Lamartine, Alphonse de

BOREN: 1790, Mâcon, Frankrijk

DOOD: 1869, Parijs, Frankrijk

NATIONALITEIT: Frans

GENRE: Poëzie, drama

MAJOR WORKS:
“Het Meer” (1817)
Poëtische Meditaties (1820)
Jocelyn, een Episode: Journal Found in the House of a Village Curate (1836)
History of the Girondists (1847)
Graziella; or, My First Sorrow (1852)

Overview

Alphonse de Lamartine, een pionier van de Franse Romantische beweging, wordt beschouwd als een van de grootste Franse dichters van de negentiende eeuw. Hij was ook een vooraanstaand staatsman die een aantal historische werken schreef die in zijn tijd populair waren. Lamartine wordt nu herinnerd als een belangrijke figuur in de geschiedenis van de Franse literatuur, wiens poëzie de overgang markeerde van de beperkingen van het neoklassieke tijdperk naar de passie en lyriek van de Romantici.

werken in biografisch en historisch verband

van adellijke afkomst Alphonse Marie Louis de Lamartine werd op 21 oktober 1790 in de Bourgondische stad Mâcon geboren uit Pierre de Lamartine en Alix des Roys de Lamartine. Zeven jaar na Lamartines geboorte verhuisde het gezin naar het nabijgelegen dorp Milly, waar Lamartine tenger en ziekelijk opgroeide.

Toen Lamartine elf jaar oud was, stuurden zijn ouders hem naar het Institut Puppier, een kostschool in Lyon, die hij verafschuwde. Hij ontvluchtte de school in december 1802, en zijn familie stuurde hem naar het Collège des Pères de la Foi in Belley. Onder leiding van voormalige Jezuïeten was deze school veel meer naar de zin van het kind. Hij kreeg er een

liefde voor taal en literatuur, waaronder de Griekse en Latijnse klassieken.

Tijdens zijn jeugd was Frankrijk politiek instabiel, wat veel Franse burgers sterk beïnvloedde. In 1789 begon de Franse Revolutie toen het wetgevend orgaan van het land zichzelf uitriep tot de Nationale Vergadering. Nadat een Parijse menigte de Franse koning Louis XVI en zijn familie fysiek gevangen had genomen, werd de koning afgezet en later geëxecuteerd. Gedurende de jaren 1790 zagen de Fransen verschillende regeringen gevormd worden en periodes van hevig geweld waarin verschillende groepen vochten om de controle over het land.

Slechte gezondheid en wilde wegen Vanwege zijn verslechterende gezondheid verliet Lamartine in 1808 het Collège des Pères de la Foi en keerde hij terug naar Milly, waar hij richtingloos bleef. Zijn ouders weigerden hem toe te staan in het leger te dienen of een regeringspost te zoeken onder de zelfbenoemde Franse keizer Napoléon Bonaparte, die in 1799 door een militaire coupe de macht had overgenomen van het gematigde, maar zwakke, Republique (een groep van vijf mannen waarin de uitvoerende macht van Frankrijk grondwettelijk voor vier jaar was verankerd). Het duurde niet lang voordat verveling en Lamartine’s vermaarde knappe uiterlijk hem in de problemen brachten. Hij maakte gokschulden, had verschillende liefdesaffaires en verwekte mogelijk een buitenechtelijk kind.

In 1811 stuurden zijn ouders hem naar Italië als afleiding, maar ook daar vervolgde hij zijn passies voor gokken en vrouwen. Het verblijf was echter niet helemaal voor niets geweest, want later zette hij de schoonheid van het Italiaanse landschap en zijn vrouwen om in literaire werken. Hij werd verliefd op een jong Napolitaans dienstmeisje, Antoniella, dat uiteindelijk het onderwerp werd van Graziella; or, My First Sorrow (1852).

