Netwerkconvergentie in de VS wordt vergemakkelijkt door het wet- en regelgevingskader dat door het Congres en de Federal Communications Commission (FCC) is opgezet en wordt gestimuleerd door nieuwe generaties telecommunicatietechnologie. In tegenstelling tot andere landen (b.v. Japan, Zuid-Korea, China) of regio’s (b.v. de Europese Unie), hebben de VS nooit een formeel convergentiebeleid vastgesteld. Technologische veranderingen stimuleren de convergentie van voorheen afzonderlijke telecommunicatie- en mediamarkten. De Amerikaanse communicatie-infrastructuur evolueert van circuit-gebaseerde netwerken, waarin individuele toepassingen nauw verweven zijn in de netwerkarchitectuur, naar Internet Protocol-netwerk, waarin meerdere toepassingen bovenop de fysieke netwerklaag rijden.
Telecommunications Act of 1996Edit
De Telecommunications Act van 1996 is een fundamenteel document voor netwerkconvergentie in de VS. Voor die tijd werd de industrie gekenmerkt door dienst-specifieke netwerken die niet met elkaar concurreerden: circuitgeschakelde netwerken leverden telefoondienst en coaxiale kabelnetwerken leverden kabeldienst. De wet van 1996 introduceerde volledige concurrentie op alle telecommunicatiemarkten door de resterende wettelijke belemmeringen voor de toegang tot lokale telecommunicatiediensten af te schaffen.
Het doel van de wet was de markten open te stellen voor concurrentie en een regelgevend kader te scheppen voor de overgang van een hoofdzakelijk monopolistische verstrekking naar een concurrerende verstrekking van telecommunicatiediensten: In het conferentieverslag wordt verwezen naar het wetsontwerp “om te voorzien in een concurrentiebevorderend, deregulerend nationaal beleidskader dat is ontworpen om de invoering van geavanceerde informatietechnologieën en -diensten voor alle Amerikanen snel door de particuliere sector te versnellen door alle telecommunicatiemarkten open te stellen voor concurrentie….”. Evenzo creëerde de wet afzonderlijke regelgevingsstelsels voor deze dienstspecifieke telefoonnetten en kabelnetten, waarin bepalingen waren opgenomen ter bevordering van de concurrentie van nieuwkomers op de markt die gebruik maakten van netwerkarchitecturen en -technologieën die vergelijkbaar waren met die van de gevestigde exploitanten. De inzet van digitale technologieën in deze voorheen onderscheiden netwerken heeft geleid tot marktconvergentie en “intermodale” concurrentie, aangezien telefoon-, kabel- en zelfs draadloze netwerken in toenemende mate in staat zijn spraak-, gegevens- en videodiensten aan te bieden via een enkel breedbandplatform.
Regulering en dereguleringEdit
Tijdlijn van overheidsbeleid om netwerkconvergentie te versnellen:
| Tijd | Overheidsregulering | Details |
|---|---|---|
| 1996 | Telecommunicatiewet van 1996 | Telecommunicatiewet van 1996 |
| 1996 | De wet stelde het plan op voor de ontwikkeling van breedband in de VS in de 21e eeuw | In samenwerking met andere administratieve overheidsagentschappen (NTIA, USDA), voerde de FCC een reeks wetten uit om het regelgevingskader te verbeteren en economische dragers uit te schakelen om nieuwe technologie te ontwikkelen en in te zetten. |
| 2002 | < Declaratory ruling > | FCC classificeerde kabelmodembedrijf als “informatiedienst” in plaats van “telecommunicatiedienst”. Als gevolg hiervan is de kabelmaatschappij niet onderworpen aan de regelgeving voor telecommunicatiediensten. |
| 2003 | FCC verminderde de beperkingen voor lokale uitwisselingsmaatschappijen in “line sharing” en “network element non-bundling”. | Dit beleid stimuleerde de investeringen van dienstverleners in de verbetering van het netwerk en de marktvraag. Inspelend op het veranderende beleid, verhoogden de dienstverleners hun investeringen om de netwerkcapaciteit te vergroten en verlaagden zij de prijs van de dienst om consumenten aan te trekken. |
| 2005.8 | Het U.S. Supreme Court bevestigde de uitspraak van de FCC dat kabelbreedbanddienst werd geclassificeerd als “informatiedienst” | Dientengevolge hebben leveranciers van kabeldiensten geen verplichting om hun breedbandtoegang open te stellen voor concurrenten. |
