Het is allemaal in de familie voor Chevelle met broers, Pete en Sam Loeffler en hun zwager, Dean Bernardini die onze oren hebben opgeluisterd met hartveroverende muziek voor bijna twee decennia.
De band had eerder hun broer, Joe, als bassist in de band, maar hij verliet de band in 2005. De band blijft gaan van kracht tot kracht in hun 8-album discografie met hun mix van hard rock, metal en alternatieve invloeden.
De band bestaat momenteel uit Pete Loeffler – gitaren, zang, Sam Loeffler – drums en Dean Bernardini – basgitaar en achtergrondzang.
Hier zijn mijn favoriete Chevelle nummers.
Eervolle vermeldingen: ‘Saferwaters’, ‘I Get It’, ‘Emotional Drought’, ‘Wonder What’s Next’, ‘Jars’, ‘The Meddler’, ‘Comfortable Liar’, ‘Forfeit’, ‘Face To The Floor’, ‘Sleep Apnea’.
5. Vitamin R (Leading Us Along)
Schoon gitaargetokkel gevolgd door vervormde palm gedempte riffs en Loeffler’s bijna wanhopige toon van de stem, zet dit nummer in beweging. Het nummer explodeert in het refrein wanneer Loeffler het volume opvoert met grunge-achtige zang en gitaarbochten: ‘Well if they’re making it, making it. Then they’re pushing it, pushing it. En ze leiden ons mee. Het gedoe van al die schreeuwpartijen. That panic makes remorse.’
Chevelle weet hoe je een epische brug moet schrijven en dit nummer is geen uitzondering met Loeffler die schreeuwt, ‘I became over and over a slave,’ herhaaldelijk met immense passie. Een van de sterke punten van de band is de manier waarop ze hun teksten brengen en dit nummer is daar een goed voorbeeld van.
4. Well Enough Alone
‘Well Enough Alone’ van het vierde album van de band, Vena Sera begint met een knal als Loeffler een adempauze neemt voordat hij onze trommelvliezen raakt met een indrukwekkende kenmerkende schreeuw die 9 seconden duurt! De muzikale structuur hier is ongeëvenaard met een gitaar-gedreven intro die leidt naar een donkerder en melodieus couplet als Loeffler croont in de microfoon: So fed up what’s with the scenes? Observeer en vertrek in plaats daarvan. This pity wagon penetrates my skin so sensitive, makes me sick.’
Het refrein krijgt nog een duim omhoog met een korte en zoete passage voordat het direct terugslaat in de openingskreet en het tweede refrein.
De bridge is ook fantastisch geschreven en tilt het nummer naar een ander niveau met stop-start gitaarriffs en beukende snare- en basdrums die het tempo drastisch veranderen. Dit gaat dan over in een auditief avontuur als Loeffler’s harmonieuze ‘woo-oohs’ perfect werken om het nummer terug te brengen naar het derde couplet.
De hoofdthema’s in het nummer richten zich op relaties, persoonlijke strijd en schaamte en deze combinatie van lyrische inhoud en instrumentatie maakt dit een opvallend nummer.
3. The Clincher
Dit gitaarnummer heeft waarschijnlijk de beste intro van een Chevelle-nummer met een luide schreeuw van Loeffler die het hard-hitting hoofdriff aankondigt dat erop volgt. Dit nummer is het perfecte voorbeeld van Chevelle’s zachtere en hardere stijl die hen beroemd heeft gemaakt. Loeffler’s zang is perfect op dit nummer en de opbouw in de coupletten is gewoon super voordat het melodieuze refrein aanslaat. Dit nummer is een wervelwind van verschillende muzikale mechanieken als riffs tegen elkaar stuiteren in dit drie minuten durende nummer. Het beste deel is de brug waar Loeffler fluistert ‘now saturate’ voordat het crescendos wordt totdat hij bijna je speakers uitbarst met zijn geschreeuw. Je kunt de passie in dit nummer echt voelen.
2. Send The Pain Below
Dit is een van Chevelle’s eerste nummers die mainstream succes boekte en de beklijvende en emotionele coupletten die zich richten op het omgaan met pijn zijn een van de beste delen van het nummer. Meteen vanaf het begin krijg je een idee van het thema en de relateerbaarheid is een van de sterke punten. Het refrein waar Loeffler zingt ‘I send the pain below, much like suffocating’ is even mooi als krachtig. De overgang naar de brug van het nummer is een ander voorbeeld van het vermogen van de band om een nummer in een hartslag te verbeteren. Vloeiend, efficiënt en genoeg om je de hele dag te willen laten headbangen.
1. The Red
Voor veel Chevelle-fans staat dit nummer nog steeds overeind met zijn palm-muted main riff in het refrein en verbazingwekkende boodschap over woedebeheersing en hoe om te gaan met de emotie. Het nummer richt zich op thema’s als pesten, zelfspot, angst en de drang om los te breken van negativiteit. Loeffler blinkt uit in het refrein met geweldige, heldere zang: ‘They say freak when you’re singled out. The red, well it filters through.’
Het outro van het nummer is waar het echt op gang komt met Loeffler die de woede voelt als hij uit volle borst ‘seeing red again, seeing red again’ schreeuwt.
Een waar meesterwerk van een track van Chevelle en een welverdiend nummer één.