Nieuwe richting Tegen die tijd was Napoléon zijn greep op het enorme rijk dat hij begin 1800 had opgebouwd, kwijtgeraakt na een mislukte poging om Rusland te veroveren. De keizer werd begin 1812 verslagen door een alliantie van Rusland, Pruisen, Groot-Brittannië en Zweden. Lamartine werd in mei 1812 burgemeester van Milly om rekrutering te voorkomen en vervulde administratieve taken tijdens de geallieerde bezetting van Frankrijk. Na de troonsafstand van Napoléon op 6 april 1814 werd Lamartine aangesteld bij het Garde du Corps in Beauvais en de Tuilerieën. Het militaire leven beviel hem niet en hij ontsnapte tijdens de Honderd Dagen (de korte, triomfantelijke terugkeer van Napoléon uit ballingschap om de controle over Frankrijk terug te krijgen) naar Zwitserland. Na de tweede troonsafstand van Napoléon op 22 juni 1815 keerde Lamartine terug naar Frankrijk. Hij sloot zich in augustus weer aan bij zijn regiment in Parijs, maar nam spoedig daarna ontslag wegens een slechte gezondheid.

In oktober 1816 ging Lamartine naar Aix-les-Bains in Savoye om te kuren. Daar ontmoette hij Julie Charles, de vrouw van een vooraanstaand natuurkundige. Zij werden verliefd op elkaar en brachten veel tijd samen door aan het meer van Bourget. Charles keerde terug naar Parijs, en Lamartine ging terug naar Milly, maar zij beloofden elkaar weer te ontmoeten. De belofte zou niet worden nagekomen, want Charles was te ziek geworden om de reis te maken. Teleurgesteld en eenzaam componeerde Lamartine “Het meer”, een van de beroemdste romantische gedichten.

Huwelijk om de discipline Op eerste kerstdag 1817 vernam Lamartine dat Charles een week eerder was overleden. Op dat moment begon hij na te denken over een huwelijk – niet uit liefde, maar om enige orde in zijn leven te scheppen. Zijn vrienden stelden hem voor aan verschillende jonge vrouwen, en in juni 1820 trouwde hij met Marianne Eliza Birch, een jonge Engelse die uit een rijke familie stamde. Het paar vertrok onmiddellijk naar Napels, waar Lamartine als attaché op de ambassade was aangesteld.

Literair succes Enkele weken voor het huwelijk publiceerde Lamartine anoniem Poëtische meditaties (1820). Het boek had onmiddellijk succes en werd al snel erkend als een romantisch meesterwerk. Zijn verblijf in Napels bleek een periode van voortdurende creatieve activiteit te zijn, want Lamartine’s kleine diplomatieke verplichtingen boden hem ruimschoots de tijd om te schrijven. Naast een aantal minder bekende werken publiceerde Lamartine Nieuwe Poëtische Meditaties (1823), een verzameling verzen die zijn toch al aanzienlijke reputatie als dichter versterkte.

Bij zijn terugkeer in Frankrijk in 1828 (toen weer geregeerd door een koningsgezinde koning, Charles X), werd Lamartine verslagen in zijn poging om een zetel in het nationale parlement te krijgen. Daarna maakte hij een reis door het Midden-Oosten. Zijn herinneringen aan deze reis zijn bewaard gebleven in Een pelgrimstocht naar het Heilige Land (1835). Na zijn vertrek uit het Midden-Oosten in 1833 verhuisde Lamartine naar Parijs, waar hij tot 1851 lid was van de Kamer van Afgevaardigden, het nationale wetgevende orgaan van Frankrijk.

In 1836 publiceerde Lamartine zijn volgende werk, Jocelyn, an Episode. De val van een engel, het enige andere voltooide deel van het geplande epos, verscheen in 1838. Hoewel Lamartine eerder als een diep religieus dichter was beschouwd, werden zowel Jocelyn als De val van een engel verboden door de Katholieke Kerk, die de werken in strijd achtte met het traditionele geloof door hun suggesties ten gunste van rationalisme en deïsme.

