Sommigen van jullie zijn misschien bekend met PublishAmerica, die enige tijd geleden hun naam hebben veranderd in America Star Books. Ik heb daar vorig jaar een artikel over geschreven en toen ook mijn eigen verhaal verteld, maar ik wil nu wat dieper ingaan op hun praktijken en hoe ik mezelf eruit heb gered.
Mijn aanvaring met hen begon in de jaren negentig. Ik had al vijf boeken gepubliceerd, twee door een New Yorks huis en drie door kleine persen, toen ik op hun site stuitte. Hun mantra in die tijd was: “We willen je geld niet – we willen je boek!” Omdat de traditionele uitgevers steeds terughoudender werden om alleen de meest bekende auteurs aan te nemen, leek dit een goede manier om het te doen. Deze jongens leken niet op een vanity press omdat ze geen betaling eisten. Uiteraard had ik moeten beseffen dat het te mooi was om waar te zijn en meer onderzoek moeten doen, maar dat heb ik niet gedaan. Les geleerd.
Ik diende een van mijn manuscripten in en het werd meteen geaccepteerd. Oh, goodie. Contracten werden verstuurd en getekend. Ik had al een idee voor de omslag en ik werkte samen met een ontwerper om dat te reproduceren. Geen probleem daar. Ze werkten de drukproeven uit, stuurden ze naar mij, en ik bekeek ze nauwkeurig. Ze hadden toen een redactiemogelijkheid, maar die heb ik afgewezen omdat ik een beperkt budget had en ik mijn eigen ogen beter vertrouwde dan die van iemand anders. Toen ze me vroegen een verklaring van afstand te tekenen dat ik weigerde, vond ik dat prima. Later ontdekte ik dat ze een disclaimer voorin het boek hadden gezet waarin stond dat ik redactiewerk had geweigerd, wat ik een beetje smakeloos vond, maar ach.
Ze vroegen me ook om een lijst met namen en adressen van vrienden en familie, zodat ze aankondigingen konden sturen. Dat leek onschuldig genoeg; ik deed het graag. Pas later ontdekte ik dat die aankondigingen niets anders waren dan een schaamteloze poging om mijn boek aan elke naam op mijn lijst te verkopen.
Toen kwam de sticker-shock. De prijs van mijn boek was $26,95, gemakkelijk drie keer zoveel als wat het zou moeten kosten voor het aantal pagina’s. Toen ik ontdekte dat dit de prijs was die ze mijn vrienden en familie vroegen te betalen voor deze “aankondigingen”, was ik vernederd. Ik weet dat een paar vrienden erin trapten; ik hoopte dat de meesten dat niet deden.
Trouw aan hun woord, werd het boek snel op Amazon en Barnes and Noble gezet. Ik had het boek meer willen promoten, maar tegen die prijs… Ik voelde me er erg ongemakkelijk bij, en ik kon er niets aan doen. Ik had gewoon nooit durven dromen dat ze de prijs zo hoog zouden vaststellen.
Op dat moment werd de echte kern van de “marketing” campagne duidelijk. Elke week kreeg ik twee, drie, vier emails waarin stond dat ik mijn eigen boek kon kopen voor 30%, 40%, 50% korting. Zelfs met de korting was het nog steeds hoger dan het onder normale omstandigheden had moeten zijn. Natuurlijk kocht ik een doos boeken, maar godzijdank ging ik niet all-in en laadde de garage vol. Ik hoopte nog steeds dat het boek via de normale kanalen zou verkopen, maar dat gebeurde natuurlijk niet voor die prijs.
