waren geraakt in de bush. Aanvankelijk vond hij het een vredige plek om zijn tijd door te brengen. Tot hij op een nacht het geluid van geweerschoten hoorde die de rust doorbraken.
Toen hij zich realiseerde dat de commotie schutters waren die op kangoeroes schoten, belde zijn partner de politie. Toen die niet naar buiten kwamen, besloot Keightley het heft in eigen handen te nemen en te filmen wat er om hem heen gebeurde. Hij wilde bewijs hebben van de afslachting van de dieren die hij in zijn vrije tijd beschermt.
Het schieten ging door tot in de vroege ochtend en Keightley realiseerde zich al snel dat het verre van een geïsoleerd incident was. “Vaak komen de schutters hier high van de drugs en schieten lukraak op alle wilde dieren,” vertelde hij DW.
Werkelijkheid van het afmaken
Het doden van kangoeroes wordt gesanctioneerd door de Australische autoriteiten, waarvan de National Park and Wildlife Service vergunningen afgeeft aan particuliere afschotbedrijven. De regering heeft een nationale gedragscode, waarin staat hoe je een kogel door de kop van een dier schiet.
“De regering wil dat het publiek denkt dat het een snelle en schone doding is,” zei Keightley. “Het is allesbehalve zo.”
De nacht dat hij zijn camera op de gebeurtenissen richtte, vond hij een baby kangoeroe – bekend als een joey – liggend op het gras, nadat hij was losgescheurd uit de buidel van zijn moeder terwijl hij aan het zogen was. De helft van de speen zat nog in zijn bek.
Keightley filmde ook een kleine groep mannen die de moeder van de joey vastbonden aan het busje, dat al tientallen andere kangoeroes vervoerde waarvan de poten waren afgesneden. Zelfs zonder ledematen, zei hij, waren ze nog in leven.
“Op die manier hoeven ze niet te betalen voor een koelwagen, want een dier is langer houdbaar als het nog ademt,” zei Keightley.
Hij zegt dat dit is zodat de dieren als vers vlees op hun bestemming aankomen. Letterlijk. Want ze worden naar fabrieken gebracht waar ze worden verwerkt voor hun leer en vlees – soms voor menselijke consumptie, maar grotendeels voor de export van dierenvoer.
Lees meer: Wilde dieren weer leren respecteren
Plaagproporties?
Laatst jaar vertelde Niall Blair, minister voor Primaire Industrieën in de oostelijke Australische staat New South Wales (NSW) de media dat de kangoeroepopulaties “pestproporties” hadden bereikt.
Omdat sommige boeren hadden geklaagd over het feit dat de buideldieren gras opaten dat nodig is voor schapen en vee in een klimaat van aanhoudende droogte, zei Blair dat de NSW-regering “het aantal kangoeroes dat boeren mogen afschieten” had “opgeheven” en dat karkassen niet langer zouden hoeven te worden gemerkt.
Dientengevolge wordt de hoeveelheid afgeschoten dieren niet langer geregistreerd.
David Croft, honorary fellow aan de School of Biological, Earth and Environmental Sciences van de University of New South Wales in Sydney, zegt dat kangoeroes tot zondebok worden gemaakt voor een probleem dat door de mens is veroorzaakt.
“Wat betekent plaag proporties? In verhouding tot wat?” zei hij.
Hij vindt dat Australië de oorzaken van de klimaatcrisis moet aanpakken die de droogte verergert.
“Biologische onmogelijkheid”
Ecoloog Ray Mjadwesch, die een natuurbehoudsprijs ontvangt van de Australian Wildlife Society, zegt dat kangoeroe populaties niet op natuurlijke wijze kunnen toenemen tot plaag proporties. “Dit is een biologische onmogelijkheid vanwege hun langzame voortplantingscyclus,” vertelde hij DW. “Maar ze kunnen wel crashen.”
Volgens overheidsgegevens is het aantal rode kangoeroes in centraal NSW het afgelopen jaar gedaald van 5,1 miljoen naar 2,9 miljoen, terwijl het aantal grijze kangoeroes steeg van 3,9 miljoen naar 4 miljoen.
Maar Mjadwesch is kritisch over de cijfers.
“De afschotpercentages overtreffen de populatiegroei, vooral tijdens droogte. Toename van populaties tijdens droogte is niet mogelijk.”
Hij gelooft dat er meer aan de hand is, en dat de regering probeert punten te scoren bij boeren en tegelijkertijd de kangoeroevleesindustrie steunt.