| 2009.2 | President Obama parafeerde het economisch plan. In het plan bestond IT uit de uitbreiding van breedbandnetwerk, intelligent netwerk, e-overheid, enzovoort. | Breedbandnetwerk was het fundamentele onderdeel van het IT-economisch plan. De regering verwachtte vrijstelling van belasting van ongeveer 20 miljard voor bedrijven in de gerelateerde markt, als tegenprestatie voor hen om breedbandnetwerk uit te breiden en te ontwikkelen. |
| 2009.4 | FCC kondigde aan officieel het Nationaal Breedbandplan te lanceren, dat een totale investering van 7,2 miljard is. | De details van het plan zullen tegen 2010 aan het congres worden voorgelegd. Het doel van het plan is om de hogesnelheidsinternettoegang tot elke hoek van de VS te verspreiden. |
Telecommunicatie- en informatiedienstenEdit
In de omgeving van convergente netwerken zullen specifieke diensten met bepaalde netwerktechnologieën verschillende regelgevende behandelingen krijgen. De wet van 1996 heeft afzonderlijke regelgevingscategorieën gecreëerd voor diensten die met verschillende netwerktechnologieën worden geleverd. Naast het bestaande regelgevingskader voor telecommunicatiediensten en kabeldiensten in een andere titel, definieert de wet van 1996 een categorie diensten, “informatiediensten”, die zich onderscheidt van “telecommunicatiediensten” en noch aan telefoon-, noch aan kabelregelgeving was onderworpen. “Informatiediensten” bestaan uit het aanbieden van een mogelijkheid om via telecommunicatie informatie te genereren, te verwerven, op te slaan, te transformeren, te verwerken, op te vragen, te gebruiken of beschikbaar te stellen. Zo kunnen bijvoorbeeld spraak- en videodiensten die worden geleverd met gebruikmaking van Internet-protocoltechnologie worden aangemerkt als “informatiediensten” en derhalve niet vallen onder de traditionele regelgeving inzake spraak of video.
Het onderscheid in de wet van 1996 tussen telecommunicatiediensten en informatiediensten was een uitvloeisel van een reeks FCC-besluiten en -beschikkingen die teruggingen tot de jaren zeventig en waarin onderscheid werd gemaakt tussen “basis”-diensten die aan regelgeving waren onderworpen en “geavanceerde” diensten waarvoor de Commissie verkoos geen regelgeving vast te stellen teneinde de ontwikkeling en invoering ervan te bevorderen. De wet verplicht alle aanbieders van telecommunicatiediensten tot interconnectie “…direct of indirect met de faciliteiten en apparatuur van andere telecommunicatiebedrijven…”. In overeenstemming met deze regelgevingsgeschiedenis heeft de Commissie ervoor gekozen zich te onthouden van het reguleren van informatiediensten, opnieuw in een poging de ontwikkeling en invoering daarvan te bevorderen.
Het nieuwe regelgevingskader dat door de wet van 1996 werd gevormd, nam de toetredingsdrempel weg voor bedrijven om hun activiteiten uit te breiden tot nieuwe markten. Plaatselijke telefoonmaatschappijen mogen nu ook actief worden op de langeafstandsmarkt en zelfs op de video- en breedbandmarkt. Anderzijds, omdat kabeltelevisie- en videodiensten als “informatiediensten” worden gereguleerd, mogen kabelmaatschappijen de telecommunicatiemarkt betreden zonder een vergunning aan te vragen en zijn zij vrijgesteld van zware regelgeving. Bovendien moeten telefoonmaatschappijen hun aansluitnetten en netwerken met kabelmaatschappijen verbinden wanneer zij infrastructuurondersteuning voor telecommunicatiediensten nodig hebben.
Hervorming van de marktEdit
De ontwikkeling van de technologie en de overheidsregulering hebben de gesegmenteerde telecommunicatiemarkt in één geconvergeerde markt veranderd. Afzonderlijke en statische markten zijn convergerende en dynamische markten geworden. Concurrentie op de markt heeft de spelers gedwongen nieuwe markten en nieuwe bedrijfsmodellen te ontdekken. Deregulering, waardoor toetredingsdrempels zijn weggenomen, heeft telecombedrijven in staat gesteld de markt te betreden en een nieuwe markt voor bundeling van diensten te creëren. Deze interne en externe krachten zetten telecomexploitanten ertoe aan op zoek te gaan naar een doorbraak.