In de loop van de volgende paar jaar was ik bezig om nog een paar manuscripten te produceren en het was in die tijd dat ik CreateSpace ontdekte, de zelfpublicatietak van Amazon, en ik was bezig om van mijn nieuwe werken precies de boeken te maken die ik voor ogen had, zonder enige bemoeienis van verre uitgevers. Ik was in de wolken en mijn arme kleine PA boek wentelde zich. Het verkocht niet (grote verrassing), maar ik had het te druk om er veel over na te denken. Toen ik eenmaal een paar zelfgepubliceerde boeken onder de knie had en zag hoe gemakkelijk en betaalbaar dat was, wendde ik me tot mijn backlist en begon die bij te werken. Ik had twee boeken die ik jaren eerder via iUniverse had gepubliceerd. Het was eenvoudig genoeg om een brief te sturen met het verzoek mijn contract met hen te beëindigen en mijn rechten terug te krijgen, zodat ik die ook zelf kon uitgeven, en iUniverse voldeed daar zonder problemen aan. Eindelijk kwam ik op een punt waarop ik mijn PA-boek opnieuw kon bekijken.
Ik controleerde het contract; de periode dat ik hun de publicatierechten had gegeven was zeven jaar. Ik was er pas twee of drie jaar mee bezig. Hmmm.
Ik heb hier een tijdje over nagedacht. Tenslotte formuleerde ik mijn aanval. Ik schreef ze een e-mail waarin ik zei dat het boek al meer dan een jaar geen enkel exemplaar meer had verkocht (volgens mijn royalty-overzichten was dat waar), kennelijk vanwege de belachelijke prijs die ze ervoor hadden gevraagd, en dat ik nooit, maar dan ook nooit meer exemplaren van mijn boek van hen zou kopen. Aangezien het boek hun geen geld zou opleveren, was er geen reden voor hen om het onder contract te houden. Ik wilde nu van mijn contract af, en ik wilde mijn rechten terug.
In de eerste e-mail die ik terug kreeg, werd geduldig uitgelegd dat de voorwaarden van het contract noodzakelijk waren om hen het geld te laten terugverdienen dat ze met liefde hadden besteed aan de creatie van mijn boek. Ze wilden het contract voor die tijd niet beëindigen. Ik schreef terug en legde nogmaals uit dat het boek ten dode opgeschreven was; ze zouden geen cent meer verdienen aan het boek.
Ten slotte begon het door te dringen. Ik kreeg een nieuwe e-mail waarin stond dat ze het contract voortijdig konden beëindigen voor slechts $99,00 “administratiekosten.” Dit werd weer aangeprezen als een manier om hun investering terug te verdienen, waarvan ik inmiddels wist dat die minimaal was, gebaseerd op wat ik had geleerd over uitgeven. Ik liet het een paar maanden liggen. Ik hoopte echt dat ze terug zouden komen met een beter aanbod, misschien een vergoeding van $50 in plaats daarvan. Maar dat deden ze niet. Uiteindelijk ging ik akkoord. Ik wilde mijn boek terug en de $99,00 leek een kleine prijs om te betalen om het te bevrijden. Ik heb met andere auteurs gesproken die zeiden dat ze liever hun contract afwachtten dan toe te geven en de vergoeding te betalen, maar ik wilde gewoon mijn boek terug. Nog eens bijna vijf jaar wachten uit principe was meer dan ik bereid was te doen.
Een dure les? Enigszins, zeker niet de duizenden die sommige schrijvers betalen aan vanity presses, maar duidelijk meer dan ik had gewild. Maar in termen van ervaring was het de moeite waard. Ik heb veel geleerd, zoals het zorgvuldig nakijken van contracten, goed nadenken over de lengte ervan, en lang kijken naar de vele aspecten waarover ik misschien geen controle heb. Ik ben blij te kunnen zeggen dat ik sinds die tijd nooit meer een contract heb afgesloten. Ik verwacht mijn eigen boeken te kunnen blijven uitgeven, mijn eigen prijzen te kunnen bepalen en mijn eigen promotie en marketing te kunnen blijven doen, alles met totale controle en totale integriteit. Het is natuurlijk veel meer werk, maar ook veel bevredigender.
Auteur: Melissa Bowersock
Melissa Bowersock is een eclectische, bekroonde auteur die in verschillende fictie- en non-fictiegenres schrijft. Ze is zowel traditioneel als onafhankelijk gepubliceerd en woont in een kleine gemeenschap in het noorden van Arizona. Lees meer over Melissa op haar Amazon-auteurspagina en op haar blog.Bekijk alle berichten van Melissa Bowersock