Van poëzie naar proza Vanaf 1839 verruilde Lamartine de poëzie voor het schrijven van proza. In 1847 had hij zijn meerdelige interpretatie van de Franse Revolutie, Geschiedenis van de Girondisten, voltooid. Het werk was populair bij het grote publiek, hoewel critici vonden dat het leed aan een gebrek aan wetenschappelijke kennis. Lamartine’s carrière als staatsman bereikte een hoogtepunt in 1848, toen “burgerkoning” Louis-Philippe in een drie dagen durende revolutie werd verdreven, en Lamartine de president werd van de voorlopige regering van de Tweede Republiek. Lamartine werd president van de voorlopige regering van de Tweede Republiek. Hij bleek geen doeltreffend leider in deze woelige periode en zijn populariteit daalde zodanig dat hij bij de presidentsverkiezingen later dat jaar ruimschoots werd verslagen door Louis Napoléon, de neef van Napoléon Bonaparte. In 1852 had Louis Napoléon zichzelf uitgeroepen tot Napoléon III en het Tweede Keizerrijk gevestigd.

LITERAARS EN HISTORISCHE CONTEMPORARA

Lamartine’s beroemde tijdgenoten zijn:

Charles Babbage (1791-1871): Brits wiskundige, filosoof en werktuigbouwkundig ingenieur, aan wie het concept van een programmeerbare computer wordt toegeschreven.

James Buchanan (1791-1868): De vijftiende president van de Verenigde Staten van Amerika, die diende in de periode kort voor Amerika’s Burgeroorlog.

John Keats (1795-1821): Engelse dichter, die een centrale figuur was in de Romantische beweging in de literatuur.

Percy Bysshe Shelley (1792-1822): Een Engelse Romantische dichter en filosoof, wiens odes en kortere liedteksten vaak tot de grootste in de Engelse taal worden gerekend.

Napoléon Bonaparte (1769-1821): Frans militair en politiek leider die keizer van de Fransen werd.

Retirement Lamartine trok zich in 1851 terug uit de politiek en schreef productief tot zijn dood in 1869 om zichzelf en zijn gezin te onderhouden. Hij schreef een groot aantal prozageschriften, maar schulden bleven hem parten spelen. In maart 1860 moest hij veel van zijn bezittingen verkopen en verhuizen naar een bescheiden appartement in een minder modieuze wijk van Parijs. Zijn vrouw stierf op 21 mei 1863. Hoewel hij bleef schrijven, aanvaardde Lamartine uiteindelijk, zij het met tegenzin, een pensioen dat door Napoléon III werd voorgesteld en op 11 april 1867 door de Nationale Vergadering werd goedgekeurd. Lamartine was een verbitterd en ziek man toen hij op 28 februari 1869 stierf, in het gezelschap van een paar vrienden en zijn nicht, Valentine de Cessiat.

Werken in literaire context

Meervoudige invloeden Lamartine’s poëzie werd waarschijnlijk geïnspireerd door zijn leesgewoonten. Poëtische Meditaties, bijvoorbeeld, sprak niet alleen tot de gevoeligheid van zijn generatie, maar breidde de invloed van Jean-Jacques Rousseau en François-René de Chateaubriand in vers uit. Werken als Graziella (1852) met zijn krachtige beschrijvende passages waren voor een groot deel te danken aan zijn ontvankelijkheid voor het terrein van Italië. Andere werken, zoals De val van een engel (1838), weerspiegelen zijn reizen naar het Midden-Oosten en zijn fascinatie voor reïncarnatie en pantheïsme. In deze periode waren zijn religieuze opvattingen die van een orthodox katholiek. Hij bevestigde het bestaan van een leven na de dood en spoorde zijn lezers aan de goddelijke wil te aanvaarden. Lamartine baseerde ook veel poëzie op de vrouwen in zijn leven. Zijn Graziella is gebaseerd op Antoniella, met wie hij een intieme relatie had gehad, en hij liet zich voor zijn Poëtische meditaties inspireren door zijn hartstochtelijke genegenheid voor Julie Charles.

Persoonlijke en sociale thema’s over religie, natuur en liefde In de periode van 1851 tot 1869 dringt Lamartine’s belangstelling voor sociale verandering (die zijn politieke inspanningen beïnvloedde) door in zijn werken, zoals Jocelyn en De val van een engel. Bezorgd over de kwaliteit van het leven van de Franse arbeiders, pleitte Lamartine voor een betere levensstandaard en propageerde hij eerlijke arbeid, een strenge moraal en een terugkeer naar een landelijke manier van leven.

