De blessure van Andrew Bogut in 2010 veranderde niet alleen de richting van de Milwaukee Bucks, maar ook die van de bredere NBA.
Wind de klok terug naar 2010 en de Milwaukee Bucks zaten midden in hun beroemde “Fear the Deer” run. De Bucks stonden voor het eerst in jaren boven .500 dankzij hun opwindende duo van rookie Brandon Jennings en jonge superster en voormalig eerste keus Andrew Bogut.
Jennings was de competitie aan het opfleuren met een opwindende devil-may-care manier van basketbal, en nadat hij eerder in het seizoen de Warriors in de pan had gehakt met zijn 55 punten, lieten de fans watertanden voor meer. Bogut had zijn beste statistische seizoen in de NBA, met een gemiddelde van 15,9 punten en 10,2 rebounds per wedstrijd, en werd verkozen tot het All-NBA Third Team.
Het ging de goede kant op in Milwaukee, en de Bucks-fans hadden reden tot optimisme.
Toen kwam er een moment dat achteraf gezien niet alleen in Milwaukee, maar in de hele NBA rimpelingen veroorzaakte. Op 3 april 2010 stonden de Bucks met 44-32 voor met nog ongeveer vier minuten te gaan in het tweede kwart van een thuiswedstrijd tegen de Phoenix Suns toen alles veranderde.
De Bucks hadden een verdedigende rebound verzameld en dwongen deze snel het veld op naar een rennende Bogut voor wat een gemakkelijke bucket leek te zijn. Bogut ging omhoog voor de dunk, maar werd gedwongen om even onhandig te hangen toen zijn verdediger onder hem doorliep, voordat hij onhandig op zijn uitgestrekte rechterarm viel.
Zoals de meeste Bucks-fans zich zullen herinneren, had Bogut zijn elleboog ontwricht op de meest gruwelijke manier denkbaar. Met het voordeel van hindsight, hoewel de Australische center succesvol is gebleven in de NBA, is het eerlijk om te zeggen dat hij nooit is teruggekeerd naar het eliteniveau van zijn spel van voor de blessure.
Volgend op dat moment, worstelden de Bucks toen hun seizoen tot een einde kwam met een exit in de eerste ronde van de play-offs. Een krap 4-3 verlies tegen de Hawks liet de Bucks fans achter met een zure smaak in hun mond. Het seizoen werd een geval van wat had kunnen zijn.
Bogut keerde het volgende seizoen terug, maar was niet in staat om zijn vorige spelniveau te evenaren. De Bucks misten de play-offs dat seizoen en halverwege het volgende seizoen werd Bogut verhandeld aan de Golden State Warriors voor de veel verguisde Monta Ellis.
Hoewel Bogut niet dezelfde impact had aan de offensieve kant, was hij nog steeds een elite rim protector die perfect paste in het Warriors-systeem. Bovendien gaf de verwijdering van Ellis een jonge shooting guard met de naam Klay Thompson een kans om te schitteren, die hij, zoals de geschiedenis ons vertelt, met beide handen aannam.
Naarmate de jaren vorderden, werden Bogut en Thompson vitale radertjes in de Golden State-machine toen ze verder gingen om te worden wat nu wordt beschouwd als een van de grootste teams aller tijden.
De Bucks werden ook sterk beïnvloed door de handel, omdat ze de kleine, schietgrage backcourt van Ellis en Jennings samenbrachten. Hoewel beide spelers gemiddeld meer dan 17 punten per wedstrijd in de daaropvolgende anderhalf seizoen, het duo nooit helemaal goed en als zodanig het team stagneerde, het missen van de play-offs in 2012, terwijl schrapen naar de achtste plaats in 2013.
De nu beroemde uitspraak van Jennings, “We gaan winnen in zes”, werd geboren uit dit experiment, maar om eerlijk te zijn, dat was ongeveer zo spannend als het werd, met Miami dat de Bucks in de eerste ronde met gemak veegde.
Het volgende seizoen verlieten Jennings en Ellis beide de Bucks, en ze tekenden een onbekende uit Griekenland genaamd Giannis Antetokounmpo en de rest als geschiedenis.
Bogut’s blessure is een duidelijk schuifdeur moment, en een die het fortuin van beide teams enorm veranderde. Dus de vraag moet worden gesteld, als Bogut in plaats daarvan omhoog ging voor een lay-up en nooit zijn elleboog ontwrichtte, hoe zouden de dingen er vandaag uitzien?
Misschien zou de “Fear the Deer” run nog steeds van kracht zijn! Bogut had in Milwaukee kunnen blijven en Milwaukee’s tweede beste center aller tijden kunnen worden. Misschien zou Brandon Jennings nog steeds een Buck zijn, met meer dan 20 punten per wedstrijd, en de fans opwinden met zijn dynamische scoringskunsten.
Misschien zou Klay Thompson nooit de kans hebben gekregen om in Golden State te schitteren en de ster te worden die hij nu is geworden. En nog belangrijker, misschien zouden de Bucks nooit Giannis Antetokounmpo hebben opgesteld, in plaats daarvan genoegen nemend met een meer beproefde en geteste speler op de ontwerpavond om Milwaukee over de streep te helpen in hun play-off push.
Aan het eind van de dag blijven die vragen onbeantwoord, maar beide teams hebben aantoonbaar geprofiteerd van dat moment.
Hindsight is 20-20, maar dit ene moment in de Bucks-geschiedenis had een blijvende impact op de bredere NBA.