“Dit is politiek, het gaat over deals en miljoenen en miljoenen dollars, en het gaat over het uitroeien van de kangoeroes van Australië.”
Kracht van de industrie
Australië’s ministerie van Landbouw zegt dat jaarlijks zo’n 3000 ton kangoeroevlees wordt geëxporteerd naar 60 landen. Volgens de meest recente overheidsstatistieken – die dateren van 2003 – werd 75% hiervan gebruikt als voer voor huisdieren. Sommige milieuactivisten zeggen dat het cijfer nu hoger ligt.
Macro Meats, de grootste Australische detailhandelaar in kangoeroevlees en vlees van vrij wild, zegt dat het de dieren op een “verantwoorde” manier oogst.
Op het moment van publicatie had Macro Meats niet gereageerd op een DW-verzoek om commentaar, maar de website van het bedrijf beweert dat de organisatie vlees koopt van gelicentieerde schieters die kangoeroes doden volgens de gedragscode van de overheid.
“Wat is het doel van een gedragscode als deze niet wordt gehandhaafd of gepolst?” zei Keightely. “Is de dierenvoedingsindustrie echt zo machtig dat onze wilde dieren moeten worden afgeslacht en schutters straffeloos kunnen handelen?”
Hij zou graag zien dat wreedheid tegen wilde dieren een strafbaar feit wordt dat serieus wordt genomen door de politie en rechtbanken, en hij voert campagne met de Animal Justice Party – een Australische politieke groepering die in 2009 is opgericht – om aan te dringen op nieuwe wetgeving.
Hij werkt ook samen met campagnevoerders in Europa om het publiek bewust te maken van de manier waarop kangoeroes in Australië sterven voor overzees verscheept dierenvoer.
Tijgers zijn geheimzinnige, solitaire dieren die veel bewegingsruimte nodig hebben. Van weelderige jungles in Maleisië en Indonesië tot hoge bergen in Bhutan en mangrovebossen in India, de habitats waar tijgers rondzwerven op zoek naar voedsel gaan verloren door ontbossing en ontwikkeling. Veel van wat overblijft is versnipperd in stukken geïsoleerd bos, omringd door wegen, boerderijen, steden en dorpen.
Met hun gestreepte vacht, doordringende blik en schattige welpen, zijn tijgers zeer gewild als exotische huisdieren en dierentuindieren. Dit is vooral het geval in de VS – volgens de US Fish and Wildlife Service, is het totale aantal tijgers in het land “waarschijnlijk groter dan de aantallen die in het wild gevonden worden.” Naar schatting leven er alleen al in de staat Texas 2.000 tot 5.000 tijgers.
Slechts de helft van de tijgerwelpen overleeft in het wild. Moeders kunnen weigeren hun kroost te voeden of ze om onbekende redenen achterlaten. In gevangenschap hebben dierentuinen dit ondervangen door vrouwelijke honden het voeden van tijgerwelpen te laten overnemen. De honden schijnen het verschil niet te kennen tussen hun eigen kroost en de tijgerwelpen, die er ongeveer even lang over doen om te spenen.
Er zijn negen ondersoorten tijgers, waarvan er nu nog zes overleven. De verschillen zijn meestal het gevolg van extreme klimaatsveranderingen gedurende duizenden jaren. De Siberische – of Amoer – tijger (foto), bijvoorbeeld, is groter en hariger dan andere ondersoorten. Dit betekent dat hij warmte kan vasthouden in de ijzige Siberische wildernis, omdat hij een kleiner oppervlak heeft in verhouding tot zijn totale massa.
Terwijl de zes overlevende tijger ondersoorten niet veel genetische variatie hebben, zijn ze elk uniek aangepast aan hun habitat – die in Azië ligt, niet Afrika. Sommige leven in tropische bossen, andere in droge bossen, sommige in moerassen en wetlands en sommige op hoogtes van 3.000 meter (10.000 voet). Dat maakt het moeilijker om ze naar andere delen van de wereld te verplaatsen om hun aantal te vergroten.
Hoewel lang niet het enige probleem waarmee de grote kat wordt geconfronteerd, vormt de klimaatverandering een grote bedreiging voor hun leefgebied. Een recente studie, gepubliceerd in Science of the Total Environment, voorspelde dat de stijging van de zeespiegel in de Sundarbans – een mangrovebos dat zich uitstrekt over India en Bangladesh – waarschijnlijk de lokale Bengaalse tijgerpopulatie zal decimeren, de enige ondersoort die is aangepast aan het leven in mangroves.