In de twee reeksen gedichten in Graziella – die geïnspireerd zijn door Julie Charles en die gericht zijn aan Elvire, zijn evocatie van de universele vrouw – schreef Lamartine over de ideale liefde en het verdriet ervaren bij het verlies daarvan. In andere gedichten beschreef hij zijn religieuze overtuigingen en zijn emotionele reactie op de natuur. Hij beschouwde de natuur als een manifestatie van goddelijke grootsheid en geloofde dat de aanschouwing ervan kon inspireren tot religieus geloof. Het werk Nieuwe Poëtische Meditaties is qua onderwerp en toon vergelijkbaar met Poëtische Meditaties en bevat gedichten die religieuze onderwerpen combineren met idyllische natuurlijke omgevingen.

Neoklassieke stijl Lamartine was een vroeg-romantische dichter en invloed, maar hij schreef ook poëzie die karakteristiek los stond van de Romantiek. Zijn werk Poëtische meditaties, bijvoorbeeld, is zeer decoratief en gedetailleerd en neoklassiek van stijl. Dit blijkt uit zijn veelvuldig gebruik van alexandrijnen (dichtregels van twaalf lettergrepen met kenmerkende eigenschappen zoals cesuren) en soms ook uit zijn frasering. Het experimenteren van de dichter met maat, rijm en strofevorm creëerde frisse, zeer vloeiende effecten. De bekendste gedichten van de bundel gaan over zijn relatie met Charles en bevatten Lamartines beroemdste werk, “Het meer”. In dit gedicht, gebaseerd op een boottocht met Julie Charles, behandelt Lamartine de vergankelijke aard van leven en liefde, schrijvend in de zeer melodieuze en emotionele verzen die de lyrische of muzikale kwaliteiten van Lamartine’s poëzie belichamen.

Lamartine wordt beschouwd als een invloed te hebben gehad op de Franse Romantische beweging. Tijdgenoten Victor Hugo, Alfred de Musset, Charles Saint-Beuve en vele anderen uit zijn tijd gaven over het algemeen toe bewondering te hebben voor zijn poëzie, ook al waren zij het niet eens met zijn politiek. Latere generaties dichters – zoals de Parnassianen en de Symbolisten – hebben Lamartine’s sentimentaliteit misschien belachelijk gemaakt, maar zij waren schatplichtig aan zijn introductie van muzikaliteit in de Franse poëzie.

COMMON HUMAN EXPERIENCE

Hier volgen enkele werken van schrijvers en dichters die ook in de Romantische stijl werkten met thema’s als individualisme, passie, het natuurlijke of het bovennatuurlijke:

Frankenstein (1818), een roman van Mary Shelley. In deze roman zetten de elementen de toon, niet alleen voor de negentiende-eeuwse literatuur die de wetenschap uitdaagt, maar ook voor het gotische horrorgenre dat zich daarna ontwikkelde.

Intrige en liefde (1784), een toneelstuk van Friedrich Schiller. In dit drama leidt manipulatie in de hogere middenklasse tot rampzalige gevolgen.

Lyrical Ballads (1798), een dichtbundel van WilliamWordsworth en Samuel Taylor Coleridge. In deze gezamenlijke inspanning van twee van de grondleggers van de Romantische dichtkunst is de gemeenschappelijke menselijkheid niet alleen het thema, maar ook het onderwerp.

The Scarlet Letter (1850), een Romantische en Gotische roman van Nathaniel Hawthorne. In dit werk worden puriteinse waarden nauwkeurig onderzocht en uitgedaagd wanneer zij in conflict komen met individuele waarden.

Werken in kritische context

Tijdens zijn leven verwierf Lamartine een aanzienlijke reputatie als dichter en prozaschrijver. Tegen de tijd van zijn dood, was zijn reputatie aanzienlijk afgenomen. Zijn proza werd zelden gelezen, en zijn verzen verloren aan populariteit bij een publiek dat de voorkeur gaf aan de meer gepassioneerde teksten van de late romantici. Vandaag de dag zijn critici het erover eens dat zijn proza geschriften ontsierd werden door overhaaste compositie en van weinig artistieke waarde worden geacht. Zijn poëzie echter, met inbegrip van Lamartine’s meest gerespecteerde werk, Poëtische Meditaties, wordt in sommige kringen nog steeds als belangrijk erkend.

