Ik woonde in Belltown, Seattle en liep vaak langs Yuki’s Diffusion op 4th Avenue, waar Yuki Ohno zijn kapsalon had. Ik hoopte altijd stilletjes dat hij het haar van zijn zoon zou knippen als ik langsliep, maar ik geloof niet dat ik de salon ooit open heb gezien.
Het is mogelijk dat Yuki, toen ik in 2009-2011 in Seattle was, zijn zoon aan het voorbereiden was op een laatste duw, een laatste hoera. Want Yuki’s zoon is Apolo Ohno, drievoudig Olympiër en Amerikaanse snelheidsduivel op de kortebaan. In 2009 bereidde hij zich voor op de Olympische Spelen van Vancouver 2010, waar hij nog twee bronzen medailles zou behalen als aanvulling op zijn zes medailles van de Winterspelen van 2002 en 2006, waaronder twee gouden.
Maar jaren voordat Apolo Ohno tijdens de Winterspelen van Salt Lake City in 2002 op het toneel ontplofte, was hij nog maar een rebelse tiener. Zijn moeder had het gezin verlaten toen hij één jaar oud was, dus de altijd actieve, onstuimige jongen werd opgevoed door een alleenstaande vader die, volgens dit artikel in de Seattle Times, alleen wist hoe hij was opgevoed, met strenge discipline en een duidelijke boodschap over hard werken en respect.” De jonge Apolo wist hoe het er bij zijn vrienden thuis aan toe ging, waar “hun ouders hun bedienden zijn, de vingers van de kinderen knippen, daar is het eten,” zei Yuki.
Een ding dat Yuki opviel was dat Apolo atletisch was, en hij moedigde zijn zoon aan om te zwemmen, vervolgens te rolschaatsen, voordat hij uiteindelijk het rolschaatsen oppakte. Volgens dit artikel in ABC News reed Yuki Apolo honderden kilometers door de Verenigde Staten zodat Apolo kon deelnemen aan rolschaatswedstrijden, dit terwijl hij hele dagen in de kapsalon werkte. Nadat ze samen naar de Olympische Winterspelen van Lillehammer in 1994 hadden gekeken, waren ze verbaasd toen ze ontdekten dat Olympiërs op rolschaatsen rondreden, op het ijs. Nadat ze Apolo schaatsen hadden gegeven, merkten ze al snel dat de jongen ook op schaatsen erg snel was, snel genoeg om samen met andere veelbelovende schaatsers te gaan trainen bij het U.S. Junior Olympic Development Team in Lake Placid, N.Y.
Op slag was Apolo op de snelle weg naar de Olympische Spelen. En toch, terwijl Apolo fysiek klaar was voor de uitdaging, was zijn hoofd er nog niet naar. Zoals uitgelegd in het ABC News artikel, nadat Yuki zijn zoon naar de luchthaven bracht en hem daar achterliet om op zijn vlucht naar New York te wachten, glipte de zoon weg en bleef hij twee weken lang bij vrienden in Seattle slapen. De vader vond uiteindelijk zijn voortvluchtige zoon, en zette hem op het vliegtuig naar Lake Placid. Op de trials van 1997 voor de Olympische Winterspelen van Nagano in 1998 was Apolo waarschijnlijk een 15-jarige bal van verwarring. Van de 16 deelnemers, eindigde Apolo als 16e. Toen drong Yuki erop aan dat Apolo de tijd nam om zelf na te denken over wat hij wilde, door zijn zoon te verbannen naar een geïsoleerd huisje bij de Stille Oceaan waar het koud en regenachtig was.
“Mijn vader en ik, we waren nog steeds heen en weer aan het strijden,” zei Apolo. “Hij zei: ‘Oké, je moet naar de oceaan gaan en nadenken, wat ga je doen?'”
Dagenlang deed Apolo weinig anders dan rennen en nadenken. Ook voor Yuki was het een zware tijd.
“Ik moest tegen hem zeggen: ‘Je moet dit alleen doen, helemaal alleen in het huisje in een zeer regenachtig, koud geïsoleerd gebied,'” zei Yuki. “Het is heel moeilijk voor mij om het hem te vertellen, maar, ‘Je moet deze weg nemen om zelf tot de beslissing te komen.’ “
Op de negende dag belde Apolo zijn vader en zei eenvoudig: ‘Ik ben er klaar voor.’
Vanaf dat moment, gefocust op groot worden in het schaatsen, begon Apolo Ohno aan een lange en zeer succesvolle Olympische carrière. En zijn vader Yuki was er bijna bij elke stap van de weg, reisde met zijn zoon mee tijdens wedstrijden, de trainingen en natuurlijk de Olympische Spelen. Na alle gevechten, de lange reizen in de auto’s, de hoogtepunten en de crashes, beseft Apolo vandaag dat zijn vader er altijd voor hem is geweest.
“Ik heb bepaalde momenten dat ik voor mezelf heb, ik zit in het vliegtuig of ik ben in een hotelkamer en ik denk zoiets als, ‘Wow’ Je bent heel dankbaar – weet je, dat ik gezegend was om zo’n geweldige vader te hebben. En hij is zo ondersteunend.”
