Toen bekend werd dat Daniel Craig naar verluidt een verbluffend bedrag van 150 miljoen dollar van Sony had gekregen om de hoofdrol te spelen in nog twee James Bond-films, opperde een commentator dat dit een redelijke prijs was omdat Craig “de eerste echte acteur is die Bond heeft gehad”.
Dat is op minstens twee punten onjuist. Ten eerste, arme oude Timothy Dalton. Zijn twee Bond-prestaties mogen er dan gedateerd uitzien, maar zijn thespian credentials zijn niet te ontkennen.
En, ten tweede, wat heeft talent eigenlijk met salaris te maken? Volgens de meest recente Forbes-lijst van best betaalde acteurs zijn de top twee Dwayne Johnson (64,5 miljoen dollar) en Jackie Chan (61 miljoen dollar). Onder de anderen zijn Matt Damon, Tom Cruise, Johnny Depp, Melissa McCarthy en Jennifer Lawrence. Als we heel eerlijk zijn, heeft alleen Lawrence op dit moment echt geloofwaardig acteerwerk. De rest speelt dezelfde rol keer op keer. Het zijn, in wezen, franchises. Ongelooflijk succesvol, maar het is niet alsof ze zich regelmatig inspannen om indruk te maken. Hun ’talent’ schuilt in hun naam.
regisseur Sam Mendes wonen het ‘Times Talks Presents: Spectre, An Evening With Daniel Craig And Sam Mendes’ evenement in The New School op 4 november 2015 in New York City. (Foto door Neilson Barnard/Getty Images)
Craig krijgt het gargantueske bedrag blijkbaar aangeboden omdat zijn acteerwerk het merk Bond nieuw leven heeft ingeblazen. Hij speelde immers in twee van de best verdienende Bondfilms ooit. De voor inflatie gecorrigeerde lijst luidt Skyfall (1,1 miljard dollar), Thunderball (1 miljard dollar), Goldfinger (912 miljoen dollar), Spectre (881 miljoen dollar) en Live And Let Die (825 miljoen dollar). In totaal hebben Craig’s Bondfilms wereldwijd bijna 2 miljard dollar opgebracht en dat is alleen nog maar in de bioscopen.
Als hij in de volgende film de hoofdrol krijgt, zal hij waarschijnlijk 50 jaar oud zijn tegen de tijd dat de film uitkomt, en misschien bijna 55 als de volgende uitkomt, ongeveer dezelfde leeftijd als een krakende Roger Moore in het treurige Octopussy. Het zal een hele klus zijn voor een 50-jarige in Hollywood om de belangrijkste demografische groep aan te spreken, die liever dingen op hun telefoon bekijkt dan naar de bioscoop gaat. Sean Connery was 41 toen hij zijn laatste Bond maakte, Diamonds Are Forever (kunnen we Never Say Never Again vergeten?).
Maar leeftijd is niet het belangrijkste criterium bij de vraag of iemand 75 miljoen dollar waard is om twee en een half uur te grimassen, rond te rollen en tegen dingen aan te botsen. Voor mij is de vraag: als Craig niet in de films zat, zouden ze dan overleven? Is hij zo’n briljant acteur dat het merk hem meer nodig heeft dan hijzelf het merk?
Hij heeft al laten doorschemeren dat hij Bond zat is. In een interview ter promotie van het weinig indrukwekkende Spectre gaf hij toe, toen hem gevraagd werd of hij door zou willen gaan als 007: ‘Ik zou liever dit glas breken en mijn polsen doorsnijden…ik wil alleen maar verder. In die film leek het alsof het hem niet echt genoeg kon schelen en, fataal voor een franchise die draait om één centraal personage, werd hij over-geacteerd door bijna al zijn mede-sterren.
In werkelijkheid heeft Craig zichzelf niet één keer in de bioscoop opgerekt sinds zijn explosieve Bond-debuut in 2006 met Casino Royale. Die film en zijn elektrische prestaties hebben het merk echt nieuw leven ingeblazen. Daarvoor had Craig alom lof geoogst met zijn glansrollen in Layer Cake, Enduring Love, The Mother, Sylvia en Road To Perdition. Sinds Bond zijn bankrekening deed zwellen, speelde hij in de alom glansloze Cowboys & Aliens, The Adventures of Tintin en The Girl With The Dragon Tattoo.
Of hij het leuk vindt of niet, Bond heeft hem gemaakt. Zijn talent staat buiten kijf, maar hij heeft het buiten de fantastische wereld van 007 niet echt goed laten zien.
En ja, hij heeft Bond ook gemaakt. Hij heeft hem gedurfd gemaakt, meedogenloos, gedreven door brutale impulsiviteit, fysiek imposant en, onder het vernisje van mannelijkheid, een getroebleerde ziel. Maar dat zou jij ook zijn als je nog steeds achter hoertjes aanzit, alleen woont en eindeloos cocktails drinkt op je vijftigste.
In plaats van je af te vragen of Craig de $150 miljoen waard is – je bent waard wat mensen bereid zijn je te betalen – wil ik proberen die andere vraag te beantwoorden. Als Craig Bond niet was, zou Bond dan overleven en bloeien?
Als Robert Downey Iron Man niet was, zou de franchise dan net zo succesvol zijn? Duidelijk niet. Als Matt Damon niet Jason Bourne was, zou de franchise dan werken? We hebben al gezien dat dat niet zo is. Zou Indiana Jones ooit gemaakt zijn zonder Harrison Ford?
Die sterren waren de duizelingwekkende bedragen waard die ze betaald kregen en krijgen, omdat de films zonder hen niet zouden werken. James Bond is anders. We hebben er al zes gehad en er zullen er ongetwijfeld nog zes volgen. Misschien zullen het geen blanke Britten van middelbare leeftijd blijven, maar het merk zal overleven omdat het altijd zal streven naar heruitvinding.
Spectre, ondanks de gezonde box office, was geen goede film. Craig, die de co-producent en goede vriend van de regisseur Sam Mendes was, zag er ongeïnteresseerd uit, het plot was onzinnig, de set-pieces pastiches van andere Bond films. Als Sony echt wil dat de volgende film werkt, maak er dan Craig’s laatste hoera van, zoek een fatsoenlijke scenarist en laat de ster niet opnieuw enige controle hebben over het creatieve proces, zoals is gesuggereerd.
Betaal hem 75 miljoen dollar als het moet en probeer de film uit te krijgen voordat Craig en ik ons gezamenlijke 50e verjaardagsfeestje vieren. Maar het belangrijkste is dat je eerst de nieuwe Bond vindt.
Volg me op Twitter.