De ontwikkeling van melkchocolade door Daniel Peter veranderde de smaak van chocolade over de hele wereld. In 1887 nam Daniel Peter de originele formule over voor wat de eerste succesvolle melkchocolade in de hele wereld zou worden. Peter noemde zijn product “Gala”, naar het Grieks, wat “van de melk” betekent. Daniel Peter werkte in de Nestle fabriek in Vevey, Zwitserland tot hij in de 90 was.
Heden ten dage bevat melkchocolade chocoladelikeur, cacaoboter, vanille, vaste melkbestanddelen, en lecithine. Melkchocolade moet 10% chocoladelikeur, 3,7% melkvetten en 12% vaste melkbestanddelen bevatten. De kwaliteit van melkchocolade varieert van merk tot merk, waarbij Europese merken meestal van betere kwaliteit zijn.
De volgende historische informatie over Daniel Peter (1836-1919), de inventaris van melkchocolade werd geschreven door Francois Auguste Peter, Sr. (1898-1991), kleinzoon van Daniel Peter. Deze geschiedenis werd met mij gedeeld door Marcia Chalupnicki, kleindochter van Francois A. Peter. De volgende informatie is niet bewerkt.
Daniel Peter – De uitvinder van melkchocolade
Daniel Peter werd geboren in het dorpje Moudon, gelegen in het kanton Vaud, in het prachtige, bergachtige Zwitserland in 1836. Peter ging er naar school en studeerde er af. Op 19-jarige leeftijd werd zijn leraar Latijn ziek en de plaatselijke onderwijsraad vroeg Daniel om de Latijnse klas les te geven. Zoals men zich kan voorstellen was dit een moeilijke taak voor hem, omdat hij les moest geven aan leerlingen die slechts één of twee jaar jonger waren dan hij; niettemin gaf hij goed partij en zijn staat van dienst is in dit opzicht goed.
Tijdens de zomer van 1852 werkte Peter in de plaatselijke levensmiddelenzaak van de weduwe, Madame Clement, die ook een kaarsenmakerij voor de plaats bezat. De gewetensvolle, toegewijde werkkwaliteiten van Daniel Peter kwamen hier voor het eerst tot uiting en hij verwierf de achting van Madame Clement. Vier jaar later runden Daniel en zijn broer, Julien, de kaarsenmakerij terwijl Madame Clement de controle behield. De twee broers ontwikkelden en verbeterden de kaarsen, die in die tijd de enige lichtbron waren, en ze verkochten goed ter plaatse. De vraag was zelfs zo groot dat de fabriek een grotere werkruimte nodig had en de broers kochten een gebouw aan op 19 Rue des Bosquets, in Vevey, Zwitserland.
De aankoop van dit gebouw werd gedaan uit de nalatenschap van Francois Louis Cailler. Via Madame Clement kwam de jonge Daniel Peter in contact met de familie Cailler en via hen ontmoette hij Fanny Cailler, de oudste dochter van de familie, met wie hij op 1 oktober 1863 trouwde.
In de Verenigde Staten had een kolonel Drake uit Pennsylvania in 1859 olie ontdekt en vervolgens werd rond 1864 of 1865 kerosine in Zwitserland geïntroduceerd, wat grote gevolgen had voor de kaarsenmakerij van Daniel en Julien Peter. Daniel realiseerde zich dat de inkomsten uit de kaarsenmakerij niet voldoende zouden zijn voor de beide broers en daarom stelde hij zijn zwager, August Cailler, voor om een chocoladefabriek op te richten, maar dit ging niet door. Het leek Daniel dat de chocoladehandel zo’n gunstige reactie van het publiek had gekregen dat deze spoedig de capaciteit van de Caillers om het product te produceren zou overwinnen. Daarom besloot Daniel voor zichzelf te beginnen. Peter was een zeer vastberaden jongeman en hij besefte dat hij, door voor zichzelf te beginnen, de familie van zijn vrouw zou beconcurreren, maar zijn lieftallige Fanny gaf hem haar volle vertrouwen en steun.
