Voor miljoenen asielhonden in het hele land zijn labels belangrijk. Honden krijgen een label zodra ze door de deur van het asiel komen. Voor een paar gelukkigen werken labels als Labrador Retriever en Siberian Husky in hun voordeel. Ze worden opgeschept door adoptanten op zoek naar raszuivere honden voordat de honden zelf weten wat er gebeurt. Maar voor de meerderheid van de honden in het asiel systeem, zal het idee van raslabels niet zo bevredigend zijn. Dankzij rassendiscriminatie en stereotypen, kunnen labels de kansen van een hond om geadopteerd te worden schaden.
Het woord “mormel” is bekend komen te staan als synoniem met woorden als “slecht gedragen” en “overlastgevend”. Terwijl de meeste dierenasiels gaan voor de minder opvallende “gemengd ras,” het mysterie achter deze woorden kan het moeilijker maken dan normaal voor een hond om te worden geadopteerd. Met zoveel honden die in asielen binnenkomen met het label van gediscrimineerde rassen, zoals pitbulls, Rottweilers en Dobermans, wordt het labelen meer dan een kwestie van wat je naast de naam van de hond zet. Sommige asielen in het land denken dat ze met een levensvatbare oplossing zijn gekomen. In plaats van honden per ras te labelen (wat trouwens zelden accuraat is), hebben zij ervoor gekozen zich te richten op de individuele persoonlijkheid van elke hond. Ze hebben het label “American Shelter Dog” bedacht om de aandacht af te leiden van raspercepties en te richten op wat het is dat elke hond speciaal maakt.
Wanneer het tijd is om een hond ter adoptie aan te bieden, doen de meeste asielen geen DNA-tests. Het afnemen van een uitstrijkje van de wang van elke hond, het verzenden van het monster naar een laboratorium en het wachten op de resultaten kost te veel tijd en geld om een realistische optie te zijn. In plaats daarvan vertrouwen asielmedewerkers op hun eigen kennis van hondenrassen en hun ogen. Ze doen visuele evaluaties en kijken naar de hond grootte, kleur, markeringen, en het lichaamstype om te komen met een “beste gok.” Soms is het gemakkelijk om te zeggen waar een hond mee gemengd is, maar dat is zelden het geval.
Een studie uit 2009 wees uit dat visuele identificatie van hondenrassen gedaan door dierenasielen en adoptieorganisaties 87% van de tijd verkeerd zijn. Uit een andere studie, uitgevoerd in Boston, blijkt dat zelfs mensen die worden beschouwd als “dierexperts” geen accurate conclusies kunnen trekken als het gaat om het correct labelen van honden van gemengde rassen. De studie toonde aan dat mensen die dezelfde hond probeerden te labelen het slechts 1 op de 4 keer eens waren over hun conclusies. Al deze informatie toont aan dat het bijna onmogelijk is om het ware ras (of mix van rassen) van een hond te bepalen zonder een betrouwbare DNA-test. Maar omdat DNA-testen voor elke hond niet mogelijk zijn, moeten veel honden de gevolgen van hun etiketten dragen.
Zelfs zonder een hond als pitbull- of Rottweiler mix te bestempelen, brengt het woord “mix” hen automatisch in een nadelige positie. Potentiële adoptanten lopen door het asiel en als ze dat woord zien en alle geheimzinnigheid die erbij komt kijken, gaan ze automatisch door naar de volgende kennel. Zelfs de meest hondenliefhebbende adoptanten en voorstanders van dierenwelzijn vinden het idee om een hond te adopteren zonder het ras te kennen riskant. Rassen zijn bedoeld om u te vertellen over de persoonlijkheid van de hond, en het woord “gemengd” doet niets anders dan vragen en twijfel uit te lokken.
In plaats van te vertrouwen op raslabels om deze vragen te beantwoorden, is het idee achter de Amerikaanse Shelter Dog beweging om het feit te erkennen dat honden van gemengde rassen moeten worden beoordeeld op basis van hun persoonlijkheid alleen. In plaats van raskenmerken, nemen asielen zoals Animal Allies in Minnesota en Portsmouth Humane Society in Virginia de tijd om de honden te leren kennen. Zij geven informatie zoals het energieniveau van de hond, zijn favoriete bezigheden, of hij van kinderen houdt, en of hij van andere honden houdt. Ze geloven dat deze informatie waardevoller is voor een persoon die op zoek is om hun familie aan te vullen.
Lindsay Snustad, uitvoerend directeur van Animal Allies vertelde MPR News,
“Dit is een voorbeeld van mensen die een kans zien om uit onze eigen weg te gaan. Stoppen met het gebruik van labels die niet noodzakelijkerwijs in lijn liggen met onze filosofie, en voorzichtig zijn met onze taalkeuzes, zodat we niet noodzakelijkerwijs dat dier vertragen van het vinden van een liefdevol thuis.”
Met dierenasiels die worstelen met bezuinigingen en een gebrek aan middelen, kan het probleem van hondenlabels onbelangrijk lijken. Voor de honden is het echter een situatie van leven of dood. Er zijn geen duidelijke statistieken over hoe het ras van een hond zijn kansen op adoptie beïnvloedt, maar BarkPost meldt dat van de 1,2 miljoen honden die elk jaar worden geëuthanaseerd, 40% van hen het woord, “pit” ergens in hun label hebben. Dat ene woord en alle negatieve connotaties die ermee gepaard gaan, is genoeg om een hond ter dood te veroordelen.
Het Amerikaanse Shelter Dog-label is geen nieuw idee, en het verspreidt zich naar asielen in het hele land. De traditionele manier van het labelen van honden op basis van ras is nog steeds de norm, maar mensen die geloven in het ontmantelen van stereotypen hopen dat het idee aanslaat.
Wat vindt u? Moeten asielhonden van gemengde rassen worden gelabeld als Amerikaanse asielhonden?
h/t: MPR News en PetMd