Cynthia en Celinde zitten vastgegespt in één stoel in een verder lege cockpit in de laatste beelden van Andrea Crespo’s nieuwe video A day in the lives of (2016), omringd door een strakblauwe lucht vol wolken.
Wat was er tot aan deze reis bekend over Cynthia en Celinde? Zeker was dat ze nog nooit in zo’n levendige omgeving te zien waren geweest. Crespo’s vorige video sis : parabiosis (2015) visualiseert hun bronmateriaal: schimmige contouren van manga-achtige meisjes, aan elkaar vastgegroeid of in gespiegelde poses; medische grafieken (bijvoorbeeld “Table 16.2: Four main types of autoscopic phenomena”); lange lijsten met termen die hun toestand vatten-“born multiple,” “self-pluralism,” “neurodiversity,” “otherkin,” onder hen. Deze materialen flitsen aan ons voorbij, geveegd door het licht van een scanner of een EMDR-lichtbalk (een behandelingsinstrument dat soms in psychotherapie wordt gebruikt), gecomprimeerd, gecodeerd, in kaart gebracht en opnieuw in kaart gebracht door de obsessie van een ongeziene auteur of gastheer. In virocrypsis (2015) hebben ze een vorm aangenomen (“We took this body and made it our own”) en verschijnen ze te midden van gestroomlijnde, waterige vlakken van zwart en grijs, een koude, amorfe omgeving die pulseert met de helderheid van een laboratorium en de gloed van een scherm, maar die op de een of andere manier wordt verwarmd door de tederheid en voelbare kwetsbaarheid van de tweeling.
“Hoi. Nog eens hallo.” Een dag uit het leven van opent met Cynthia en Celinde die de kijker begroeten, terwijl ze uitkijken over een rivier die kabbelt tegen een asgrauwe skyline. “We hebben je veel te laten zien, veel te vertellen.” We volgen Cynthia en Celinde terwijl ze in een auto rijden (“I absolutely love driving,” zeggen ze); een “very special payload,” die eruitziet als de inhoud van een chatforum, uploaden naar het vrachtruim van een vliegtuig; door een laboratorium lopen waar ze “hun proefpersonen uitnodigen om te spelen”; en uiteindelijk in de cockpit terechtkomen. Een dag galmt van geluiden met een volume dat een tikje hoger ligt dan verwacht: het zoemen van vliegtuigmotoren, auto’s die passeren op de snelweg, regen die valt. Dit zijn “stimulerende” geluiden, die overeenkomen met het lichamelijke gevoel van volharding, en ze prikkelen en kalmeren de tweeling.
In de cockpit, terwijl ze naar voren kijken, één hand delicaat op het dashboard, knipoogt hun dialoog – elders een “soliloquy in meervoud” genoemd – naar de kijker:
“We hebben een vliegtuig.
Roger that, sis.
Ik denk dat je dat ook een metafoor kunt noemen.
Maar, vraag je je dan niet af,
wie, of wat, we zijn?
We zijn dan wel wisselaars, maar we zijn geen stand-ins.”
Dit onderscheid – wisselaars, geen stand-ins – is de sleutel voor de tweeling. Cynthia en Celinde worden niet afgeschilderd als “stand-ins” voor een specifieke stoornis, disfunctie, of gewenste maar onbereikbare werkelijkheid (“Wees op je hoede voor metaforisering”). Integendeel, ze zijn onvoorspelbaar en levend: een expansief, hersenschimmig substituut voor een lichaam en een mentale toestand die begrensd worden door normatieve beperkingen. Een dag uit het leven van laat hen vrij, klaar om te onderwijzen door in de wereld te zijn.
“Andrea Crespo: A day in the lives of” is gemaakt in opdracht van Rhizome en wordt samen met het New Museum gepresenteerd in het kader van First Look: New Art Online.
* Kari Rittenbach, “Andrea Crespo,” CURA. magazine, voorjaar 2016.