Koolzuurhoudende dranken zijn dranken waaraan koolzuurgas is toegevoegd. Koolzuurgas is kleur- en smaakloos.
Koolzuurhoudende dranken hebben als basis koolzuurhoudend water of sodawater – die op zichzelf als koolzuurhoudende dranken worden beschouwd. Gewoonlijk worden smaak en zoetstof toegevoegd. Dergelijke dranken bestaan voor het grootste deel uit water, 90% en meer (dieetdranken kunnen voor 99% uit water bestaan.)
Water heeft vaak toch al een spoor van kooldioxide in zich, maar koolzuurhoudend water is water dat er super-verzadigd mee is, om het aangename bubbelsensatie te creëren. Wanneer kooldioxide zich met water vermengt, vormt het koolzuur:
CO2 + H2O = H2CO3
Het is dit zuur dat de tinteling op uw tong veroorzaakt.
U kunt ook van elke drank die u wilt een bruisende drank maken, zoals sappen, thee of wijn, door er wat koolzuurhoudend water aan toe te voegen. Technisch gezien tellen een gin en tonic en zelfs bier als koolzuurhoudende drank, maar de meeste mensen zouden ze als een andere categorie beschouwen, omdat koolzuurhoudende drank over het algemeen een niet-alcoholhoudende drank aanduidt.
De maximale hoeveelheid kooldioxide die in water kan komen is 8 gram per liter. Het teveel aan kooldioxide blijft in het algemeen alleen in water wanneer het water onder druk staat. Zodra de druk wordt opgeheven (d.w.z. wanneer de normale atmosferische druk op aarde wordt hersteld), zal het kooldioxide beginnen te ontsnappen. Zodra een fles of blik koolzuurhoudende drank wordt geopend, waardoor de kooldioxide kan beginnen te ontsnappen, zal het ontsnappen, waardoor de drank plat wordt. Je hebt ook niet genoeg druk om overtollig koolzuur binnen te houden – daarom boer je.
Het is gemakkelijker om een vloeistof te carbonateren wanneer deze koud is, en onder druk staat.
Er zijn verschillende thuisapparaten die kunnen worden gebruikt om koolzuurhoudende dranken te maken. Zij gebruiken C02-patronen onder druk om het koolzuurgas in een vloeistof te persen. Sommige hebben cartridges voor herhaald gebruik, waarbij 1 cartridge het equivalent van 200 blikjes frisdrank kan maken. Een seltzerflespatroon is een patroon voor eenmalig gebruik.
Om een drank te maken met koolzuurhoudend water uit een seltzerfles, doet men wat siroop of wijn in een glas, en voegt men een scheut koolzuurhoudend water uit de seltzerfles toe.
Geschiedenis Notities
In de jaren 1840 begon men aan koolzuurhoudend water smaakstoffen toe te voegen. Rond 1900 maakten koolzuurhoudende dranken deel uit van de drankenkeuze van de gemiddelde westerse consument.
Oorspronkelijk werden koolzuurhoudende dranken gezien als gezond, of als een manier om gezonde brouwsels of distillaties te verspreiden op een manier waardoor ze aangenaam en gemakkelijk te drinken waren. Koolzuurhoudende dranken werden pas in de jaren 1950 op de markt gebracht als een hulpmiddel bij de spijsvertering. Daarna werden ze gezien als junkfood, omdat de term in wezen “frisdrank” ging betekenen.”
Nu (2007) proberen delen van de industrie van koolzuurhoudende dranken zich te herpositioneren als energiedranken, en natuurlijke dranken zoals water, sappen en diverse theesoorten zijn koolzuurhoudend gemaakt.
Mogelijk de eerste koolzuurhoudende drank die in een blikje werd verkocht was Cliquot Club ginger ale, in 1938.
Maar het probleem dat de koolzuur zich uiteindelijk door de naden van de blikjes naar buiten perste was niet helemaal opgelost, dus werden er nog steeds flessen gebruikt. In 1948 verkocht Pepsi echter al een deel van zijn pop in blikjes; Vernors Ginger Ale en Dr Pepper verschenen in blikjes in 1955. Het tempo waarin iedereen overging op blikjes werd vertraagd door de Koreaanse oorlog, omdat de regering het staal en tin wilde hebben dat in die tijd werd gebruikt. Maar in 1963 rolden de aluminium drankblikjes van de productielijnen, gemaakt door Reynolds Metals Company. Binnen 4 jaar hadden Pepsi en Coke de overstap naar aluminium gemaakt.
Pepsi was de eerste die multi-packs van blikjes introduceerde, waarbij 12 blikjes Pepsi in een verpakking werden verkocht, in 1972.
De meeste koolzuurhoudende dranken worden nu in blikjes verkocht: de andere alternatieven zijn plastic flessen, en glazen flessen.
Taalnotities
“2 cents plain” was een uitdrukking die in de omgeving van New York City en New Jersey werd gebruikt voor een glas gewoon (niet-gearomatiseerd) seltzerwater. De prijs was 2 cent. Toevoeging van siroop met smaakstoffen (chocolade, kersen, vanille, enz.) bracht de prijs op 5 cent.