Palau

Reliëf en afwatering

Op zes na liggen alle eilanden van Palau binnen een uitgestrekte lagune, omsloten door het barrièrerif, dat zich van noordoost naar zuidwest uitstrekt over een lengte van bijna 70 mijl (115 km). Babelthuap, het grootste eiland (153 vierkante mijl), is vulkanisch, voornamelijk samengesteld uit andesiet, en wordt begrensd door dichte mangrovebossen die af en toe worden onderbroken door zandstranden aan de oostkust. Het hoogste punt, Ngerchelchuus, in het noordwesten, is 242 meter hoog. Babelthuap is in wezen een glooiend hoogland, deels grasland en deels oerwoud, dat door beekvorming is ingesneden tot een goed ontwikkeld drainagesysteem van drie rivieren. Met ongeveer 3.800 mm regen per jaar heeft er op Babelthuap aanzienlijke erosie plaatsgevonden, ondanks de stabiliteit van de laterietgronden, de klei en de vegetatie. De Palauaanse gewoonte om tijdens het droge seizoen de met gras begroeide hoger gelegen gebieden te verbranden, heeft bijgedragen tot de erosie.

Een stalen brug verbindt de eilanden Babelthuap en Koror. Koror is op zijn beurt via een brug verbonden met het eiland Malakal, waar zich de diepzeehaven van Palau bevindt, en met het eiland Arakabesan. De oppervlakte van de drie kleinere eilanden samen is 18 km2. Alle zijn van vulkanische oorsprong. Vanaf het zuidelijk deel van Babelthuap en het oostelijk deel van Koror, tot Peleliu, zijn er meer dan 300 groene “rotseilanden” die de enorme lagune over een afstand van 45 km vullen. Dit zijn opgeheven rifstructuren van koraalkalksteen, elk diep ondergraven op zeeniveau. Sommige rotseilanden zijn groot en torenen zo’n 180 meter hoog uit; deze kunnen binnenshuis brakke meren hebben, met unieke organismen, die met de lagune verbonden zijn door onderaardse kanalen. De rotseilanden zijn dicht begroeid en hebben, samen met de chemische inwerking van hevige regens, hun oppervlak gebeeldhouwd en gebroken, waardoor vlijmscherpe randen en punten en gebroken puin zijn ontstaan. De kalkstenen eilanden hebben rijke afzettingen van fosfaat, en de meer toegankelijke zijn ontgonnen.

De bewoonde koraaleilanden buiten Palau’s rif-lagune-eilandensysteem liggen op vulkanische substructuren en bestaan uit de Kayangel-eilanden, 25 mijl (40 km) ten noorden van Babelthuap, en Angaur, 6 mijl (10 km) ten zuiden van Peleliu. Angaur werd eerst door de Duitsers en later door de Japanners zwaar ontgonnen voor zijn fosfaat. Sonsorol, Pulo Anna, en Tobi, alle met een oppervlakte van minder dan 1 vierkante mijl (2,6 vierkante km), liggen 180 mijl (290 km) ten zuidwesten van de Palau archipel. Alle zijn vlakke platform structuren met franjeriffen.