Julien Peter bleef in de kaarsenmakerij en gebruikte slechts een deel van het gebouw dat oorspronkelijk voor dit doel was opgericht. Daniel Peter vestigde zijn chocoladezaak in de rest van de ruimte. Het is interessant op te merken dat Daniel Peter ergens in deze periode, om zoveel mogelijk te weten te komen over de chocoladehandel, een paar weken als werknemer werkte in een chocoladefabriek in Lyon, Frankrijk. Hij besteedde zijn tijd ’s avonds en ’s zondags aan het documenteren van de technische aspecten van de fabricage van chocolade, om het mechanisme en de chemie van het vak te leren kennen. Hij bestudeerde ook de cacao-oogst en het transport van de basisingrediënten uit de tropen.
Binnen enkele jaren was Daniel Peter sterk bevriend geraakt met zijn buurman, Henry Nestle, die zich rond 1843 in Vevey, Zwitserland, had gevestigd. Nestle had een proces ontwikkeld om babyvoeding te maken, waarbij hij gebruik maakte van wat toen een “melkachtige bloem” werd genoemd. Het was op dat moment in zijn leven dat Daniel Peter zichzelf de vraag stelde: “Waarom zouden we niet proberen chocolade te maken die melk bevat?” Dit idee bleef de jonge Daniel Peter zozeer bij dat het een obsessie voor hem werd. Hij realiseerde zich verder dat hij, om op de chocolademarkt te blijven, die al hoofdzakelijk werd beheerst door Caliller, Suchard, Kohler en anderen, een nieuw product moest maken dat bij de consument in de smaak zou vallen.
Peter zei over deze periode in zijn leven:
“Het kostte me niet veel tijd om mezelf ervan te overtuigen dat als ik mezelf en mijn product binnen de al bestaande fabrieken wilde plaatsen, ik moest proberen een specialiteit te maken. Het bleek dus dat als ik de melk en de chocolade kon verenigen in een toestand die conservering en bevredigend vervoer zou verzekeren, ik nuttig werk zou maken voor velen, terwijl ik er tegelijkertijd zeker van zou zijn dat het eigendom van deze industrie door niemand zou kunnen worden uitgebuit.”
In 1869 overleed Julien Peter, Daniel achterlatend met de leiding over beide bedrijven en nog steeds bezig met de grote problemen van het onderzoek in verband met de fabricage van melkchocolade. Daniel Peter gaf daarom de kaarsenmakerij op en wijdde al zijn wakkere uren aan de fabricage van melkchocolade.
Op dat moment bestond het personeel van Peter uit één werknemer en zijn vrouw. Overdag vervaardigde hij zijn chocoladeprodukten en ’s avonds en vaak tot diep in de nacht deed hij kantoorwerk en onderzoek. Hij verkreeg een stabiel product, samengesteld uit cacao, suiker en melk, dat anders was dan het melkmeel in babyvoeding dat Nestlé gebruikte. Tarwemeel, zoals gebruikt door Nestle, bevat weinig of geen vetstoffen, terwijl cacao, afhankelijk van de herkomst en de rijpheid van de geoogste boon, tussen 45% en 55% vetstoffen bevat.
Zoals de meeste toenmalige geïnteresseerden in het product wisten, mengen water en vet niet. Niet alleen is het mengsel onstabiel, maar het vette produkt is eenvoudigweg niet geschikt om mee te werken. Daarom bleef het zo dat een bepaald percentage van het vet uit de cacaoboon moest worden geëxtraheerd. Dit proces was bekend en was betrekkelijk eenvoudig. Het was ook belangrijk om zoveel mogelijk van het watergehalte – 87% tot 89% uit de melk – te ontwateren, althans gedeeltelijk. De apparatuur voor deze bewerking was complex en ingewikkeld. Er waren verschillende gereedschappen en machines voor nodig, die in die tijd relatief duur waren en vrij moeilijk te verkrijgen. In feite vertegenwoordigt een dergelijke installatie op zichzelf een industrie die geïntegreerd zou moeten worden en zou worden in de vervaardiging van melkchocolade. Helaas was Daniel Peter niet in staat om deze apparatuur aan te schaffen.
Bij zijn voortdurende zoektocht naar het procédé voor een meer economische vervaardiging van de babyvoeding, begon Daniel Peter zijn laboratoriumwerk met het verdampen van de melk zelf in de vrije lucht, wat een tijdrovend proces was en voortdurend toezicht en aandacht vereiste. Door eerst suiker met de melk te mengen, werd de verdamping vergemakkelijkt, maar het was moeilijk de juiste verhouding van elk product te bepalen. Aangezien het eenvoudigweg niet volstond om een afgewerkt product alleen maar te proeven, leidden weken tot maanden in de controle van elke afzonderlijke proef. Peter voerde vele proeven uit, die allemaal vrij duur waren en geen van alle de gewenste resultaten opleverden.