Gebundelde dienstEdit
Traditionele communicatiebedrijven die nu telefoondiensten leveren, komen dichter in de buurt van universele dienstverlening. Als gevolg daarvan verbetert de nieuwe markt de benutting van de bestaande infrastructuur, waardoor deze kostenefficiënter wordt. Bovendien kunnen veel niet-traditionele infrastructuren, waaronder kabeltelevisie- en elektriciteitsdistributienetwerken, nu telefoondiensten transporteren, waardoor landen dichter bij de universele dienst komen en het gebruik van de bestaande infrastructuur wordt verbeterd, zodat zij ICT-diensten kunnen aanbieden aan gemeenschappen die er vroeger geen hadden. Het vermogen van kabeltelevisie-infrastructuur om geconvergeerde diensten te dragen heeft de investeringen in glasvezelnetwerken door telecommunicatie-exploitanten gestimuleerd. Een dergelijke dienstverlening brengt het potentieel met zich mee voor een significante sociale en economische transformatie in anders onderbediende gebieden.
InfrastructuurEdit
Zoals hierboven vermeld, nemen traditionele telefoonmaatschappijen verschillende maatregelen om hun activiteiten in de convergente markt uit te breiden. Op het gebied van infrastructuur zijn bedrijven als at&t begonnen met het upgraden van traditionele koperdraden naar glasvezel om de kwaliteit en snelheid in spraak- en datatransmissie te verbeteren. Met een relatief eenvoudige upgrade kunnen zij digitale abonneelijnen (DSL) aanbieden, die hogesnelheidstoegang tot internet mogelijk maken. De carriers kopen ook kabelinfrastructuur om hun eigen koperinfrastructuur aan te vullen en zoeken samenwerking met kabelmaatschappijen. Deze bewegingen zullen helpen hun activiteiten uit te breiden door in de toekomst programmering en interactieve televisie toe te voegen. Verizon investeert meer dan 15 miljard dollar om het netwerk te verbeteren. Deze investeringen leveren positieve resultaten op: Verizons recente financiële verslagen tonen aan dat het 263.000 nieuwe televisieklanten heeft toegevoegd en 262.000 netto nieuwe Internetklanten op zijn nieuwe vezelnetwerk. Tegelijkertijd zijn de consumenteninkomsten met ongeveer 1 procent gestegen op de bestaande telecommunicatiemarkten, waarbij de groei werd gestimuleerd door video- en breedbanddiensten. At&t lanceerde ook zijn eigen gebundelde dienst, die bestaat uit spraak, video, breedband- en kabeldiensten. Door gebruik te maken van gespecialiseerde hardware en een webinterface kunnen gebruikers de programma’s controleren en selecteren en een link naar het internet op tv maken.
Fusies en overnamesEdit
Een ander belangrijk resultaat van netwerkconvergentie was de goedkeuring van fusies en overnames. Fusies en overnames zijn een paar manieren om een nieuwe markt te betreden en hebben bedrijven verder gestimuleerd om strategische allianties, joint ventures en in sommige gevallen fusies aan te gaan, waardoor zij hun klanten een menu van productopties kunnen bieden en hun systemen efficiënter kunnen exploiteren. Digitale convergentie stimuleert fusies tussen bedrijven op verschillende gebieden en verandert de dienstenmarkt. In 1998 beoordeelde de FCC de aanvragen voor de fusies MCI-WorldCom, SBC-SNET, AT&T-Teleport en AT&T-TCI. De FCC nam ook de tijd voor de beoordeling van petities van SBC, die de door de Commissie vastgestelde termijn wilde verlengen om te voldoen aan de voorwaarden van haar fusie met Ameritech. In 2000 werden onder meer de volgende fusies onderzocht: Bell Atlantic-GTE, die werd goedgekeurd; Qwest-US West; en MCI WorldCom-Sprint, die werd ingetrokken; Verizon-NorthPoint; en Verizon-One Point. Vervoerders voegen diensten toe aan hun traditionele telefonieactiviteiten na het upgraden van hun netwerken en het aangaan van talrijke allianties met en overnames van andere bedrijven. Bovendien zijn ondernemingen die reeds een aanzienlijk aantal van deze diensten aanbieden, in staat geweest verhoudingsgewijs lagere tarieven te berekenen dan wanneer deze diensten door verschillende ondernemingen zouden worden aangeboden.