Poëtische Meditaties Deze verzameling van vierentwintig gedichten (later zesentwintig gedichten) werd een verbazingwekkend kritisch en populair succes toen ze voor het eerst werd gepubliceerd en wordt nu beschouwd als een overgangswerk dat de weg heeft helpen vrijmaken voor de Franse Romantische beweging. Met zowel neoklassieke als romantische elementen nam Lamartine vormen aan die gebruikelijk waren in de achttiende-eeuwse poëzie en maakte hij gebruik van de elegie en de ode en van thema’s als liefde en dood. Meditaties weerspiegelt de nieuwe geest van het negentiende-eeuwse vers en verschilt met zijn oprechte toon, lyrisch enthousiasme, emotionaliteit en religieuze inhoud ook duidelijk van het emotioneel ingehouden vers uit het neoklassieke tijdperk. Meditaties wordt nu beschouwd als het eerste document van de Franse romantiek.

In een recensie van het boek uit 1820 in New Monthly Magazine, geeft de recensent commentaar op Lamar-tine’s duidelijke kracht als schrijver: “Liefhebbers van de Franse literatuur hebben lang tevergeefs gezocht naar het grote desideratum, een goed epos in die taal. In het voor ons liggende exemplaar ligt, denken wij, een grote belofte voor de vervulling van zulk een hoop.”

Responses to Literature

1. Lamartine werd beschouwd als de eerste Franse schrijver die de Romantiek gebruikte om de dichtkunst nieuw leven in te blazen. Lees een aantal van Lamartine’s gedichten. Bespreek in kleine groepjes wat je daaruit kunt afleiden over negentiende-eeuwse smaken, waarden en verlangens. Wat was belangrijk voor de mannen en vrouwen van de Romantiek?
2. Bedenk in groepsverband verschillende poëzie-, proza- en toneelwerken van de schrijver en zoek voorbeelden van Lamartine’s geloof. Waar in de dialoog, beeldspraak, symboliek, of andere elementen is een religieus thema duidelijk? Welke boodschap wordt gesuggereerd?
3. Hoe worden vrouwen afgebeeld in Lamartine’s gedichten Graziella en Poëtische Meditaties? Zoek beschrijvende zinnen, metaforen, of andere stijlfiguren om uw standpunt te ondersteunen.
4. Stel je voor dat je de gelegenheid hebt om met Lamartine te praten. Maak een schema van zijn literaire erfgenamen, zoals Victor Hugo, William Butler Yeats, en Hart Crane, en leg Lamartine uit hoe hij hun schrijven heeft beïnvloed.

BIBLIOGRAPHY

Books

Araujo, Norman. Op zoek naar Eden: Lamartine’s Symbolen van Wanhoop en Bevrijding. Brookline, Mass.: Classical Folia, 1976.

Bernard-Griffiths, Simone, and Christian Croisille, eds. Lamartine Vandaag herlezen. Parijs: Nizet, 1993.

Birkett, Mary Ellen. Lamartine en de poëtica van het landschap. Lexington, Ky.: French Forum Monographs, 1982.

Croisille, Christian, ed. Het jaar 1820, het jaar van de “Méditations”. Parijs: Nizet, 1994.

Lombard, Charles M. Lamartine. New York: Twayne, 1973.

Pirazzini, Agide. The Influence of Italy on the Literary Career of Alphonse de Lamartine. New York: AMS Press, 1966.

Periodieken

Recensie van Mèditations poètiques. New Monthly Magazine (1 oktober 1820), 385-88.

Websites

Castelli, Helen. Lamartine, Alphonse de (1790-1869). Op 25 april 2008 ontleend aan http://www.cats.ohiou.edu/~Chastain/ip/lamartin.htm. Laatst bijgewerkt op 26 oktober 2000.

De Lied en Kunstlied Teksten Pagina. Auteur: Alphonse Marie Louis de Lamartine (1790-1869). Op 25 april 2008 ontleend aan http://www.recmusic.org/lieder/l/lamartine.

Project Gutenberg. Lamartine, Alphonse de, 1790-1869. Op 25 april 2008 ontleend aan http://www.gutenberg.org/browse/authors/l#a4781.