Tijdens de inwijding van de Orbe-fabriek op de zenddag van februari 1901 verklaarde Peter over zijn eerste proeven:
“Mijn eerste proeven leverden niet de melkchocolade op zoals wij die vandaag kennen. Er werd veel werk verricht en nadat ik het juiste mengsel van cacao en melk had gevonden – een mengsel waarvan men mij zei dat het onmogelijk te verkrijgen was – dacht ik dat mijn proeven geslaagd waren. Ik was gelukkig, maar een paar weken later, toen ik de inhoud onderzocht, drong een geur van slechte kaas of ranzige boter mijn neus binnen. Ik was wanhopig, maar wat moest ik doen? Teruggaan en een andere procedure proberen? Ik verloor de moed niet, maar werkte door zolang de omstandigheden het toelieten.”
In 1873 ging Peter naar Guin, een kanton van Fribourg, om een gesuikerde gecondenseerde melk te bestellen bij de Engels-Zwitsers aldaar, die net een filiaal van de Cham-fabriek hadden geopend. Peter richtte zich als volgt tot de directeur van die fabriek:
“Deze gecondenseerde melk is bestemd voor de vervaardiging van een nieuw artikel, waarvan ik zeker ben dat wij het binnen afzienbare tijd in zeer grote hoeveelheden nodig zullen hebben. Ik verwacht dan ook, dat ik te zijner tijd grote hoeveelheden zal bestellen.”
In die tijd waren de Amerikaanse broers, bekend als de gebroeders Page, naar Cham, Zwitserland gekomen, maar zij concurreerden nog niet met Henry Nestle, omdat zij alleen gecondenseerde melk maakten, terwijl Nestle het “melkachtige meel” voor het babyvoedingsproces produceerde. Er was eigenlijk geen concurrentie met de vriend van Peter, Nestle.
De resultaten van de proeven, die Daniel Peter uitvoerde met het oog op de vervaardiging van melkchocolade, verbeterden echter wel. Peter vroeg dat zijn agenten zijn product te koop zouden aanbieden in koelere en drogere delen van het gebied dat door de fabriek werd bediend. Het is interessant op te merken dat Daniel Peter een kleine hoeveelheid verkocht die hij persoonlijk garandeerde terug te nemen voor terugbetaling indien de koopwaar onbevredigend zou blijken. Hieruit blijkt dat Daniel optimistisch was, maar helaas te veel.
De onmiddellijke produktie werd gunstig ontvangen, maar na een paar weken ontving Peter de onverkochte koopwaar terug. Het was ranzig geworden en hij kreeg daardoor enkele onflatteuze commentaren van zijn verkooppunten. Hij zag in dat de kritiek terecht was. Het bleek dat de melk van Guin niet voldoende gecondenseerd was en daarom aarzelde Peter om meer te bestellen totdat hij zijn doel voor melkchocolade had bereikt. Hij moest kunnen beschikken over een goed vacuüm met andere ondersteunende apparatuur die hij zich op dat moment niet kon veroorloven.
Peter richtte vervolgens een kleine kamer in die hij een “droogkamer” noemde, waarin het product dat hij maakte tot vlokken werd verwerkt, op trays werd uitgespreid en aan een hoge temperatuur werd blootgesteld voor verdere verdamping. Dit materiaal werd voor en na de blootstelling gewogen om de hoeveelheid verdamping te bepalen. Voor Peter waren de resultaten gunstig. Hij was ervan overtuigd dat hij dicht bij zijn doel was. Hij wilde deze laatste resultaten voor zichzelf bevestigen door al het vocht dat hij uit het droogproces kon halen, eruit te halen. Eindelijk, in 1875, behaalde Daniel Peter zijn onmogelijke overwinning. Door zijn harde werk kon hij zijn bevriende handelaars in de streek van het Lac Leman in Zwitserland een melkchocolade aanbieden waarvan de normale houdbaarheidsduur verzekerd was.
