DISCUSSION
De vlekken van Bitot, genoemd naar Charles Bitot die ze als eerste beschreef, zijn een oculaire manifestatie van VAD. VAD is een belangrijke oorzaak van vermijdbare blindheid in de ontwikkelingslanden. Klinische opsporing van de vlekken van Bitot biedt de mogelijkheid tot een vroege diagnose van VAD. Hoewel VAD in de ontwikkelde wereld misschien is verdwenen, komt de aandoening in de ontwikkelingslanden nog steeds veel voor. Aangezien de serumspiegels van retinol niet routinematig kunnen worden bepaald, kunnen oculaire kenmerken zoals nachtblindheid, conjunctivale xerose en corneale xerose, vlekken van Bitot en corneale ulceratie en littekenvorming klinische aanwijzingen geven voor de diagnose.
Tekort aan vitamine A beïnvloedt de ontwikkeling van gobletcellen in het bindvlies, wat leidt tot ophoping van keratinepuin. De vlekken van Bitot vertonen ook keratinisatie, onregelmatige rijping, inflammatoire infiltratie en ophopingen van Gram-positieve bacillen. Over het algemeen worden de vlekken van Bitot gezien als driehoekige vlekken, waarvan de punt lateraal ligt en waarvan het oppervlak kan variëren. Dit kunnen schuimige en kazige witachtige laesies zijn en zijn de meest gebruikte indicator om VAD in de gemeenschap te schatten. De vlekken van Bitot zijn gewoonlijk te wijten aan VAD door de voeding, wat een veel voorkomend volksgezondheidsprobleem is bij kleuters in de ontwikkelingslanden. Andere aandoeningen die in verband worden gebracht met systemische avitaminose A kunnen een verminderde inname (alcoholisme, geestesziekte en dysfagie), een gestoorde absorptie (ziekte van Crohn, coeliakie, pancreasinsufficiëntie en kortdarmsyndroom), een gestoord transport (abetalipoprotenemie) en een verminderde opslag (leveraandoeningen) zijn. De klinische ontdekking van de vlekken van Bitot bevestigt VAD. Bevestiging kan geschieden door schatting van het serum retinol of retinol bindend eiwit gehalte. De inspanningen moeten gericht zijn op het evalueren van de oorzaak van VAD met inbegrip van verminderde inname of een malabsorptieve toestand. In het onderhavige geval werd de diagnose coeliakie gesteld en de patiënt werd op een glutenvrij dieet gezet met verbetering in de vorm van een normale ontlastingfrequentie en een toename van lengte en gewicht. De IgA weefseltransglutaminase op 6 maanden was 3,8 U/mL.