Snel vond de melkchocolade van Daniel Peter in deze streek van West-Europa gretig aftrek, en de vraag overtrof ruimschoots het aanbod, zodat Daniel zijn produktie moest opvoeren. De grote beslissing voor Peter moest nu genomen worden. Hij verkreeg voldoende krediet van Zwitserse bankiers om een klein koperen vacuüm te installeren en de apparatuur voor de fabricage met een capaciteit van 60 tot 80 liter. Moeilijkheden en zorgen bleven Peter gedurende die lange, vermoeiende jaren niet bespaard, en hoewel hij verklaarde tevreden te zijn met de resultaten van alle proeven, wilde hij toch de smaak van zijn melkchocolade verbeteren.
Met onvermoeibare inspanning werkte Peter de gewenste verhoudingen uit, de keuze van de beste cacao’s uit de hele wereld, zoekend naar een juist evenwicht tussen bitterheid in de keuze van de cacao, of een overdreven zoetheid door te veel suiker. Hij zocht raad bij allen die hem wilden helpen, bij mensen uit de streek, zijn familie, vrienden, klanten en arbeiders, en vroeg hun mening tijdens de testperiode. Uiteindelijk stelde Daniel Peter in 1887 de oorspronkelijke formule vast voor wat de eerste succesvolle melkchocolade in de hele wereld zou worden. Peter noemde zijn produkt “Gala”, naar het Grieks, dat “van de melk” betekent.
Iedereen dient te beseffen dat de landen van Europa sinds het begin van de 20e eeuw melkchocolade van verschillende kwaliteit hebben geproduceerd. Ook moet worden begrepen dat de ontwikkeling van het procédé door Daniel Peter tot stand kwam in de gemeente Vevey, met het kanton Vaud, in Zwitserland, en verder moet erop worden gewezen dat het eerste chocoladeprocédé, hoewel geen melkchocolade, ook tot stand kwam in Vevey, Zwitserland, door Francois Louis Cailler, op drieëntwintigjarige leeftijd, bij zijn terugkeer naar die gemeente uit Frankrijk en Italië in 1819.
In 1901 werd de melkchocolade van Peter geïntroduceerd op de Britse eilanden. Datzelfde jaar was de stad Vevey in Zwitserland niet in staat voldoende melk te leveren en voldoende arbeidskrachten te vinden om de uitbreiding van de Peter-fabriek aan te kunnen. Daarom werd een tweede fabriek voor melkchocolade gebouwd in Orbe, Zwitserland, dat ook in het kanton Vaud ligt. In 1904 fusioneerde Daniel Peter zijn succesvolle bedrijf met Amedee Kohler Chocolate Company in Echandens, ongeveer drie mijl van Lausonne en vijftien mijl van Vevey, en handelde onder de bedrijfsnaam Société Générale Suisse de Chocolat. Peter en Kohler stuurden een gespecialiseerd team van vier geschoolde mannen met hun gezinnen om de algemene leiding van het bedrijf op zich te nemen en leiding te geven aan verschillende afdelingen in de fabriek in Fulton. De heer G. Dentan was belast met de behandeling van de cacao; de heer Louis Michaud was belast met de verwerking van de melk; de heer Ernest Brechon was belast met het meng- en raffinageproces voor de fabrikant. De heer Louis Ducret was verantwoordelijk voor het concheren en vormen. Mevrouw Dentan was verantwoordelijk voor de verpakking en een mevrouw Gustave Ansermrt was de directeur van het hele proces.
In 1904 werd een overeenkomst bereikt waarin werd vastgelegd dat de Société Générale Suisse de Chocolat een nieuwe chocolade zou fabriceren met minder cacao en meer suiker, waardoor een zoetere melkchocolade zou ontstaan die door die firma onder de naam Nestle zou worden geproduceerd, en dat alle chocoladeproducten wereldwijd zouden worden verkocht door de verkooporganisatie Nestle. In 1911 sloten de afstammelingen van de F.L. Cailler Company zich aaneen tot de nu beroemde onderneming Peter, Cailler, and Kohler, Swiss Chocolate Company. Uiteindelijk fuseerden deze onderneming en Nestle in 1929 in wat toen de Nestle Anglo-Swiss Corporation heette.
Daniel Peter, de uitvinder van melkchocolade voor de hele wereld, overleed op 4 november 1919. Bij zijn begrafenis in Zwitserland werd hij zeer geprezen om zijn werk en zijn welwillende gulheid ten aanzien van de organisatie van culturele groepen die nog steeds actief zijn en alle mensen van dat land, en de streek van Vevey in het bijzonder, ten goede komen.
De volgende historische informatie is afkomstig uit het Journal Francais d’Amerique, Vol. 8, No. 21, 24 oktober – 6 november 1986, door Laurent Bijard van het Franse Persagentschap. Dit artikel werd vertaald door Francois Auguste Peter, Sr. (1898-1991), kleinzoon van Daniel Peter, voor zijn nabestaanden. Deze geschiedenis werd met mij gedeeld door Marcia Chalupnicki, kleindochter van Francois A. Peter. De volgende informatie is onbewerkt.
Daniël Peter of Hoe de kleine vierkantjes van tederheid werden uitgevonden
In plaats van de Zwitserse chocolade viert Vevey momenteel de 150ste geboortedag van Daniël Peter, degene die een revolutie teweegbracht in de kunst van het chocoladetablet door melkchocolade uit te vinden.
Door op een mooie dag in 1875 de kleur van chocolade te veranderen, gaf Daniel Peter een wonderbaarlijke tweede adem aan een industrie, nog in de kinderschoenen, aan de oever van Lac Leman.
In feite werden de ondernemende families die de “Kleine Vierkantjes van Tederheid” produceerden in die tijd beschouwd als uitzonderingen op de export. Daniel Peter’s uitvinding van de melkchocolade zou deze zienswijze veranderen door een nieuw perspectief te openen in de Zwitserse en wereldwijde chocolade-industrie.
Heden ten dage aarzelt de grote multinational het Zwitserse Nestle, dat zijn hoofdkantoor in Vevey heeft, niet om eraan te herinneren dat de melkchocolade de essentie van de chocolade-industrie over de hele wereld vertegenwoordigt.
Daniel Peter zag voor het eerst het licht in 1836, in Moudon, in de deelstaat Vaud, niet ver van Vevey. Net als veel andere protestantse families hadden de voorouders van Daniel Peter Frankrijk verlaten na de herroeping van het Edict van Nantes, en zich zo aan het eind van de 17e eeuw in Zwitserland gevestigd. Als zoon van een vleeshandelaar ging Daniel Peter in de leer in de handel; niets had voorbestemd dat hij degene zou zijn die een enorme verbetering in de chocolade-industrie zou brengen.
Op twintigjarige leeftijd verwierf hij, samen met zijn broer Julian, een kleine kaarsenfabriek.
Cailler had zijn chocoladefabriek in 1819 geopend in Vevey, een badplaats aan de Zwitserse Rivièra.
In 1863 trouwde Daniel Peter met Fanny Cailler. De vader van de bruid was in 1853 overleden en liet een onderneming na die onder zijn klanten een zekere Talleyrand had. Toch begon de toekomst van de zwarte tabletten bepaalde grenzen te ervaren, en als zodanig was slechts een klein deel van de productie bestemd voor de buitenlandse bedrijven. Beetje bij beetje liet de verkoop van chocolade steeds minder op.
Als men de geschiedenis van deze melkachtige uitvinding overdenkt, moet men wel beseffen dat de creatie van de melkchocolade veel te danken heeft aan een andere creatie, die merkwaardig genoeg de kerosinelamp is.
Het avontuur van de echte pionier, Daniel Peter, ligt even dicht bij een andere gebeurtenis, die een markering in zijn leven vormt. Zijn huwelijk met de dochter van de eerste Zwitserse chocoladefabrikant, Francois Louis Cailler.
Dankzij zijn huwelijk, richt Daniel Peter zijn belangstelling op chocolade, vooral omdat zijn kaarsenfabriek op het punt staat te worden gesloten door de uitbreiding van de nieuwe kerosinelampen.
Daniel Peter laat zich hierdoor niet als zodanig beïnvloeden. Daarom besluit hij in de chocolade-industrie te gaan, na die industrie te hebben geobserveerd. De industriële produkten bestemd voor de voeding behoren tot die, welke de zekerste vooruitzichten bieden. Zij bederven elke dag en moeten voortdurend worden vernieuwd zonder aan de klachten van het volk te worden blootgesteld. En als men ziet hoe snel de baby’s een tablet chocolade verorberen, is het niet verwonderlijk dat Daniel Peter een manier zocht om zich op de chocolademarkt te dringen. Hij onderwerpt zich aan de hevige concurrentie tussen Cailler, Kohler, Suchard en Lindt. Hij is zich ervan bewust dat hij zijn droom niet zal verwezenlijken zonder iets nieuws te creëren.
In deze periode bevinden we ons in 1867. Zijn vriend, Henry Nestle, bedenkt zijn melkmeel voor baby’s, een product waarvan de basis bloem en melk is.
Door deze inspiratie komt Daniel Peter op het idee om de fijne Zwitserse melk in zijn chocolade te verwerken.
Chocolade is nog geen delicatesse. Het is meer een voedzaam levensmiddel, dat ten goede komt aan hen die zich lichamelijk moeten inspannen.
Om zijn onderneming te beginnen, had Daniel Peter slechts één werknemer, zijn vrouw, die de tabletten inpakte. Het paar ging acht jaar door voordat hij in staat was zijn nieuwe creatie te presenteren.
Dag vervaardigde Daniel Peter eenvoudige chocolade om te overleven. s Nachts zocht hij voortdurend naar de formule waarmee hij cacaopoeder en melk kon laten samensmelten. Omdat het samenvoegen van melk en cacao geen eenvoudige zaak is, moet hij koste wat kost vermijden dat de melk verzuurt, wat binnen twee weken een afstotelijke smaak of een onaangename neusgeur kan veroorzaken in de tablet. In zijn onderzoek ging hij een relatie aan met de maatschappij Anglo-Swiss, een fabriek van gecondenseerde melk, eigendom van een Amerikaan. Mr. Page, die zich in Zwitserland installeerde om de levering van de onmisbare melk door Anglo-Zwitsers te verzekeren.
In 1875 gaf het langdurige onderzoek geboorte aan “Gala Peter” van het Griekse “gala,” dat “melk” betekent. Beetje bij beetje verscheen “Gala Peter” in de schappen van de levensmiddelenmarkten.
Op zijn met koper afgezette wikkel staat “De eerste van de melkchocolade” als “de gezondste van alle chocolades, zeer voedzaam, zeer verteerbaar, een beetje suiker veroorzaakt geen dorst”. Een kleine kaart van Europa in de buurt van de naam “Gala Peter” met het citaat “Zo hoog als de Alpen in kwaliteit” geeft al een idee van de ontwikkeling van de Europese eetlust door Daniel Peter.
Hooggestemd, werd de productie van de melkchocolade met lauweren bekroond op de universele tentoonstelling van Parijs in 1878, waar Daniel Peter de zilveren medaille kreeg.
Snel nam dit nieuwe product een buitengewone omvang aan. Het is in de richting van Engeland dat de eerste uitbreiding plaatsvond. Een drogist van een klein Engels stadje die dit product tijdens een reis in Zwitserland had geproefd, bestelde twee jaar lang 110 pond (50 kg) van de melkchocolade, wat Daniel Peter tot de zeer logische conclusie bracht dat “Als voor een stadje van 8.000 mensen de consumptie 110 pond per jaar is, de grootte miljoen mensen van Londen zonder overdrijving 88.200 pond (40.000 kg) kunnen consumeren.”
Daniël Peter gaat naar Engeland, maar verwaarloosde de markten van Duitsland, Italië en Oostenrijk niet.
Naast de kleine fabriek van Daniel Peter, die slechts een paar stappen van het spoorwegstation van Vevy ligt, passeert de Oriënt Express, die zal dienen om Frankrijk en de Oriënt te bereiken. Al snel is de melkchocolade over de hele wereld te vinden.
Als enige eigenaar van het proces, richt Daniel Peter in 1896 La Societe de Chocolats au Lait Peter op. In datzelfde jaar zegt hij in zijn memoires dat alle fabrikanten van Zwitserse chocolade tevergeefs hebben geprobeerd hem te kopiëren, omdat hij daarin een bewijs vond van de waarde van zijn creatie.
Na verloop van tijd fuseerde de firma Peter met de reuzen “van het zwarte vierkant”. In 1929 zal de maatschappij geboren uit deze verenigingen Nestle-Petr-Cailler-Kohler heten, de voorvader van de huidige reus Nestle.
Die Daniel Peter in 1919 op 84-jarige leeftijd stierf, heeft niet kunnen genieten van het wereldsucces van zijn uitvinding. In 1986 gaat de fabricage van “Gala Peter” nog steeds door op de basisformule, zo leggen ze uit bij Nestle in Vevey.